Και μετά τί;

Τα πράγματα στριμώχνονται, τα ζόρια σφίγγουν!

Όλοι να ρίξουμε την Κυβέρνηση....!

   Παρακολουθώ, όπως όλος ο κόσμος, τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και θλίβομαι απέραντα. Όχι γιά όσα συμβαίνουν, αλλά γιά όσα δρομολογούνται να συμβούν, πλην κανενός σωτήριου απροόπτου. Αυτό που λέμε ο…. «Θεός της Ελλάδος»!

   Σαν… «παλιός φούρναρης», (μου το κόλλησε εκλεκτός φίλος, μου άρεσε και το υιοθετώ!), έχω μεγαλώσει σε εποχές απέραντης φτώχειας και πλήρους ανέχειας, όπως και το μεγαλύτερο τμήμα του λαού μας. Σε συνθήκες  που παλέψαμε και αντιπαρήλθαμε με εντελώς διαφορετικό τρόπο και διαδικασίες. Με υπομονή, επιμονή, πείσμα και θέληση, αλλά κυρίως με πολλή και σκληρή δουλειά. Δηλαδή το αντίθετο από αυτά που συμβαίνουν τώρα.

   Σήμερα, ακούγοντας, π.χ. γιά έλλειψη... αφθονίας βρεφονηπιακών σταθμών, ημερήσια σχολεία, ΕΠΑΛ, μικροελλείψεις καθηγητών και δασκάλων, αδυναμία μεταφοράς μαθητών με πούλμαν ή ταξί, γιά έλλειψη τάξεων των… 20 μαθητών, γιά τάξεις που λειτουργούν… χωρίς καλοριφέρ και άλλα τέτοια κουφά, τρελαίνομαι. Γιατί θυμάμαι, μικρός, που διάβαζα στις εφημερίδες πως, τότε, στην Σουηδία κατασκεύαζαν νοσοκομεία γιά να καθαρίζουν τα λερωμένα φτερά των… γλάρων. (Τους περίσσευαν λεφτά και οι άνθρωποι δεν ήξεραν τί να τα κάνουν!). Ενώ εδώ υπήρχαν παιδάκια που πήγαιναν ώρες με τα πόδια σε σχολεία διπλανών χωριών, προκειμένου να μάθουν 5 γράμματα! Επίσης θυμάμαι πως στο δημοτικό μου, (ιδιωτικό παρακαλώ. Σχολή Περίδου, η «Πρόοδος»!), υπήρχε ένας δάσκαλος ανά 2 τάξεις και  το πρωί, μετά την προσευχή, μας τάιζαν γάλα, άθλιο και καμμένο, προσφορά της UNRRA, (βασικός λόγος που έκοψα το γάλα από τα 6 μου!). Θυμάμαι επίσης πως πήγαινα πεζή,  με γαλότσες, τσαλαβουτώντας σε λάσπες και χιόνια γιά κοντά ένα χιλιόμετρο και στην τάξη τον χειμώνα φορούσα παλτό! Μετά, στο Βαρβάκειο, όπου όσοι μπήκαμε, περάσαμε χωρίς φροντιστήρια, ιδιαίτερα και άλλες τέτοιες πολυτέλειες, τα 3 τμήματα κάθε τάξης είχαν από 40 μαθητές! Και όμως, εκείνη η ταλαιπωρημένη γενιά έβγαλε κορυφαίες προσωπικότητες, σε όλους τους τομείς της επιστήμης και της κοινωνικής δράσεως. Με κάποιους, μάλιστα, από τους οποίους είχα την τιμή να καθόμουν σε διπλανά θρανία!

   Πιθανόν, ορισμένοι θα πουν: «άλλες εποχές τότε άλλες τώρα. Τώρα ζούμε σε σύγχρονες»! Σαχλαμάρες και προφάσεις εν αμαρτίαις. Και… «οκνηρίαις», θα πρόσθετα. Ο σωστός τρόπος σπουδής, (και δρόμος προκοπής), είναι ένας και μοναδικός. Διαχρονικός και αναλλοίωτος. Δουλειά! Όταν δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις το μέγεθος του προβλήματος, δηλαδή την πτώχευση της χώρας, και να υπολογίσεις σωστά τη λύση του, όταν χάνεται το «μέτρον» και πελαγοδρομείς μεταξύ ουτοπίας, εύκολων αναζητήσεων και άκριτων απαιτήσεων και διεκδικήσεων, τότε το έχασες το παιχνίδι. Άμα θέλεις να προκόψεις, να μάθεις γράμματα, να μορφωθείς πραγματικά και να «προοδεύσεις», πηγαίνοντας τη ζωή σου μερικά βήματα μπροστά, στρώνεσαι στο θρανίο και δεν το.. σπάζεις. Πηγαίνεις στο σχολείο, (όχι «σχολειό»), γιά να σπουδάσεις και  όχι σαν εχθρός γιά να το…. καταλάβεις! (Λες και πρόκειται γιά ύψωμα της… Κορυτσάς!). Όποιος διψάει γιά μάθηση και προκοπή, δεν τα περιμένει όλα στο χέρι, αλλά σφίγγει τα δόντια και πολεμάει γι’ αυτές με προσπάθεια, κόντρα στις αντιξοότητες. Όταν γυαλίζει το μάτι του γιά μάθηση και «διψάει» η ψυχή του γιά γνώση και ανέλιξη, τότε τις κατακτά με μελέτη και σοβαρότητα και όχι με χαβαλέ διαδηλώσεων, φραπεδιές καφετέριας και απέραντη πολιτικολογία του φρέσκου και κοπανιστού αέρα. Με έωλες διεκδικήσεις που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από αντικειμενικούς λόγους.

   Η χώρα μας, γιά σειρά ετών, ακολούθησε πολιτικές και τακτικές πλουσίων χωρών, ή τουλάχιστον χωρών με αυτάρκεια, χωρίς όμως να διαθέτει τις ανάλογες υποδομές και τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες εκείνων, αλλά και χωρίς να εργάζεται γιά να τις χτίσει. Ξόρκιζε μετά βδελυγμίας το κεφάλαιο και την εργοδοσία, προτιμώντας την ασυδοσία του δημοσίου και την αδιαφορία του κάθε προϊστάμενου, κατά κανόνα κομματόσκυλου. Λειτουργώντας όλοι μιά διεφθαρμένη, σπάταλη και αντιπαραγωγική δημόσια μηχανή. Με κουτοπονηριά και μπαμπεσιά, στα πλαίσια της «ήσσονος προσπαθείας», του κίβδηλου επιδόματος και της αδούλευτης υπερωρίας, αμειβόμενοι με παχυλές αμοιβές και βάζοντας «μέσα» όλες, ανεξαιρέτως, τις εταιρείες του Δημοσίου! Όμως, όλα κι όλα, με πρόταγμα «Όλοι στο κράτος»! Δημιουργήσαμε, έτσι, έναν μύθο όπου «κράτος» ήταν  μιά τεράστια και στοργική, απρόσωπη αγελάδα την οποία θα μπορούσαμε ν’ αρμέγουμε, μονίμως και απεριορίστως, αλλά και ν’ ασελγούμε ανερυθρίαστα επ’ αυτής. Εκμεταλλευόμενοι, καθένας με τον τρόπο του, την ανοχή και προτροπή των λαϊκιστών ταγών, εραστών της εξουσίας, που έκλειναν πονηρά το μάτι σε κάθε επιτήδειο τεμπέλη, άχρηστο και ανίκανο να παράσχει έργο, και τον έμπαζαν ν’ αλωνίζει στον κρατικό κορβανά, μετατρέποντας έτσι τους πολίτες σε «πελάτες». Πάμπολλους και παρασιτικούς.   

   Όμως στη ζωή όλα είναι ένα μεγάλο «δούναι και λαβείν» και κάθε χώρα, ανάλογα με τους οικονομικούς της πόρους, οργανώνει την οικονομία της και εξασφαλίζει στους πολίτες της ανάλογο επίπεδο ζωής. Υψηλό οι πλούσιες, χαμηλότερο οι φτωχές. Ανάλογα με το παραγόμενο εθνικό προϊόν και την κοινωνική δικαιοσύνη στην διανομή του. Το μέγεθος αυτών των δύο και ο συνδυασμένος καταμερισμός τους δίνει και το μέτρον προόδου και πολιτισμού της κάθε χώρας. Στην περίπτωσή μας, (το γιατί γνωστό αλλά όχι της παρούσης), αναπτύσσοντας έναν φαύλο συνδικαλισμό, δώσαμε αποκλειστική σημασία στο «λαβείν», με άκρως μαξιμαλιστικά κριτήρια, αγνοώντας τελείως το «δούναι». Και εθισμένοι σ’ έναν καταστροφικό συβαριτισμό, αφού κατασπαταλήσαμε στην κατανάλωση τις επιδοτήσεις ανάπτυξης που μας χορήγησε η τότε ΕΟΚ, αναγκαστήκαμε να τον συντηρήσουμε με δανεικά. Έτσι μετασχηματισμένοι σε υποδειγματικούς «λωτοφάγους», καλομάθαμε στον ευδαιμονισμό, χωρίς να κάνουμε τίποτε γιά να τον παράξουμε.  Και αρμενίζαμε, μοιραίοι, «ωραίοι» και αμέριμνοι, ως πολίτες της μυθικής χώρας της Ουτοπίας, στον Νιαγάρα της… αστακομακαρονάδας, αγνοώντας τον καταρράχτη του ποταμού που αναπόφευκτα έφτασε. Τώρα μας φταίνε τα μνημόνια, (που επέτρεψαν στα ταμεία να δίνουν ακόμη συντάξεις και στον τερατόσωμο δημοσιοϋπαλληλισμό να παίρνει ακόμη μισθό) και οι «τοκογλύφοι δανειστές», (που δανείζονται ψηλότερα γιά να μας δανείζουν με το… τοκογλυφικό  2,5 %).

   Ήδη η χώρα σπαράσσεται από απεργίες και κινητοποιήσεις, αρνουμένη να μετασχηματίσει το μοντέλο της δημοσιονομικής λειτουργίας της, από άχρηστη, πολυπληθή και ράθυμη γραφειοκρατική μηχανή, σε ευέλικτο σύγχρονο κρατικό μηχανισμό, του απολύτως απαραίτητου κόστους. Μολονότι είναι αποφασισμένη, συμπεφωνημένη, προ χρόνων, και υπογεγραμμένη η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, προσαρμοσμένη στα σύγχρονα δεδομένα και τα οικονομικά πλαίσια και δυνατότητες της χώρας, τώρα που έρχεται η στιγμή αυτή η συμφωνία να γίνει πράξη… χαλάει ο κόσμος!

   Βεβαίως είναι σκληρό και οδυνηρό 150.000 άνθρωποι να χάσουν τη δουλειά τους και πολύ σωστά ξεσηκώνονται. Κι εγώ και ο κάθε ένας το ίδιο θα κάναμε στη θέση τους. Όπως πολύ λογική είναι και η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης που υποθάλπουν τις κινητοποιήσεις και εγκολπώνονται τους διαμαρτυρόμενους, αφού δουλειά τους είναι η άγρα οπαδών και ψήφων. Όμως το μπαλάκι της ψύχραιμης σκέψης και ώριμης απόφασης πέφτει στα χέρια των υπόλοιπων 10.000.000 πολιτών οι οποίοι καλούνται να τοποθετηθούν και να επιλέξουν, μέσα σε δίλημμα, που μοιάζει  με το εξής:

- Ένα αεροπλάνο με 500 επιβάτες κινδυνεύει και ο πιλότος έχει δύο επιλογές. Ή την μετά πλείστης λύπης θυσία 8 επιβατών, προκειμένου να σωθεί το σκάφος και οι υπόλοιποι επιβάτες, ή να αφήσει τα πράγματα όπως έχουν και να τσακιστούν όλοι. Δεν νομίζω πως λογικός πιλότος θα διάλεγε το δεύτερο.

   Αυτή τη στιγμή απαιτούνται θυσίες και λύσεις που θα οδηγήσουν σε μικρότερο κράτος με λιγότερες δαπάνες, αλλά οι συναισθηματικοί δισταγμοί επιβαρύνουν την κατάσταση. Απόλυτα κατανοητόν αλλά…. αναπόφευκτο.  Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και συνθήματα τύπου: «Ελάτε μαζί μας γιά να επαναφέρουμε τα πράγματα στην προτέρα τους κατάσταση, (της αστακομακαρονάδας και του «όπα»), και όλους τους απολυμένους στη θέση τους», θα ακούγονταν τελείως αστεία, αν η τραγικότητα των στιγμών και η απερισκεψία του απελπισμένου πλήθους, που ξαναπαίζει τα «ρέστα» του, (βρεγμένο όν και μη φοβούμενο βροχή), πάνω στο κουτσό άλογο του λαϊκισμού και της δημαγωγίας, δεν προκαλούσε οίκτο και θλίψη. Η κοντή ελληνική μνήμη μας κάνει, δυστυχώς, να ξεχνάμε γρήγορα τον τραγικό «πεταλοσυλλέκτη» του «Λεφτά υπάρχουν»! Όμως η Ιστορία γράφει και όποιος ξεχνά ένα γεγονός θα το ξαναζήσει δριμύτερο!

   Η κυβερνητική σύμπραξη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δύο κομμάτων που στο παρελθόν τρωγόντουσαν σαν τα σκυλιά και τώρα συμπλέουν, λέει πολλά. Και κυρίως υποδηλώνει υπευθυνότητα. Σ’ έναν αγώνα που δίνεται, όχι γιά να πάνε τα πράγματα καλύτερα, (αυτό είναι πολύ δύσκολο και απαιτεί πολύ χρόνο γιά να συμβεί. Και αν...), αλλά γιά να μην πάνε χειρότερα! Και εδώ που βρισκόμαστε, το διακύβευμα είναι μεταξύ του στριμώγματος και του «λίγου», από την μία μεριά, και του «καθόλου» από την άλλη. Με συνθήκες απόλυτου μηδενός και χάους! Και με μόνο κέρδος την ικανοποίηση του πολιτικού βίτσιου κάποιων.

   Η επιλογή ατομική κι ελεύθερη, αλλά οι καιροί «ου μενετοί»!