Η τρομοκρατία, ο Κουφοντίνας, η παραφιλολογία και ου συμμαζεύεται.

Όταν η ομαδική παράκρουση βαπτίζεται… «ανθρωπισμός».

Οι... αναμορφωτές της κοινωνίας!

  Η τρομοκρατία, ως φαινόμενο, ανήκει σίγουρα στο αντικείμενο της ψυχοπαθολογίας. Διότι πώς αλλιώς να ερμηνευθεί μιά «λογική» κατά την οποία η σκέψη και η βούληση κάποιων ελαχίστων γίνονται θέσφατα και απαιτητά εφαρμοστέες πρακτικές από το σύνολο της κοινωνίας. Με επιχειρήματα, ατράνταχτα μάλιστα, τις βόμβες, τα καλάσνικοφ και τα εξάσφαιρα. Και όλα αυτά εν ονόματι μιάς, αλά καρτ, δημοκρατίας. Έτσι, μία χούφτα οπλισμένοι ασυνάρτητοι παράφρονες δολοφονούν, επίσης μία χούφτα αθώους, προκειμένου να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Και με τον τρόπο αυτό γίνονται… ήρωες, «φωτεινά» παραδείγματα και ινδάλματα σε μεγαλύτερες ομάδες νεαρών οι οποίες εκκινούν από πνευματική και αξιακή καχεξία, διάφορα συμπλέγματα μειονεξίας και μεγάλες ποσότητες ταξικού μίσους. Οπότε ο κύκλος της βίας διευρύνεται, μαζί με τον παραλογισμό, το αίμα που χύνεται άδικα, από ρυάκι γίνεται ποτάμι και τα αδιέξοδα καταντούν ασφυκτικά.

   Η κοινωνία των ανθρώπων, αυτή που τάχα το «παίζει» πολιτισμένη, π.χ. η δική μας, εξαντλεί τα… πολιτισμικά ιδεώδη και τον ανθρωπισμό της στον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων μιάς δράκας καθαρμάτων, (με την αρχαιοπρεπή έννοια του όρου, όπου περιέχεται και η λέξη «καθαρμός»), και αδιαφορεί γιά την εξαθλίωση, το μαρτύριο της καθημερινότητος και τον αφανισμό εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών.

   Στοιχειώδης αρχή δικαιοσύνης και ισοπολιτείας επιβάλλουν την αντιμετώπιση της οιασδήποτε ξεχωριστής συμπεριφοράς με ίσους και ανάλογους όρους. Με έπαινο και τιμή αντιμετωπίζεις τον ηρωισμό, με παραδειγματική τιμωρία την παραβατικότητα. Αυτό αποτελεί παγκόσμιο φυσικό νόμο που δεν μπορούν να ανατρέψουν τα περί ανωτερότητος και πολιτισμού φληναφήματα των θεωρητικών ψευτοϊδεολόγων και ψευτοδιανοουμένων. Όταν χαϊδεύεις τον τοίχο, σε χαϊδεύει κι αυτός, ενώ αν του ρίξεις κουτουλιά, σου ανοίγει το κεφάλι! (Ανατρέξατε στο παράδειγμα του… όψιμα ανανήψαντος κ. Ν. Κούνδουρου!).

   Η περίπτωση της παρανοϊκής κακουργηματικής συμμορίας της 17 Νοέμβρη είναι χαρακτηριστική. Πλήρωνε ανόητε ελληνικέ λαέ προσδοκώντας να… σωφρονιστεί ο Κουφοντίνας και οι συν αυτώ και να ξαναμαζευτούν οι «κοπανατζήδες» που με τόσο χαριτωμένη, όσο και βλακώδη, αφέλεια το… ανθρωπιστικό μας σύστημα απελευθερώνει, γιά να συνεχίσουν να το πολεμούν!

   Μόνο φάρμακο καταπολέμησης της τρομοκρατίας είναι η… τρομοκράτηση των τρομοκρατών! Αν θεσπιστεί αυστηρός νόμος εφαρμογής θανατικής ποινής γιά τους τρομοκράτες, με το αδίκημα χαρακτηριζόμενο «ιδιώνυμο», το φαινόμενο -αν δεν εξαλειφθεί τελείως- θα περιοριστεί στο ελάχιστο. Πρώτα-πρώτα, όλοι αυτοί οι σαχλαμαράκηδες «μικροί ήρωες» των βορείων προαστίων, που από μόδα και ανία προσχωρούν στις αναρχικές και ανατρεπτικές κουταμάρες, θα μαζευτούν κατουρημένοι από φόβο και οι πλείστοι των «τσαγκών»… ιδεολόγων θα το σκεφτούν πολλές φορές πριν ακουμπήσουν… εξάσφαιρο! Και, βεβαίως, το ηθικό πλεονέκτημα και η πολιτισμική ανωτερότητα της πολιτείας και κοινωνίας μπορούν να αναδειχθούν από τον τρόπο εξάλειψης αυτών των εγκληματιών. Όχι εκτέλεση, όχι! Απλή ευθανασία. Γλυκιά, ανώδυνη, ήρεμη, βελούδινη, άκρως πολιτισμένη. Με μιά ένεση. Καθόλου επώδυνη και καθόλου βασανιστική, όπως αυτή που επιβάλλουν οι ίδιοι στα αθώα θύματά τους. Πολιτισμένα και ανώτερα πράματα, υψίστης ανθρωπιάς και ευγένειας!

   Όσο γιά το φιλολογικό… αριστούργημα του κ. Κουφοντίνα, την ιερά βίβλο της τρομοκρατίας, αλλά και αναγνωστικό της πρώτης τάξης των φερέλπιδων μαθητών, κοινωνικών αποβρασμάτων και νέας γενιάς εκκολαπτόμενων τρομοκρατών, η μόνη αντιμετώπιση που του αρμόζει είναι η απαξία και περιφρόνηση. Μην το πιάσετε στα χέρια σας και, κυρίως, μην αφήσετε τα παιδιά σας να το κάνουν. Αφήστε το να πέσει στη λήθη. 

   Δυστυχώς, η απελπισία και η απόγνωση που κυριαρχούν σήμερα στο λαό μας, μπορούν να παρασύρουν πολλούς στα αδιέξοδα σοκάκια της παράφρονης και ατελέσφορης αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Αφήστε τους καιροσκόπους να προσδοκούν τρελές «κονομησιές» με τέτοια γραπτά βοθρολύματα που εκδίδουν, εν ονόματι -τάχα- της ελευθερίας της έκφρασης, δηλητηριάζοντας, πρώτα απ’ όλα, την απελπισμένη και παραπαίουσα ελληνική νεολαία.