Οι παρελάσεις ως εκδηλώσεις μνήμης στη Χώρα των Λωτοφάγων.

Γιά να θυμάσαι, να νοσταλγείς, να ντρέπεσαι.

 

Στο άκρο δεξιό ο άγωνιστής Μάξιμος Χαρακόπουλος και δεύτερος από αριστερά ο... Μίνιμος Κασσής. Αγωνιστές στα λευκά, καθ' ότι του... γάλακτος.

   Χθες στις βραδινές ειδήσεις παρακολούθησα τις, ανά την χώρα, παρελάσεις επ’ ευκαιρία της 25^ης Μαρτίου και τα διάφορα σχετικά σχόλια του κοινού. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Θυμάμαι μικρός και μέχρι έφηβος, στην αρχή με συνοδεία συγγενούς και αργότερα μόνος, με μιά χάρτινη σημαιούλα στο χέρι, λάτρευα να παρακολουθώ τις παρελάσεις. Στημένος πάντοτε μπροστά από το μέγαρο Σλήμαν ένοιωθα μεγάλη συγκίνηση κι υπερηφάνεια καθώς έβλεπα τα πεζοπόρα, κυρίως, τμήματα να βαδίζουν καμαρωτά και λεβέντικα με βήμα συντονισμένο. Ένα αίσθημα ασφάλειας και αγαλλίασης με πλημμύριζε και με «έφτιαχνε» γιά αρκετό καιρό.

   Στην χθεσινή παρέλαση, από τις πιό όμορφες και άρτιες που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια, η θλίψη της έρημης πλατείας και των πέριξ πεζοδρομίων μετρίαζε, σχεδόν έπνιγε, κάθε εθνική έξαρση μέσα στη μοναξιά, τις αστυνομικές κλούβες και τα παρατεταγμένα τμήματα των ματ-θεατών. Μελαγχολία, κατήφεια κι ένα μεγάλο γιατί. Τώρα που χώρα και λαός χρειάζονται, (και το παραμικρό ψήγμα), κίνητρα και ερεθίσματα γιά να τονωθεί το καταρρακωμένο εθνικό τους αίσθημα και να σηκώσουν λιγάκι το ταπεινωμένο τους κεφάλι, η μιζέρια, ο λαϊκισμός, ο ανερυθρίαστος πολιτικαντιδισμός και η μπαμπεσιά το σπρώχνουν χαμηλότερα.

   Πριν προλάβουν να τελειώσουν, στο γυαλί, οι διαμαρτυρίες και απορίες κάποιων αφελών Λωτοφάγων:

   -  Γιατί δεν αφήνουν τον κόσμο να παρακολουθήσει ελεύθερα (!) την παρέλαση;  -Αλήθεια γιατί, τάχατες ;;;

Να, στο επόμενο πλάνο, η απάντηση μαζί με κάτι αξούριγες φάτσες που έμοιαζαν με ληστές των Ορέων, όπως τους περιέγραφε ο περιηγητής Εδμόνδος Αμπού, παρά με εκπαιδευτικούς που ήσαν, όντως. (Ναι, αυτοί που διδάσκουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας ήθος και γράμματα!). Να θέλουν να κάνουν γιουρούσι και να… παρελάσουν κι αυτοί... διαδηλώνοντας!! Να σπρώχνονται με τους αστυνομικούς που, προφανώς και δικαίως, τους εμπόδιζαν, καταστρατηγώντας, λέει, το… δημοκρατικό τους δικαίωμα να παρελάσουν, (κατ’ αυτούς), και να εξευτελίσουν, (κατ’ εμέ), κάθε νόημα και κάθε συμβολισμό της επετείου, μπαχαλοποιώντας την τελετή.  Το ίδιο στην Καλαμάτα, το ίδιο και σε άλλες πόλεις όπου ο κάθε πικραμένος, δυσαρεστημένος, αδικημένος έστω, να θέλει να βγάλει το άχτι του και να πει τον πόνο του… παρελαύνοντας στην εθνική επέτειο! Το ίδιο κι οι απολυμένες καθαρίστριες με τα σφουγγαρόπανα και τα σκουπόξυλα! Τραγέλαφος και κλαυσίγελος. Αλλά και ντροπή απέραντη γιά όσους απέμειναν με λίγη τσίπα στο σώμα και λίγο μυαλό στο κεφάλι.

   Έτσι χθες, το μόνο που απέμεινε, πραγματικά αυθεντικό και συγκινητικό, αλλά δυστυχώς φθίνων, ήταν τα τρία καροτσάκια των υπέργηρων αναπήρων, που ηγούνταν της παρέλασης. Θυμάμαι, από εκείνα τα χρόνια τα παλιά, το ρίγος και, (γιατί να το κρύψω), κάποιο κάψιμο στο άκρο του ματιού που μου προκαλούσε η θέα του πλήθους των μακρόστενων αναπηρικών τρίκυκλων που η φτωχή, (τότε, νυν και αεί), πολιτεία είχε παραχωρήσει σε κάποια παιδιά της, ως αντάλλαγμα γιά τα κομμάτια του κορμιού τους που της πρόσφεραν, θυσία γιά την λευτεριά της, με τα οποία άρχιζε πάντα η παρέλαση. Τα ίδια τρίκυκλα που πάντοτε, τιμής ένεκεν, έμπαιναν στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου του Παναθηναϊκού, από την πάνω πόρτα που έμπαινε και η… καταβρεχτήρα του Δήμου (!), γιά να παρακολουθήσουν δωρεάν τον αγώνα. Προϊόντος του χρόνου τα τρίκυκλα μετατρέπονταν σε κυλιόμενα καροτσάκια, λόγω ανημποριάς στην οδήγηση, αλλά και λιγόστευαν απελπιστικά. Όπως, δυστυχώς, λιγοστεύουν το ίδιο απελπιστικά και όλοι όσοι απέμειναν να κατανοούν το βαθύ νόημα μιάς εθνικής εορτής και μιάς παρέλασης. Και να επιμένουν να το θέλουν μακριά από κάθε νόθευση μικρο ή μεγαλο-πολιτικής και αμόλυντο από κάθε σύγχρονα προβλήματα και αιτήματα. Έστω και δίκαια.

   Οι επέτειοι αναφέρονται στο παρελθόν και έχουν στόχο να συντηρούν μνήμες στον λαό που θα τον εμπνέουν και καθοδηγούν παραδειγματικά, στοχεύοντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Γιά να τον ενώνουν και να τον ωθούν σε ανάταση, βελτίωση και πρόοδο. Και όχι να τον «τσαλαβουτούν» στο τέλμα με τα μικροσυμφέροντα και τις ταξικές ιδιοτέλειες ή τις παλαβομάρες κάποιων περιθωριακών μικροομάδων.

   

   

Κατά τα άλλα, κάποιοι απορούν γιατί εφαρμόζονται μέτρα προστασίας της αδιατάρακτης διεξαγωγής των παρελάσεων. Και θυμίζουν αυτόν που, αφού σκότωσε τους γονείς του, ζητάει επιεική μεταχείριση ως... ορφανός!