Βίοι παράλληλοι. (Συνέχεια εκ του Πλουτάρχου)

Πέπε Γκρίλο vs Πέλε- Γκρίνο.

 

Ο Ιταλός κωμικοτραγικός Πέπε Γκρίλο

Ο Έλλην τραγικοκωμικός Pele grinο

   Ανέκαθεν οι σχέσεις Ελλήνων και Ιταλών ήσαν καλές, σχεδόν άριστες. Σε βαθμό που οι διάφοροι πόλεμοι μεταξύ τους, (π.χ. Β΄ Παγκόσμιος, Παναθηναϊκός-Λάτσιο, Ολυμπιακός-Σιένα, κ.λπ.), να μην είναι ικανοί να τις διαρρήξουν οριστικά, ούτε καν να τις κλονίσουν σοβαρά. Η φιλία των δύο λαών, σταθερή και αρραγής, άντεξε στους αιώνες και σκέπαζε κάθε αναφυόμενη διαφορά, πάντοτε.

   Από την αρχαία εποχή, όπου οι Ίωνες αποίκισαν την Κάτω Ιταλία, οι σχέσεις Ελλήνων και Λατίνων κατέστησαν τόσο στενές, ώστε ομιλούμε πλέον γιά «ελληνορωμαϊκό» πολιτισμό, αφού η ρωμαϊκή κρατική οντότητα διαπλάστηκε και διαμορφώθηκε, τελικά, εμφορούμενη από τις αρχές και τις αξίες του ελληνικού πνεύματος, στο οποίο προστιθέμενη η ισχύς των ρωμαϊκών λεγεώνων, (απ' αυτό το χαρμάνι), προέκυψε η κραταιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

   Ο μέγας Βοιωτός ιστορικός Πλούταρχος, επεσήμανε έγκαιρα αυτή την αμοιβαία και αλλεπάλληλη πνευματική σύμπτωση, την αλληλεπίδραση και επιρροή των δύο γειτονικών λαών και την αποτύπωσε ανεξίτηλα στην Ιστορία με το μοναδικό ιστορικό του σύγγραμμα, «Βίοι παράλληλοι». Εκεί καταγράφονται οι ομοιότητες σκέψης και δράσης επιφανών Ελλήνων και σπουδαίων Ρωμαίων, των οποίων τα πνεύματα συναντήθηκαν, χωρίς, καν, ο ένας να γνωρίσει τον άλλο. Π.χ. Θησέας με Ρωμύλο, Δημοσθένης με Κικέρωνα, Αλέξανδρος με Ιούλιο Καίσαρα και πλήθος άλλων.

   Δυστυχώς, έκτοτε κόπηκε η αλυσίδα των επισημάνσεων και καταγραφής των συμπτώσεων και ομοιοτήτων των δύο φίλων λαών. Έτσι, διάφορα σύγχρονα επιφανή πρόσωπα αυτών, αναζητούν επειγόντως έναν επίσης σύγχρονο Πλούταρχο, (αφού ο Πιραντέλλο, με τα "έξη παλαβά του πρόσωπα που ψάχνουν γιά συγγραφέα", δεν είναι από την κατάλληλη στόφα), να απαθανατίσει ομοιότητες και συνάφειες μεταξύ μεταγενεστέρων παραλλήλων προσωπικοτήτων. Όπως π.χ. Δομάζος – Πίρλο, ερωτιάρης Μπερλουσκόνι- πηδήκουλας Αντρέας, κ.α.

  Έτσι επαφίεται στη μέλλουσα γενιά να κάνει, από μόνη της, την συγκριτική μελέτη των δύο μεγάλων προσωπικοτήτων του θεάτρου, της επιστήμης και της πολιτικής, που κυριαρχούν σήμερα στην επικαιρότητα των δύο χωρών. Του Πέπε Γκρίλο και του Πέλε-Γκρίνο.

   Ο πρώτος, ο Ιταλός, κατ’ εξοχήν κωμικός πρωταγωνιστής, αποφάσισε να καθιερωθεί και σε σοβαρότερους ρόλους, ανεβαίνοντας στην πολιτική σκηνή. Ο άλλος, ο δικός μας, κατά συνθήκην σοβαρός σαιξπηρικός ηθοποιός, επέλεξε να διαπρέψει και στην φαρσοκωμωδία, υποδυόμενος, κατ' αρχήν, τον… πρύτανη. Ως το πρόδρομον βήμα μιάς ένδοξης καριέρας και σειράς παραστάσεων, μελλοντικά, στο αμφιθέατρο της Βουλής.  Και ατυχώς γιά τη χώρα, διάλεξε γι' αυτόν τον ρόλο, το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
   
   Υπομονή! Κι αυτό θα περάσει!