«Αποκάλυψη τώρα»!

Η κορύφωση της μοραΐτικης κουτοπονηριάς και της λαϊκής εξαπάτησης.

Νάτος, νάτος, ο Πρωθυπουργός!

  

    Επί τέλους, το μυστήριο λύθηκε, τα σύννεφα της παρεξήγησης διαλύθηκαν  και τα πράγματα μπήκαν στη σωστή τους θέση. Ο «Μπαρμπαγιωργάκης» μίλησε, εξήγησε, τακτοποίησε! Διευκρίνισε πως το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» το είπε γιατί…. όντως υπήρχαν! Και θα υπήρχαν άφθονα, αν και αφού εγένοντο οι… απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στη χώρα!!

    

   Ας υποκριθούμε πως παίρνουμε στα σοβαρά τις σαχλαμάρες του Γιωργάκη και ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε λογικά την τελευταία, και μεγαλύτερη, μπαρούφα του.

   Κατ’ αρχήν σε μιά συζήτηση, και μόνο το ότι μπαίνει προϋπόθεση στο αν θα υπάρξει κάτι, η αναφορά απαιτεί χρήση μέλλοντος και όχι ενεστώτος. Το απαιτεί η γραμματική και, πρωτίστως, η λογική. Δηλαδή θα έπρεπε να πει «λεφτά θα υπάρξουν» και όχι «λεφτά υπάρχουν». Αν το έκανε θα μπορούσε, στρεψοδικώντας έστω αφού απέκρυπτε ποιό ήταν αυτό το αν και ποίο το κοινωνικό του κόστος, να ξεγελάσει κάποιους τελευταίους αγράμματους ή αφελείς. Τώρα όχι.  Βεβαίως, ψιλά γράμματα θα ισχυριστεί κάποιος, αφού οι γνώσεις της ελληνικής γλώσσας είναι, γιά τον Γιωργάκη, πολύ φτωχές. Όμως το θέμα ξεπερνάει το γλωσσικό και εμπίπτει στη λογική. Πάντως, όπως και να ’ναι με την απανταχού πνευματική  ένδεια του ατόμου εξηγείται. Και με την μπόλικη κουτοπονηριά που διαθέτουν αυτός και οι σύμβουλοί του!

   Μετά, οι «απαραίτητες μεταρρυθμίσεις» που θέτει ως προϋπόθεση γιά να βρεθούν τα… «λεφτά», γίνονται ήδη, επιβεβλημένες από την τρόικα. Όμως ο Γιωργάκης,  την ιστορική ρήση την  πρωτοανέφερε κοντά 1,5 χρόνο πριν μας την καθίσει στον σβέρκο. Πού το ήξερε τότε; Μήπως έχει δίκιο ο Στρος-Καν που αναφέρει γιά άτακτη προσυνεννόηση με το ΔΝΤ και μάλιστα αρκετά πριν αυτός γίνει πρωθυπουργός; Και αφού γνώριζε πως αυτές οι «προϋποθέσεις», που ήδη βιώνουμε, θέλουν ιδρώτα και αίμα, γιατί πρώτη του δουλειά μόλις ανέλαβε ήταν να μοιράσει επιδόματα;

   Ας μην ξεγελιόμαστε πάλι, (όσοι και αν). Η μόνη λογική εξήγηση της τότε συμπεριφοράς του Γιωργάκη ήταν η δίψα και το όραμα της… καρέκλας. (Παντί τρόπω, πάση θυσία και γιά μία, έστω, ημέρα). Η συνέχιση της οικογενειακής παράδοσης, (ο γιός του παπουτσή, παπουτσής), και η ικανοποίηση της… μαμάς!  Και με τα τελευταία του καραγκιοζιλίκια, απλά προσπαθεί, έστω και την υστάτη, να μπαλώσει τα αμπάλωτα και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα! Και όσοι χαχόλοι, προσέλθετε.