«Χρυσή Αυγή». Η κακάσχημη νύφη με την γερή προίκα.

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες.

   Η αρχαία προειδοποίηση του Τρώα ιερέα Λαοκόοντα δεν έχει, επί του προκειμένου, εφαρμογή. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστικός φόβος γιά τους Χρυσαυγίτες…. Δαναούς, αλλά ο καυγάς γίνεται γιά τα δώρα που κουβαλούν, δηλαδή τους πολλούς ψηφοφόρους  τους.

   Δυστυχώς όμως, η μοίρα του Λαοκόοντα θα είναι κοινή με εκείνων που, νηφάλιοι, «προειδοποιούν» σήμερα, εκκινούντες από την ίδια θέση λογικής. Εκείνον τον έφαγαν τα φίδια, ενώ όσους τους ζώνουν τώρα αντίστοιχα φίδια, θα τους φάει το σκοτάδι της αδιαφορίας και του φανατισμού. Φωνές βοούσες αλλά χανόμενες στην έρημο  του πάθους και της μισαλλοδοξίας.

   Ας μην γελιόμαστε. Η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει από μιά χούφτα μπρατσωμένων και μαυροντυμένων ανόητων νοσταλγών παρωχημένων πολιτικών ιδεολογιών. Το κακέκτυπα ντόπια «κοράκια» δεν έχουν καμία σχέση με εκείνη την ιδεοληψία που αναπτύχτηκε από την ανάγκη εκδίκησης και ανάνηψης του φρονήματος ενός ταπεινωμένου από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, λαού. Που παρασύρθηκε αναζητώντας άτυπη ρεβάνς της ήττας του μέσα από την τυφλή υποταγή στη θέληση και τις οδηγίες ενός συμπλεγματικού παράφρονα ηγέτη.

   Αυτό το ξέρουν πολύ καλά όλοι οι επιτελείς των κομμάτων και αποκομμάτων, (π.χ. ΛΑΟΣ) και προσαρμόζουν ανάλογα το παιχνίδι τους με σκοπό τον προσεταιρισμό και την προσέλκυση του, όντως, μεγάλου πλήθους ψηφοφόρων που, περιστασιακά και από διαφορετικές αφετηρίες εκκινούντες, στεγάζονται σήμερα, εξαπατημένοι, κάτω από την… φιλόξενη ομπρέλα της Χρυσής Αυγής, που φιλοδοξεί να τους «κεφαλαιοποιήσει» και αυγατίσει.

   Ο πανανθρώπινος και νομοτελειακός αμοραλισμός της πολιτικής, αυξομειούμενος αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών, σήμερα είναι έντονος και απολύτως ευδιάκριτος. Η πολιτική δεν βλέπει δένδρα, (άνθρωπος), αλλά δάση, (κοινωνίες). Και αυτό αποτελεί κοινή θεώρηση όλων, από διαφορετική όμως οπτική γωνία και σκόπευση. Τόσο ο σοσιαλισμός της κομμουνιστικής αριστεράς, (προλετάριος = απρόσωπη μονάδα-αριθμός παραγωγής έργου), όσο και ο εθνικοσοσιαλισμός της ναζιστικής κοσμοθεωρίας με τα γενετικά πειράματα γιά δημιουργία και επικράτηση «άριας», καθαρής  φυλής, τους εξανδραποδισμούς και τις εθνοκαθάρσεις των «μιαρών» δευτεροκλασάτων, αναπήρων, ψυχασθενών, ομοφυλοφίλων και λοιπών… «μιασμάτων». Ανάμεσα σ’ αυτές τις ακραίες επιδιώξεις η ευαίσθητη Δημοκρατία προσπαθεί να επιβιώσει και, στη συνέχεια, να επικρατήσει. Με μόνο της όπλο τον νηφάλιο διάλογο, την αντιπαράθεση απόψεων και ιδεών και την κυριαρχία της πλειοψηφίας με παράλληλο σεβασμό στην μειοψηφία και τα δικαιώματά της, γενόμενη κι αυτή «παίγνιον» και έρμαιον πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η ευδοκίμησή της, βεβαίως, απαιτεί τήρηση του «μέτρου», με την αρχαία έννοια του όρου. Και η γέννηση του μέτρου είναι προϋπόθεση της «παιδείας» των πολιτών, με επίσης την αρχαία έννοια. Δηλαδή, ακριβώς ό,τι μας λείπει σήμερα.

   Έτσι, με στόχο την πολιτική ενίσχυση, η ψηφοδότρια δεξαμενή της Χρυσής Αυγής αποτελεί το πιό ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του πολιτικού μορφώματος και το μόνο που ενδιαφέρει όλους τους υπόλοιπους «παίκτες» του πολιτικού παιχνιδιού.

   Η ΝΔ, θεωρούσα, (και δικαίως), πως ένα μεγάλο μέρος πρώην ψηφοφόρων της, αυτό που λέμε «νοικοκυραίοι» του Θεού, έχει διαρρεύσει προς Χρυσή Αυγή, είτε από την αντιμνημονιακή της ρητορική, είτε από τις σκληρές της θέσεις στο θέμα των λαθρομεταναστών, είτε από την διαρκώς αυξανόμενη εγκληματικότητα και την ανασφάλεια που προκαλεί, είτε από τη έντονη φορολογική τους αφαίμαξη.

   Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, στοχεύει στην άγρα όλων εκείνων των αγανακτισμένων οι οποίοι αναζητούν ριζοσπαστικές λύσεις και πλήρη ανατροπή των σημερινών δεδομένων και προστρέχουν στη Χρυσή Αυγή και την ακραία ρητορική της.

   Οι ΑΝΕΛ, στοχεύουν στον σκληρό πυρήνα της δεξιάς, αυτών που λέμε «ακροδεξιοί» και εθνικιστές, το πληγωμένο γόητρο των οποίων, σε συνδυασμό με το άδειασμα της τσέπης τους, τους έριξε στην ορθάνοιχτη αγκαλιά του εθνικιστή Μιχαλολιάκου.

   Το ΠΑΣΟΚ, πελαγωμένο και αποσβολωμένο από την καταβαράθρωση των ποσοστών του, κάτι που οφείλεται αποκλειστικά στην πολύχρονη ανερμάτιστη πολιτική του, αντιδρά σπασμωδικά και αμήχανα, ντουφεκώντας τήδε κακείσε. Μπας και γλύψει κι αυτό κάποιο αδέσποτο «κοκαλάκι».

   Η ΔΗΜΑΡ, στη σκιά του μεγάλου αδελφού ΣΥΡΙΖΑ, ψελλίζει κι αυτή διάφορα, κάτω από την καταστροφική γι’ αυτήν συμμετοχή στην… μνημονιακή κυβέρνηση, μιά ρετσινιά που στην ορθόδοξη αριστερή συνείδηση θα την «λερώνει» πάντοτε.

   Το ΚΚΕ, γνωρίζοντας πολύ καλά πως δεν «κολατσίζει» από το… πελατολόγιο της Χρυσής Αυγής, την αντιμετωπίζει ψύχραιμα και μετρημένα. Ως καθαρά ταξικό αντίπαλο με την, εκ παρατάξεως, αντιπαράταξη και αναμέτρηση.

   Τελικά, με γέρας τα γεμάτα μπαούλα των «προικιών» της Χρυσής Αυγής, που κατά πιθανότητα εξασφαλίζουν αυτοδυναμία, ο μεν Σαμαράς προσπαθεί να διατηρήσει το «τιμόνι», ο δε Τσίπρας να του το πάρει.

   Όσο γιά τον φουκαρά Π. Φύσσα, που «ξεφύσηξε», άδικα των αδίκων, την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο της Αμφιάλης, αλλά και όσων, τυχόν, (πράγμα που απεύχομαι ολόψυχα), θα ακολουθήσουν τη μοίρα του, κρίμα στα σφριγηλά νιάτα που χάθηκαν, (πραγματικός λεβέντης στην όψη, όπως τον είδα σε φωτογραφίες), κρίμα στο άνθος που μαράθηκε πρόωρα και κρίμα γιά την μουσική, ενός από τα εντονότερα χαρακτηριστικά ζωής, νιότης, χαράς, ελπίδας, που έχασε πρόωρα έναν εκφραστή και «λειτουργό» της. Τελικά θα μείνει κι αυτός μιά επέτειος, (πολιτικής σκοπιμότητος βέβαια), ένας δρόμος ή πλατεία και μιά πολιτική αγγαρεία με πανομοιότυπους ξύλινους λόγους και μαθητικές… πορείες. Ένα ακόμη «εργαλείο» γιά καπηλεία και εκμετάλλευση. Χίλιες φορές κρίμα….