Βοήθεια, βοήθεια! Ένας εισαγγελέας γρήγορα! Με βιάζουν, με σπρώχνουν!!!!!

Το νέο ρεκόρ γελοιότητος. (Αγ. Παρασκευή, 9/11/2013)

Όταν το απαράμιλλον αρχαιοελληνικόν κάλλος συναντά την αυστηρή κατατομή των προκολομβιανών πολιτισμών της Νοτ. Αμερικής.

   Χθες  το απόγευμα, ενώ συνεχιζόταν στη Βουλή η συζήτηση γιά την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, το κλίμα ήταν αναιμικό, ο διάλογος υποτονικός και η πλήξη διάχυτη. Όλοι χασμουριόντουσαν. Χρειαζόταν επειγόντως ένα «τζέρτζελο» που θα άναβε τα αίματα και θ’ ανέβαζε το πολιτικό θερμόμετρο.

   Η αριστερά, εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ, πάντα «μανούλα» στις προκλητικές ενέργειες, («προβοκάτσια»  τις λένε οι ίδιοι, από το provoke = προκαλώ), σκαρφίστηκε το εξής κόλπο γιά να το πετύχει. Έστειλε, σε μιά κίνηση αντιπερισπασμού, καταδρομική ομάδα βουλευτών του στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, προκειμένου να πραγματοποιήσουν, ως επί κεφαλής, ρεσάλτο ανακατάληψης. Πρώτη στους πρώτους, η πασίγνωστη μαχητική απόγονος του… Μοντεζούμα και κολαούζος  της ο Στράτα-Στρατούλης, γνωστός και έμπειρος καρπαζοεισπράκτορας, από το παλιό επεισόδιο στο Ολυμπιακό Στάδιο, (- «Βοήθεια, βοήθεια, είμαι ο Στρατούλιιης και η Χρυσή Αυγή με.. σκοτώνει»!), όπου τις δυό σφαλιάρες που του έριξαν κάποιοι νεαροί τις μετέτρεψε σε… δολοφονική απόπειρα χρυσαυγιτών! Έβαλαν και παρατηρητή τον… Κουρουμπλή (!) και όλοι η κουστωδία εκστράτευσε, συνεπικουρούμενη από ομάδα πρώην εργαζομένων, ομού και οι κλασσικοί «συνδικαλισταρέοι», («κόψε μάπα, βγάλε συμπέρασμα»), κατά του… οχυρού! Και προσπάθησαν να κάνουν φραμπαλά με τα ΜΑΤ, αλλά…. ματαίως. Μιά επιχείρηση που θύμιζε έντονα την παλιά, έξοχη, ταινία «Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε», με τον αμίμητο Βιτόριο Γκάσμαν! (Όσοι δεν την είδαν, χάνουν).

   Δεν ξέρω πόσοι τυχεροί παρακολούθησαν ζωντανά την απολαυστική φαρσοκωμωδία που παίχτηκε χθες στην Αγία Παρασκευή. Αυτοί πάντως, το καταευχαριστήθηκαν. Γιά τους άλλους θα επιχειρήσω σύντομη περιγραφή.

   Όταν οι… καταδρομείς έφτασαν στην πύλη, προφανώς συνάντησαν την άρνηση των αστυνομικών να τους επιτρέψουν την είσοδο. Και τότε, ενώ το πλάνο έδειχνε μιά απόλυτη ακινησία, ο… Μοντεζούμα, μ’ ένα μαρκούτσι στο χέρι, γιά ν’ ακούγεται καλά, αρχίζει ξαφνικά τις τσιρίδες:

   - Βοήθεια, βοήθεια! Με βιάζουν! Ένας εισαγγελέας, γρήγορα. Τα ΜΑΤ με… σπρώχνουν!!!

   Πέραν από την οπτική διάψευση της εικόνας, υπάρχει και μία αυτονόητη και αυταπόδεικτη πραγματικότητα που καταργεί κάθε τέτοια πιθανότητα... σπρωξίματος:

   - Μα καλά, υπάρχει άνθρωπος στη Γή, διατεθειμένος να… «σπρώξει» αυτό το… πράμα; Έστω και σε διατεταγμένη υπηρεσία ευρισκόμενος; Αποκλείεται!

   Η ίδια, προφανώς συναισθανόμενη το αδιανόητο τέτοιας «πράξεως», άρχισε να το διαλαλεί από μικροφώνου, μήπως και πεισθεί κάποιος περί του… εφικτού!

   Δίπλα ο Στράτα-Στρατούλης φληναφών όπως πάντα, και πιό πέρα, αυτόπτης μάρτυς, ο Κουρουμπλής! 

Ο παρατηρητής και αυτόπτης.... μάρτυρ!

   Και, το κερασάκι της τούρτας. Μιά ξανθή, (τί άλλο!) βουλευτίνα των Ανεξέλεγκτων, σκαρφαλωμένη στα κάγκελα της πύλης καθόταν αμέριμνη κι αγνάντευε τα… πέριξ, κουνώντας τα πόδια. Αχ, τί καλά!

Και η ξανθιά, που λέγαμε!

  Αυτή η απέραντη γελοιότητα έχει ένα σοβαρό επιμύθιο. Την ποιότητα, τη σοβαρότητα  και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να μας κυβερνήσουν. Και παραπέμπει ευθέως σε ένα άλλο, ανάλογο, περιστατικό. Τον Γιωργάκη…. μισολιπόθυμο, τάχα, από τα… δακρυγόνα που του έριξαν οι αστυνομικοί, όταν πήγε στο λιμάνι να υποδεχθεί διαμαρτυρόμενους  αγρότες από την Κρήτη. Όσοι τον πλαισίωναν ήσαν περδίκια και μόνον αυτός…. έπνεε τα λοίσθια!

   Όμοιοι καραγκιόζηδες, ίδια καραγκιοζιλίκια! Ο πρώτος ξεμπροστιάστηκε, αλλά το παράδειγμά του, όπως φαίνεται, δεν παραδειγμάτισε. Γι’ αυτό θα ξαναζήσουμε την Ιστορία. Έστω και σαν φάρσα! Κουράγιο.