- Να το πάρει το «Ποτάμι»; Ας το πάρει!

(Εμάς μας πήρε και μας σήκωσε, ήδη!)

Που πάς ποταμάκι με τέτοιο καιρό...!

   Είναι απερίγραπτα μεγάλος ο αριθμός των πολιτικών «ψώνιων» που υπάρχουν στην Ελλάδα και καραδοκούν γιά μιά ευκαιρία να λάμψουν, ν’ απογειωθούν, να κυβερνήσουν, να… σώσουν τη χώρα! Να εκδηλωθούν και να ικανοποιήσουν το μικρό imperium που κρύβουν μέσα τους, καταπιεσμένο από τους… ανίκανους και διεφθαρμένους που προβάλλονται.  Ενώ αυτοί, οι ικανοί και αδιάφθοροι, (έτσι πιστεύουν), μένουν παραγνωρισμένοι στην αφάνεια και παραπεταμένοι από την κοινωνία τους… τρώει το σκοτάδι και η… μαρμάγκα!

   Η μόδα της εποχής και ο συρμός θέλει το μεγαλύτερο μέρος αυτών των… αδικημένων ηγετικών ταλέντων να προέρχονται από την Αριστερά. Η αναβίωση των αρχών του Διαφωτισμού, εφαρμοσμένη σε σύγχρονη εκδοχή, το περίφημο «εδώ και τώρα», αναδεικνύει, αντί του Ντιντερό, ηγέτες του «μπιμπερόν», αντί του Μοντεσκιέ, πλήθος πολιτικών τύπου «ρεμπεσκιέ» και αντί του Βολταίρου, καιροσκόπους που «βολτάρουν» από κόμμα σε κόμμα, αναζητώντας την αναγνώριση και τα εξ αυτής ωφελήματα. Οπότε  αρπάζουν την πρώτη ευκαιρία που τους παρουσιάζεται, και… εφορμούν!

   Όλοι αυτοί, βρίσκουν έδαφος πρόσφορο, καθώς το «μνημόνιο» αποτελεί λυδία λίθο και η αυτοτιτλοφόρηση: «αντιμνημονιακός», πουλάει πολύ. (-Στο κάτω-κάτω, όλοι αυτοί οι χρυσίζοντες μπρούντζοι που μας κυβέρνησαν, καλύτεροι είναι; σκέφτονται). Οι προϋποθέσεις εμφάνισης, μόνο, ποικίλουν. Διαφορίζουν αλλά και καθορίζουν τη στιγμή της εκδήλωσης του κάθε  «πολιτικού ώνιου», λειτουργώντας σαν το πιστόλι του αφέτη. Μπαμ!, βουρ!

   Η αγωνία, η αγανάκτηση, η απόγνωση του κοσμάκη τον κάνει να τρέχει άκριτα και απερίσκεπτα προς τον κάθε πολιτικό τσαρλατάνο που του κλείνει πονηρά το μάτι, εκμεταλλευόμενος την απελπισία του, και τον κάνει  να «χάφτει» αμάσητο το όποιο δόλωμα του ρίχνει. Ήδη τα τελευταία, δύσκολα, χρόνια διασπάστηκαν, ή ατρόφησαν, παλιά, παραδοσιακά, κόμματα και ξεφύτρωσε πλήθος από νέα. Τα περισσότερα θνησιγενή, αναιμικά, τυχάρπαστα και χωρίς έρεισμα και απήχηση στον λαό και την κοινωνία. Κόμματα παρεΐστικα, κόμματα συγγενών και φίλων, κόμματα του χαβαλέ. Πυροτεχνήματα και πασχαλιάτικα βεγγαλικά που λάμπουν γιά λίγο και μετά χάνονται στη λήθη και την αφάνεια, καταγράφοντας, στην καλύτερη περίπτωση, μιά φιλότιμη προσπάθεια. (Περίπτωση Τζήμερου). Δυστυχώς γιά τους φερέλπιδες υποψήφιους ταγούς μας το πολιτικό σούπερ μάρκετ έχει γεμάτα τα ράφια του και δεν υπάρχει χώρος γιά νέα «φρούτα».

   Όμως η πραγματική αιτία της σημερινής πολιτικής στειρότητος δεν βρίσκεται στους ιδεολογικούς χώρους, αλλά στην ανεπάρκεια και το μέγεθος των πολιτικών ταγών. Στο «πολιτικό μπόι» τους που, με οποιοδήποτε ανακάτεμα της τράπουλας, παραμένει σπιθαμιαίο. 

   Έτσι, από τη φιλόδοξη «Ελιά» των… 58 περίσσεψαν μόνο κάτι λίγες, αυτές στο πρόσωπο του κ. Σημίτη, και γιά να μην μείνει ο χώρος κενός και ατονήσει το ενδιαφέρον του πολιτικού κουτσομπολιού των ΜΜΕ, έχουμε -τσουπ!- την αιφνίδια εμφάνιση του «Ποταμιού» του κ. Στ. Θεοδωράκη, που φιλοδοξεί να γίνει… χείμαρρος και να… σαρώσει την... κόπρο του Αυγία!

   Το όλο σκηνικό της εμφάνισης και παρουσίασης του νέου κόμματος παραπέμπει σε παράσταση Χουντίνι, αλλά και το πάνελ των προσωπικοτήτων που πόζαραν καμαρωτοί και με αυτάρεσκο και συγκαταβατικό χαμόγελο στην κάμερα, κατά το… «εναρκτήριο λάκτισμα», δεν προοιωνίζεται καμιά μακροημέρευση της προσπάθειας. Καλώς ή κακώς, η ελληνική κοινωνία, φερόμενη παρορμητικά, στρέφεται και αγκαλιάζει, κατ’ αρχήν, κάθε νεοεμφανιζόμενη πολιτική κίνηση στην οποία προσβλέπει μαγικές λύσεις και διέξοδο από τα αδιέξοδά της, αλλά μόλις συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα… το κόβει λάσπη.  Ας μην μας ξεγελούν οι πρώτες δημοσκοπήσεις.

   Έστω και αν είναι σωστές, επαναπιστοποιούν του λόγου το αληθές και προδιαγράφουν την ροή του νέου «ποταμιού» προς την απεραντωσύνη της θάλασσας. (Όρα κίνηση Αβραμόπουλου, «Ελιά», κ.λπ.). Προβάλλεται πάλι το ίδιο έργο, με το γνωστό και προβλέψιμο τέλος του. Και όποιος θέλει ν’ αυταπατάται, ας το κάνει ελεύθερα!

   Εάν κάποιος Έλληνας πολίτης αισθάνεται ικανός και θέλει να χτίσει πολιτική σταδιοδρομία, σε όποια ιδεολογία πιστεύει και θέλει να υπηρετήσει, ας το κάνει ελεύθερα και θαρεττά. Σοβαροί πολιτικοί χώροι υπάρχουν. Οι κακέκτυπες απομιμήσεις, τύπου Πέπε Γκρίλο, μεταφερμένες στην ελληνική πραγματικότητα οδηγούν στην απαξία, τη χλεύη και, εν τέλει, στα κουτσομπολιά των πρωινάδικων. Ο καιρός θα δείξει.

   Μακάρι όλα τα θέλω μας να μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. «Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»....  είπαν!