Οι Λιγκιάδες, η Εσθήρ Κοέν κι εμείς οι υπόλοιποι. Οι…«καλοί»!

Ένας μικρός, συνολικός απολογισμός....

Ενδοσκόπιση κι αυτοκριτική

   

   Η περίπτωση είναι πασίγνωστη. Καταγεγραμμένη, κατασταλαγμένη και ξεκάθαρη. Τα γερμανικά εγκλήματα -το αποενοχοποιητικό «ναζιστικά», παρακαλώ στην μπάντα, όλος ο γερμανικός λαός τα χρεώνεται!- είναι πιστοποιημένα και αποδεκτά πλέον από ολόκληρη τη γερμανική κοινωνία. 

   Όλοι οι λαοί στην ιστορία τους διαπράττουν λάθη ποικίλης διαβάθμισης. Από ασήμαντα πταίσματα μέχρι φρικιαστικά κακουργήματα. Σύμφυτο της ανθρώπινης φύσης, βλέπεις. Μαζί με το συμφέρον και το imperium!

   

   Από δείγματα «γενοκτονιών» βρίθει η Βίβλος της Ιστορίας. Παλιά τους λέγαμε «διωγμούς», μετά «διώξεις», «εκκαθαρίσεις», «καθάρσεις», «τακτοποιήσεις του οίκου μας» και διάφορες άλλες ήπιες εκφράσεις πριν καταλήξουμε στον επικρατήσαντα όρο της «γενοκτονίας». Κανένα κράτος της Γης, παλιό ή νέο, δεν είναι αμέτοχο τέτοιων εγκλημάτων. Από την πρωτοαναφερόμενη γενοκτονία των Πελασγών της Αττικής, (Ηρόδοτος), μέχρι εκείνες των Αυστραλών αυτοχθόνων, (Αμπορίτζινες), από τις καραβιές των Άγγλων κατάδικων που ξεφόρτωσαν στην Αυστραλία οι Άγγλοι θαλασσοπόροι, διάδοχοι του Κουκ, αδειάζοντας τις αγγλικές φυλακές, και των φυλών της Παταγονίας που εξαφάνισε το λεπίδι των Ισπανών εποίκων. Οι Τούρκοι του Κεμάλ και οι Γερμανοί του Χίτλερ, απλά ακολούθησαν την «πεπατημένη».

   Στην τωρινή υπόθεση των Λιγκιάδων με εντυπωσίασαν δύο πράγματα. Η συγκινησιακή φόρτιση του Γερμανού Προέδρου που σίγουρα ένοιωσε να τον συνθλίβει το τεράστιο βάρος των εγκλημάτων των προγόνων του και, φυσικά, λύγισε αφήνοντας ένα δάκρυ να φανεί στην άκρη των ματιών του, αλλά, κυρίως, η Εσθήρ Κοέν. Μία από τους λιγοστούς που επέζησαν εκείνων των φρικιαστικών γεγονότων.

   Το σπαρακτικό της περίπτωσης, κατ’ εμέ, δεν είναι το δράμα που βίωσε αυτή η ηρωική μορφή. Δεν είναι ο εφιάλτης, οι αγωνίες και τα μαρτύρια που τράβηξε γιά μήνες, μέχρι την τελική της διάσωση. Αυτά, από τη στιγμή που αρχίζεις να τα παλεύεις σε χαλυβδώνουν και σου δίνουν όση δύναμη χρειάζεσαι γιά να αντέξεις και να τα ξεπεράσεις, σφίγγοντας τα δόντια. Το συγκλονιστικότερο βρίσκεται στο φινάλε της υπόθεσης. Όταν έρχεται η πολυπόθητη στιγμή που γυρίζεις στην πατρίδα, στην πόλη σου και, χτυπώντας με λαχτάρα την πόρτα του σπιτιού που γεννήθηκες, προσδοκάς τη δική σου «Ιθάκη», τη λυτρωτική ανακούφιση από τον τερματισμό της περιπέτειας, που χρόνια περίμενες, ευχόσουν και ζούσες γι’ αυτή τη στιγμή. Και τότε βρίσκεις να σου ανοίγει μιά άγνωστη, εχθρική φάτσα που σε υποδέχεται με γυάλινο μάτι και παγωμένη φωνή, απειλώντας να σου κάνει, μέσα στο χώρο, τη «φωλιά», την εστία  σου, ό,τι δεν κατάφερε η εχθρική αυτοκρατορία στη δική της «φωλιά»!

- Αδιαφορώ και προσπερνώ...

   Το ψυχικό μεγαλείο και η άφθαστη εσωτερική δύναμη που διαθέτει η Εσθήρ Κοέν αποδεικνύεται από την αντοχή που έδειξε στο κορύφωμα της δοκιμασίας της, τη φοβερότερη στιγμή της, αλλά και την αξιοπρέπεια με την οποία συνέχισε και διαμόρφωσε τη ζωή της μέχρι σήμερα. Χωρίς φανφάρα, βερμπαλισμούς, διαμαρτυρίες κι «απόνερα», προσπέρασε και συνέχισε….. Μιά πραγματική ηρωίδα, μιά μεγάλη ηρωίδα!

   

   Ο Γερμανός Πρόεδρος, ο εκπρόσωπος των μεγάλων «φονιάδων», ζήτησε συγγνώμην. Εμείς όμως, οι εκπρόσωποι των μικρών «εγκληματιών», που της πήραμε την περιουσία, (μέχρι δύο ραπτομηχανές Singer που είχε, της «σούφρωσε» ο μητροπολίτης!). Εμείς που μιά ζωή την αντιμετωπίζαμε εχθρικά. Εμείς που αποκαλούσαμε την κόρη της «παλιοεβραία» και την αναγκάσαμε να εκπατριστεί στο Ισραήλ. Εμείς πότε θα της ζητήσουμε «συγγνώμην»;

   Φτιάχνουμε, οι ελεεινοί υποκρίταροι, …. αντιρατσιστικούς νόμους γιά να προστατεύσουμε και εγκολπωθούμε το κάθε έσχατο νεοεισερχόμενο στοιχείο στη χώρα, του οποίου αγνοούμε το από «πού κρατάει η σκούφια» του, και αγνοούμε ανθρώπους που γιά γενιές κι αιώνες το αίμα τους ζυμώθηκε με το δικό μας.

   Αφού κανείς δεν σκέφτηκε να ζητήσει λίγη συγχώρεση απ’ αυτή τη σεπτή μορφή που λέγεται Εσθήρ Κοέν, τιμώντας τα πάθη της, ας το κάνει η στήλη.

   - Συγχώρα μας, Κυρά μου. Και να ξέρεις πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι σε τούτον τον τόπο που μπορούν ν’ αγαπούν. Που τιμούν και υποκλίνονται στο μαρτύριο το οποίο τράβηξαν κάποιοι συνάνθρωποί σου και δικοί τους, τότε. Που συγχωρούν τους «σταυρωτήδες» σου, σε όποια μεριά κι αν ανήκουν, και που στο μυαλό τους δεν χωρούν… οικονομικές αποζημιώσεις και ανταλλάγματα. Αλλά το μόνο που ζητούν και εύχονται διακαώς είναι να μην ξανασυμβούν στον κόσμο παρόμοιες καταστάσεις.