«Ένα καρκίνωμα που το έλεγαν συνδικαλισμό»!

Τυχαίος συνειρμός με το…  ψάρι «γουάντα».

Όλα γιά.... τον λαό!

   Ο συνδικαλισμός, ο υγιής εννοείται, αναπτύχτηκε σαν μιά κοινωνική ανάγκη. Κάθε επαγγελματική, κυρίως, τάξη, (συντεχνία κατά το κοινώς λεγόμενο) και κάθε κοινωνική ομάδα, ποικίλων σκοπών και επιδιώξεων, έχει ανάγκη συντεταγμένης και ολιγομελούς εκπροσώπησης, προκειμένου να ακουστεί η φωνή της, να προβληθούν τα ταξικά αιτήματά της και να διεκδικηθούν τα «δίκια» της. Στη βάση αυτής της σκοπιμότητος γεννήθηκε ο συνδικαλισμός. Μιά σημαντική συνιστώσα του πολυδαίδαλου οικοδομήματος που συνθέτει την «Δημοκρατία», ως αντιπροσωπευτικό σύστημα λειτουργίας και διακυβέρνησης μιάς χώρας. Ένα σύστημα το οποίον, όπως αποδεικνύεται μέχρι σήμερα, αποτελεί  το ολιγότερον κακό και ολιγότερον ατελές από όσα σχετικά συστήματα διακυβέρνησης εμφανίστηκαν στον πλανήτη.

   Δυστυχώς και αυτός, όπως κάθε χρήσιμο πράγμα επί της Γής, αν εφαρμοσθεί στρεβλά προκαλεί παραμορφώσεις και αποτελέσματα αντίθετα του προσδοκομένου. Η παράμετρος της ιδιοτέλειας αποτελεί το βασικό και ακρογωνιαίο συστατικό αυτών των στρεβλώσεων, οι οποίες οδηγούν στο αντιδιαμετρικό άκρο. Αντί να ωφελούνται οι πολλοί, οι έξυπνοι, οι εργατικοί και οι άξιοι, αντί να προωθούνται τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της «ομάδος» κερδοσκοπούν και ωφελούνται οι λίγοι, οι καιροσκόποι, οι «καπάτσοι», οι ημέτεροι, οι δημαγωγοί, οι γλείφτες, οι φαύλοι. Το φαινόμενο αυτό ακολουθεί αντιστρόφως ανάλογη πορεία με εκείνη της «ωριμότητος» της κοινωνίας.    

   Όσο μορφώνεται, εξευγενίζεται, ευημερεί και προοδεύει η κοινωνία, τόσο υποχωρούν τα φαινόμενα φαυλότητος  στον συνδικαλισμό. Ενώ σε περιόδους ποικίλης «αναμπουμπούλας», όπως καλή ώρα αυτή που περνά μεταπολιτευτικά η χώρα, αυτά γιγαντώνονται και ο ιδιοτελής συνδικαλισμός, ως συνεπής λύκος, αλωνίζει και χαίρεται! Τα δείγματα και παραδείγματα πάμπολλα, πασίγνωστα και χαρακτηριστικά, δεν χρειάζεται ν’ αναφερθούν ιδιαιτέρως. Οι φάτσες, οι συμπεριφορές, το πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο των διαφόρων «συνδικαλισταρέων» που εμφανίζονται στο «γυαλί» αποτελούν αψευδείς μάρτυρες περί του «ποιού» τους. Και της απρόσμετρης κουτοπονηριάς που αναβλύζει διάχυτα, μέσα από τον ξύλινο λόγο τους! « Όλα γιά το λαό! Μαζί με τον λαό! Αγώνες γιά τον… λαό!». Όμως στο τέλος, χωρίς να δουλέψουν ούτε λεπτό, «δουλεύοντας» αυτούς που τους εκλέγουν, εκλέγονται οι ίδιοι βουλευτές ή τοποθετούνται…  «αξιοκρατικά» σε θέσεις και πόστα, «φτιαχνόμενοι» διά βίου και βολευόμενοι, πατώντας στις πλάτες των κορόιδων, τρωγοπίνοντας στην… υγειά τους!

   Βλέποντας τον γραφικό «Σαββόπουλο» της πολύπαθης Παιδείας μας, που κόπτεται γιά τα… ελληνόπουλα, την δημόσια εκπαίδευση και τη μόρφωσή τους, μαχόμενος και θυσιαζόμενος υπέρ αυτών των... αξιών, δεν μπορώ παρά να αναφέρω το εξής πραγματικό γεγονός. (Μετά  λόγου γνώσεως και στοιχεία στο χέρι. Γιά να συνεννοούμεθα!).

   Το Υπουργείο Παιδείας, στα πλαίσια της ορθολογιστικότερης ανακατανομής καθηγητών και μαθητών στα σχολεία, (όχι «σχολειά»), της χώρας, δεχόταν αιτήσεις καθηγητών γιά μετατάξεις. Οι διάφοροι συνδικαλισταρέοι λεβέντες, (στο καθηγητικό συνάφι, γνωστοί ως «κακά σκυλιά»), εφρύαξαν και καλούσαν, συνεχώς και μετά μανίας, τους συναδέλφους τους καθηγητές να μην υποβάλουν αιτήσεις μετάταξης, καθ’ όσον αυτές θα αποτελούσαν τον πρόδρομο της… απόλυσης! Και πάρα πολλοί «τσίμπησαν» και δεν υπέβαλαν. Αποτέλεσμα, όταν έληξε η προθεσμία και ανακοινώθηκαν οι μετατάξεις, οι θορυβούντες λάβροι κατά της μετάταξης συνδικαλισταράδες του συμφέροντος του… λαού, είχαν πετύχει την μετάταξή τους σε επιθυμητές θέσεις, καθ’ όσον ενώ εκείνοι υπέβαλαν αίτηση, πρώτοι-πρώτοι, η υποβολή αιτήσεων, γενικώς, ήταν μικρή, ο ανταγωνισμός επίσης, άρα το βόλεμά τους επετεύχθη ανέτως!

    Μικρό δείγμα μεγάλης σαπίλας. Αν καθένας μας ψάξει λιγάκι, σίγουρα θα βρει μπόλικα ακόμη!

   «Όλα γιά την προάσπιση των συμφερόντων της τάξης μας, όλα γιά τον λαό. Εμείς; Θυσία να γίνουμε…»!!! Ουαί υμίν, υποκριταί και Φαρισαίοι.