Η πρόταση δυσπιστίας και τα νέα.. πανηγύρια.

   Κόψε, δεν σε πιστεύω πιά! Τώρα δυσπιστώ!

Ένα μοντέρνο,δημοκρατικό στούντιο της... αδούλωτης ΕΡΤ

   

    Το αριστερό εορτολόγιο, τιμής και δόξας, απέκτησε ακόμη μία ημερομηνία ορόσημο. Και μάλιστα διπλής επετειακής αξίας.

   Κατά πρώτον ο Πρόεδρος  Αλέξης Τσίπρας κατέθεσε, προς μεγάλη αμηχανία όλων των παρατάξεων της Βουλής, πλην της κυβερνητικής, η οποία τρίβει τα χέρια της ικανοποιημένη γιατί έχει ουρανόπεμπτη ευκαιρία συσπειρώσεως όλων εκείνων των βουλευτών που «γκρινιάζουν» μεν, αλλά στο τέλος την υπερψηφίζουν, (κάτω από το φόβο των εκλογών και, το σπουδαιότερο, της απώλειας της «καρέκλας»), και της, με γερό άλλοθι, επιστροφής τους στο μαντρί.

   Όσο και να αμφισβητεί κανείς την αναμφισβήτητη αριστερή πολιτική μειονεξία, ως προς την ορθή εκτίμηση της κατάστασης και το αναγκαίο πολιτικό πρόγραμμα αντιμετωπίσεώς της, αυτή δεν μπορεί να φτάσει σε τέτοιο βάθος αφροσύνης ούτως ώστε να θέλει να βοηθήσει τον αντίπαλο. Προσωπικά πιστεύω πως πρόκειται για εσκεμμένη και καλοζυγισμένη ενέργεια με δύο στόχους. Πρώτον, να συσπειρώσει τις ακραιφνείς… «μπολσεβίκικες»  συνιστώσες του, οι οποίες επί τω ακούσματι και μόνο της… επιτυχούς παρουσίας του Προέδρου Αλέξη στη Μέκκα του μισητού καπιταλισμού, παρά τω πλευρώ του σύντροφου… Σόρος, έχουν βγάλει σπυράκια και είναι ξάπλα με αντιβιοτικά, παγοκύστη στο κεφάλι και το θερμόμετρο στο στόμα, (ή αλλαχού)!  Και δεύτερον, αναβάλει επί του παρόντος την πιθανότητα ανάληψης του τιμονιού της εξουσίας γιατί, υπό τις παρούσες συνθήκες, αυτό καίει καθώς το αμάξι τρέχει στην κατηφόρα με τα φρένα σπασμένα.

   - Άστο τώρα. Σε έξη μήνες και βλέπουμε!

    Φρονώ, και το ίδιο πιστεύω κι ο Αλέξης, πως τότε η κατάσταση θα έχει φτάσει στο απροχώρητο, το μπαλόνι θα έχει σκάσει και ένας ώριμος Τσίπρας, με την λαϊκή αγανάκτηση στα ύψη, θα έχει πολύ καλές προϋποθέσεις να πρωταγωνιστήσει στη νέα, αναπόφευκτη, πραγματικότητα. Γι’ αυτό τώρα μαρσάρει, μεν, και φουλάρει τη μηχανή γιά ν’ ακούγεται το μούγκρισμα, όμως τα αριστερό πόδι πατάει με δύναμη το αμπραγιάζ!

   Την δεύτερη αιτία πανηγυρισμού, (πάντα για τα πανηγύρια η τύπισσα), την θέσπισε η γνωστή «furia roja». Η αγέλαστη κυρία της συριζαϊκής παράταξης, εκείνη που μοιάζει με κάτι ανάμεσα στον Μεξικανό Μοντεζούμα και τον θεό Βιρακότσα των Τιαχουανάκο της Βολιβίας, η οποία με τον ανάλογο στόμφο από το βήμα της Βουλής, ανεκήρυξε την 7^η Νοεμβρίου 2013 ως θλιβερή επέτειο και ημέρα ντροπής και αίσχους γιά τη χώρα και την πολύπαθη, αλά κάρτ, δημοκρατία της. (Την δημοκρατία των καταλήψεων, του indymedia, του…. Πελεγκρίνη και όλων των συναφών θορυβουσών… μειοψηφιών. Όπως την εννοεί αυτή, τέλος πάντων), επειδή η…. αυταρχική κυβέρνηση εφάρμοσε τον νόμο και ανακατέλαβε την ΕΡΤ, από τους… νόμιμους κατόχους της, τους απολυμένους καταληψίες!

   Εδώ δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τον θυρωρό του πρώτου μου γραφείου, ο οποίος ψήφιζε τότε ΠΑΣΟΚ επειδή ο Αντρέας, έτσι του έλεγαν οι κλαδικές, θα πάρει τα μέγαρα από τους ιδιοκτήτες τους και θα τα δώσει στους… θυρωρούς! Επειδή, λέει, αυτοί τα… φρόντιζαν, άρα τους ανήκαν δικαιωματικά!!!

   Έτσι από του χρόνου, μαζί με την 17^η θα γιορτάζουμε και την 7^η Νοεμβρίου, (sorry «Νοέμβρη», ήθελα να πω).  Αν, μάλιστα, φροντίσουμε να φτιάξουμε και κάτι και στις 27, όπως π.χ. την 37^η πανελλαδική απεργία από της εντάξεως της χώρας στο μνημόνιο, τότε θα έχουμε έναν θαυμάσιο τριαδικό φθινοπωρινό πανηγυρισμό στο 7! 

    

   Τελειώνοντας αναφέρω το εξής. «Υποφέροντας», χθες, διάφορες καναλικές «βαβυλωνίες» με πλείστα σούργελα στα πάνελς και σήμερα πρωί, στο ραδιόφωνο, μιά εκπομπή με καλεσμένο τον ευπρεπή Υπουργό Εργασίας, (μάλλον Ανεργίας, θα του ταίριαζε καλύτερα), διαπίστωσα, γιά άλλη μία φορά, πως σίγουρα οι άνθρωποι της  «από εδώ» πλευράς δεν είναι όλοι καλοί, όμως, βρε παιδί μου, (θες τυχαία, θες από σύμπτωση), όλοι οι καλοί βρίσκονται στην «από εδώ» πλευρά. Τουλάχιστον οι καλύτεροι, οι πιό λογικοί κι οι πιό συγκροτημένοι!