Οι μεγάλες ομοιότητες και οι μεγάλες διαφορές.

«Οι μεν και οι… δεν». Και ένα reqviem γιά όλους.

Χωρίς λόγια

   Τυχαία εντελώς, αφού δεν «τσιμπάω» στα μεγάλα γεγονότα που γίνονται ανιαρά σήριαλ στα κανάλια, παρακολούθησα τις πρώτες δηλώσεις της μητέρας ενός από τα θύματα της πρόσφατης δολοφονικής επίθεσης στο Ν. Ηράκλειο και αναλογίστηκα τις εκείνες της μητέρας του προ μηνός θύματος, της «απέναντι» ιδεολογίας.

   Γνωρίζοντας πως το χρώμα του αίματος είναι πάντα κόκκινο, κατανοώ  ότι και ο πόνος μιάς απώλειας είναι πάντα μεγάλος. Μάλιστα γίνεται ευθέως ανάλογα μεγαλύτερος, όσο πιό άδικα και πιό ανόητα συντελείται αυτή η απώλεια. Με αποκορύφωμα όταν η λεία του Χάρου είναι νέοι άνθρωποι, με τη ζωή μπροστά τους.

   Ακούγοντας και βλέποντας αυτή τη μάνα συγκλονίστηκα από την αξιοπρέπεια της εμφάνισης και  του εν γένει στησίματος στο γυαλί. Με το δάκρυ που προσπαθούσε μάταια να συγκρατήσει αλλά και την μεγαλοσύνη που απέπνεε ο λόγος της. Μέσα στον πόνο της, η τραγική μητέρα, θύμιζε ηρωίδα βγαλμένη, κατ’ ευθείαν, από αρχαία ελληνική τραγωδία. Με δωρικότητα στην σκέψη και σπαραγμό στη φωνή, άφηνε στην άκρη την προσωπική της πίκρα και πρότασσε το καλό της πατρίδος, του λαού και του έθνους. Και εκλιπάρησε, αποκαλύπτοντας σπάνιο μεγαλείο ψυχής, να σταματήσει εδώ ο ανόητος και ατελέσφορος χορός του αδικοχυμένου αίματος και να κλείσει, επί τέλους, ο αδελφοκτόνος κύκλος.

   - Δεν μπορώ να ξεχάσω, ούτε να συγχωρήσω, είπε μεταξύ άλλων, αλλά μπορώ να προσπεράσω.

   Επειδή επίσης, έτυχε να παρακολουθήσω και την αντίστοιχη χαροκαμένη, άδικα, μητέρα του θύματος της Αμφιάλης να ωρύεται μέσα στον πόνο της και να ζητεί το…. σούβλισμα του φονιά του γιού της, δεν μπόρεσα ν’ αποφύγω, νοερά, την σύγκριση των δύο συμπεριφορών που, οπωσδήποτε, εκφράζει σε γενικές γραμμές και τις διαφορές των δύο κόσμων. Αφού το ψυχικό σου μεγαλείο είναι αντιστρόφως ανάλογο με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις «ήττες» της ζωής. Κι ο θάνατος αποτελεί την υπέρτατη ήττα, που μετρά, σαν λυδία λίθος, την ανθρώπινη μεγαλοπρέπεια των «δικών», που μένουν πίσω.

   Κάποιοι, ίσως, με θεωρήσουν προκατειλημμένο. Και πιθανόν να έχουν δίκιο. Όμως οι προκαταλήψεις μας δεν ξεφυτρώνουν τυχαία και αυθόρμητα, όπως τα μανιτάρια. Τουλάχιστον όχι όλες. Στην περίπτωσή μου θέλω αφάνταστα και προσπαθώ συνεχώς να τις υπερβώ, όμως η «αντίπερα όχθη» δεν μ’ αφήνει. Μου τις τροφοδοτεί συστηματικά, τις εκτρέφει  και μου τις συντηρεί… ολάνθιστες.