Γιάννης Καλαμίτσης , ο ασυμβίβαστος.

Ο «ανιψιός της μάνας του Κίτσου» έφυγε και... θα μας λείψει.

Στη ματιά του αναζητήσατε τη βαθειά μελαγχολία του ανθρώπου

   Γιά χρόνια κάθε πρωί, μιά χαρακτηριστική στον χρωματισμό της, μισοειρωνική-μισοσοβαρή, φωνή στο ραδιόφωνο, μας έφτιαχνε την ημέρα. Με  ένα προσωπικό ύφος και μιά ευρηματική διερευνητική ματιά στην επικαιρότητα.

   Όσοι τον γνώρισαν, σε λίγο μεγαλύτερο βάθος, αναγνωρίζουν την τραγικότητα του ατόμου σε μοντέρνα εκδοχή του «Γέλα παλιάτσο». Άτομο χαρακτηριστικά μοναχικό, από ψυχοσύνθεση, αυτοπαρουσιάστηκε ανάγλυφα στον εξαίρετο στίχο του τραγουδιού «Άνθρωποι μονάχοι». Την κραυγή απόγνωσης του κάθε απελπισμένου «μοναχικού» ατόμου, την στιχουργική εκδοχή του συγκλονιστικού πίνακα «Κραυγή» του Μουνχ.  Αρχής γενομένης από τον εαυτό του, παρ’ όλη την πολυτάραχη προσωπική του ζωή.

Η κραυγή

   Τον Γιάννη τον διέκρινε βαθύτατη ευγένεια και ευπρέπεια που τον έκαναν ν’ ασφυκτιά μέσα σ’ έναν άξεστο και αμόρφωτο, με κάθε συνιστώσα του όρου, κόσμο και ν’ αντιδρά άλλοτε με λεπτό αλλά βιτριολικό χιούμορ και άλλοτε με γκροτέσκικα λεκτικά σχήματα.

   Πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν και γραφτούν γιά τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του «μεγάλου παιδιού», που έζησε και πέθανε τέτοιο, όμως νομίζω πως, αυτή τη στιγμή, καλύτερη επικήδεια επιτομή  είναι η υπενθύμιση μιάς αιφνιδιάζουσας, όταν ακούγεται, αλλά βαθειάς αλήθειας:

   - «Οι όντως σοβαροί άνθρωποι παίρνουν τη ζωή στην πλάκα, ενώ οι δήθεν σοβαροί, είναι άνθρωποι της πλάκας»!

   Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τον Γιάννη. Αυτός τώρα χαριεντίζεται, εκεί ψηλά, με τη «θειά» του και τον εξάδελφό του, τον Κίτσο, ενώ σ’ εμάς παραμένει η θλίψη από την φωνή του που σίγησε. Και μιά βαθειά και οδυνηρή σιωπή….