Τόση πίκρα, τόση δίψα, τόσο μίσος…. κι ούτε ένα ευχαριστώ….

Το "Παράπονο". Ένα απέραντο παράπονο….

Η Τζένη Καρέζη στα "Κόκκινα φανάρια"

   Πέρασε ακριβώς μισός αιώνας και η ταινία «Κόκκινα φανάρια» ξανάρχεται στο νου έντονα. Νοσταλγικά και αλληγορικά,  σαν επαληθευμένη προφητεία.

   Κάπου πήρε το μάτι μου το αφιονισμένο μανιφέστο ενός εικοσάχρονου κοριτσιού. Ενός νεαρού ανθρώπινου πλάσματος που μεγαλωμένο σ’ ένα κατάλληλο κλίμα έχασε μεγάλο μέρος από τα φυσικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και μεταμορφώθηκε σε κάποιο είδος Ρομποκόπ, αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο άνθρωπος και γεννιέται, αλλά και διαμορφώνεται.

   Τη μικρή δεν την ξέρω, δεν την ξέρω ούτε κατ’ όψιν και ούτε θέλω να την μάθω. Δεν θέλω να μάθω τα χαρακτηριστικά της. Μου αρκεί να θέλω να φαντάζομαι ένα νέο, δροσερό κορίτσι, όμορφο και ζωντανό που αντί να χαίρεται τη ζωή του, την χάνει πρόωρα και άδοξα τυλιγμένη στα πέπλα του μίσους και μπλεγμένη σε απάνθρωπα κι αφύσικα πλοκάμια πολιτικής ιδεολογίας, (το είδος δεν έχει σημασία). Μπορεί να είναι κούκλα, καλοφτιαγμένη, με λαχταριστές καμπύλες, γλυκά μάτια και τραγανά, αισθησιακά χείλη, ή μπορεί να είναι κάποιος ασούμπαλος όγκος, κακοφτιαγμένος και αντιαισθητικός. Δεν έχει σημασία. Εκείνο που μετράει είναι το ότι αποτελεί ανθρώπινο όν έξω από τα ανθρώπινα μέτρα. Ένα «κατασκεύασμα» που δεν μπορεί να χαρεί τις μικρές ανθρώπινες χαρές, τον έρωτα, τη ζέστη της παρέας, την πλάκα, τη φύση, την τέχνη, την ανεμελιά και πάνω απ’ όλα τα νειάτα της.

   Την γνώρισα μέσα από την κριτική του μανιφέστου της. Μέσα από τα κροκοδείλια δάκρυα του μηχανισμού που την γέννησε και την εξέθρεψε και που τώρα κλαίει, πάνω στα αποκαϊδια του σπιτιού του, το οποίο ο ίδιος έκαψε. Σαν τον φονιά των γονιών του που ζητεί οίκτο επειδή είναι…. ορφανός!

   Διάβασα εκπληκτικής καλλιέπειας άρθρα. Περισπούδαστα, περίτεχνα, βαθυστόχαστα έως σπαρακτικά. Και τόσο συγκινήθηκα και δάκρυσα,  που κόντεψα να ξεχάσω ποιός ζέστανε στον κόρφο του το φίδι, το αυγό του οποίου τώρα έσκασε, κυριολεκτικά, και γεμίζει ο τόπος φιδάκια.

   Όταν, προ λίγων χρόνων, αμόρφωτα μαρκουτσοφόρα κοράσια έτρεχαν σε διάφορα συλλαλητήρια και τρεμάμενα από συγκίνηση και έμπλεα «δημοκρατικού» πάθους μιλούσαν γιά: «Tα ΜΑΤ με… «παρατεταμένα»(!) τα όπλα «επιτίθονται»(!) σε ανήλικα παιδάκια». (Σημ.: «Παιδάκια» που τους πετούσαν μολότωφ!), κλωσσούσαν κι αυτά με τη συμπεριφορά τους αυγά φιδιών στον κόρφο τους. Εκπαιδευμένα κατάλληλα και κατευθυνόμενα έντεχνα από τους εργοδότες καναλάρχες, που πούλαγαν «δημοκρατικές» ευαισθησίες γιά να εξασφαλίσουν ακροαματικότητες της «συμπόνιας» και αλληλεγγύης και μαζί και διαφημίσεις. Τότε κανείς δεν σκέφτηκε την θεωρία του «κενού» χώρου, ούτε και την άλλη βασική αρχή της Φυσικής, αυτή της «δράσης και αντίδρασης».

   Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε από το πουθενά, ούτε αποτελεί καινοφανές κατασκεύασμα, προϊόν παρθενογένεσης. Υπήρχε προ πάρα πολλών χρόνων, όπως παμπάλαιες ήσαν και οι αρχές, οι ιδέες και οι πρακτικές που την συνιστούν. Απλούστατα, τώρα εκμεταλλεύεται το κενό που αφήνουν οι κακές οικονομικές συνθήκες και οι αντιλαϊκές πολιτικές και «φουσκώνει» πουλώντας κι αυτή ελπίδες κι «αποκούμπι». Η γιγάντωση της δυσφορίας, εκτρέφει και ενδυναμώνει τα άκρα και τις ανεδαφικές και ανεφάρμοστες, πλην γλυκοάκουστες διακηρύξεις τους, σε ένα κόσμο βαθειά απογοητευμένο, εντελώς απελπισμένο, όχι πολύ ώριμο πολιτικά και με «ευήκοον ους» προς τους πάσης φύσεως δημαγωγούς. (Θυμηθείτε το περίφημο «Λεφτά υπάρχουν» που έφερε 48% σε ποιόν; Στον… Γιωργάκη!!!). Και κάθε άκρο δρα κατά την τακτική και την πολιτική του φιλοσοφία. Όλα όμως με δολιότητα και πανουργία, σαν σύγχρονες Σειρήνες. Άλλος με λαϊκίστικες υποσχέσεις πλειοδοσίας και άλλος περνώντας γριές… στο  απέναντι πεζοδρόμιο. Αποτέλεσμα ένα συγκρουσιακό κλίμα, μεταξύ τραμπούκων μισθοφόρων των ακραίων πολιτικών μορφωμάτων, αποπροσανατολισμός και δέος στην ανόητη, (α + νους), μάζα και στρατηγικές περισυλλογής ψηφαλακίων σε όλα τα κομματικά επιτελεία. Τα μυαλά των ΜΜΕ στην AGB και τις διαφημίσεις, οι συντεχνίες,  κατευθυνόμενες από κηφήνες συνδικαλισταρέους, στους δρόμους, με απώλειες χιλιάδων εργατοωρών, ενώ απαιτείται εργώδης υπερπροσπάθεια γιά την κάλυψη του χαμένου εδάφους, και το Κράτος, στην συνολική του έννοια, (Λαός, Οικονομία, Έννομη τάξη, Εργασιακή γαλήνη, κ.λπ.), κατά διαόλου! Και μετά μας φταίει η Μέρκελ και τα μνημόνια. Και στρουθοκαμηλίζοντας, κάνουμε πως δεν βλέπουμε το τρίτο μνημόνιο που επέρχεται δρομαίως, αποτελώντας αναγκαιότητα, (καθώς εκπνέει άκαρπο το δεύτερο), γιατί αν δεν έρθει, αλίμονό μας! Κανείς δεν θα πάρει μισθό ή σύνταξη το επόμενο καλοκαίρι!  (Με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε πρόσθετα μέτρα. Καθ’ όσον κανείς δεν δίνει λεφτά τζάμπα!).

   Πέρασε μισός αιώνας από τότε που είδα τα «Κόκκινα φανάρια» και άκουσα το τρυφερό «Παράπονο» του Ξαρχάκου, που ακόμη με κατατρύχει συναισθηματικά και κάνει την ψυχή μου να λιώνει και να διαλύεται από συγκίνηση, σαν βούτυρο στο τηγάνι. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια… Και ποιός θα μπορούσε να φανταστεί τον προφητικό τους συμβολισμό. Μιά χώρα ένας απέραντος οίκος ανοχής, (το λέω σεμνά λόγω συγκίνησης!), ένα τεράστιο κόκκινο φανάρι.

   Πολλή πίκρα διάχυτη, πολλή δίψα γιά αναγέννηση, πολύ μίσος σπαρμένο, (εδώ, παραφράζοντας, προσαρμόζω στο προσήκον μέτρο) και μιά απέραντη θάλασσα σκοτεινής ερημιάς….  Και το χειρότερο, ούτε ένα συγγνώμην, ούτε μία μετάνοια, ούτε σκέψη γι’ αλλαγή πορείας! (Άλλη αναγκαία παράφραση). 

   ΥΓ.  Μετά την ακρόαση από τον Πάριο, κάντε κλικ στην Καρέζη και ξανακούστε το απ' αυτήν. Η μαγεία της φωνής της χτυπάει κόκκινο. Σαν τα φανάρια.....