Συνδικαλισταρέοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί. Το συγκλονιστικό κοκτέιλ που… «σκοτώνει»!

Οι  μεγάλες μου αγάπες, κατά σειρά προτεραιότητος!

Όχι παίζουμε!

   Κάθε φορά που, κατ’ ανάγκην, επισκέπτομαι την Αθήνα, όλο και κάτι με…. φτιάχνει! Τούτη την φορά το πέτυχε, πανεύκολα, το ξεφύλλισμα κυριακάτικης εφημερίδας που παρήγγειλα να μου κρατήσει Αθηναίος φίλος, λόγω κάποιου ένθετου που με ενδιέφερε, επειδή δεν πρόλαβα ν’ αγοράσω εδώ. Εξαντλήθηκε γρήγορα.

   Τις εφημερίδες, προϊόντα μεγάλου Συγκροτήματος με το οποίο συνεργάστηκα στενά στο παρελθόν και του οποίου τον αείμνηστο ιδιοκτήτη τιμούσα ιδιαίτερα - γιά ιδιαίτερους όμως λόγους-   δεν έπιανα πλέον στα χέρια μου, (μαζί και το εν λόγω φύλλο). Μάλιστα, ούτε γιά χαρτί τουαλέτας δεν θα χρησιμοποιούσα το χαρτί τους. Εν εσχάτη ανάγκη θα ακολουθούσα τις οδηγίες του Κορανίου, τους κανόνες υγιεινής του οποίου τιμώ και ασπάζομαι πλήρως!

   Ο λόγος της έντονης απέχθειας που διατηρώ γιά τα έντυπα του Συγκροτήματος είναι η επαίσχυντη στάση τους κατά την αποφράδα περίοδο της Δικτατορίας και η, ως διά μαγείας, όψιμη οβιδιακή τους μεταμόρφωση, (σε Ηρακλείς της… Δημοκρατίας), με το ξημέρωμα της μεταπολίτευσης. (Οι παλιοί γνωρίζουν, οι νέοι ας φροντίσουν να μάθουν, γιά να μην παρασύρονται).

   Ξεφυλλίζοντας μηχανικά το φύλλο, γιά να σκοτώσω τον ανιαρό χρόνο της πολυφορεμένης διαδρομής, το μάτι μου έπεσε σε άρθρο γνωστού «δημοκράταρου» δημοσιογράφου, ακραιφνούς γλειψιματία πασόκου, το οποίον απεικονίζει ολόγλυφα, (όχι απλώς ανάγλυφα), την ισχύ της… 4^ης εξουσίας και την μεγίστη επιρροή της επί της μη σκεπτόμενης και ακρίτου ανθρώπινης μάζας, την οποία μπορεί να χειραγωγεί και κατευθύνει εύκολα, με κάθε, έστω και βλακώδη, πλύση εγκεφάλου που επιχειρεί. Τί θέλουν, εν προκειμένω, να πουν οι ποιητές; Ο «δαιμόνιος ρεπόρτερ» και ο υποφαινόμενος.

   Θέμα του άρθρου η διένεξη του γνωστού δικηγόρου κ. Κ. Πλεύρη με την Λιβυκή Κυβέρνηση που κατέληξε, μέσω αλλεπαλήλων δικαστικών αποφάσεων της Ελληνικής Δικαιοσύνης, στην κατάσχεση, στους Αγίους Θεοδώρους, πλοίου λιβυκών συμφερόντων μετά του φορτίου του, (πετρέλαιο) και η μετά μανίας αντίδραση του ατσίδα δημοσιογράφου, λάβρου κατά του δικηγόρου, καθ' όσον σκιάχτηκαν τα δημοκρατικά του αντανακλαστικά.

   Ο Κων. Πλεύρης αποτελεί  ένα, οπωσδήποτε, αμφιλεγόμενο πρόσωπο του οποίου οι θέσεις, πολλάκις ακραίες και πολλάκις απόλυτες, τυγχάνουν μη αποδοχής, μέχρι πλήρους απόρριψης, από πολλούς. Αρκετές απ’ αυτές, αποκλίνουν και από τις δικές μου. Όμως πέραν από τις οιεσδήποτε και οποιεσδήποτε πιθανές ενστάσεις και αντιρρήσεις, (κάποιοι τον θεωρούν ακραίο, φασίστα, φιλοχουντικό  ή φιλοναζιστή), γεγονός αναμφισβήτητο αποτελεί η ευρυμάθειά του, πού καλύπτει, σχεδόν απόλυτα, την αρχαία ελληνική γραμματεία, η ελληνολατρεία του, η πίστη στον διάλογο, (τον οποίον πλείστοι «αντιφρονούντες» αποφεύγουν  όπως ο διάβολος το λιβάνι) και η αφοσίωσή του στην αξιοκρατία. Κάτι που προφανώς τον κάνει να αποκλίνει από την παραδεδεγμένου τύπου δημοκρατία, (των όλων, έστω και ασχέτων) και τον κατατάσσει μεταξύ των οπαδών της ολιγαρχίας, (των ικανών και επαϊόντων). Θέσεις, βέβαια, που μπορεί να μην αρέσουν σε πολλούς, όμως  απεικονίζουν και τις απόψεις του Αριστοτέλη που όλοι… «θαυμάζουν», εν τη απολύτω αγνοία τους, ενώ αν τον διάβαζαν και μάθαιναν, θα τον απέρριπταν. Συλλήβδην και μετά… βδελυγμίας!

   Τελειώνοντας προσεκτικά την ανάγνωση του άρθρου έμεινα κατάπληκτος από την απύθμενη ηλιθιότητά του, γεγονός που θεωρώ  αδύνατον να απεικονίζει αντίστοιχη βλακεία του συντάκτη του. Απλά η απροκάλυπτη εμπάθεια και η πεποίθησή του πως απευθύνεται σε ανεγκέφαλο κοινό οδηγούν την πέννα του σε απόψεις που γυρίζουν, ως πυρά, μπούμερανγκ, στον ίδιο. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, χαρακτηρίζει «πρωτοφανή» την ενέργεια Πλεύρη να εφαρμόσει αποφάσεις Ελληνικών Δικαστηρίων που του αναγνωρίζουν την οφειλή των Λίβυων, (6 εκατομμύρια ευρώ, παρακαλώ!), θεωρώντας προφανώς πως οιοσδήποτε άλλος, μαζί κι ο ίδιος, θα είχαν, μεν, δικαστική δικαίωση, αλλά τα λεφτά θα τα… χάριζαν!!! Οποία μεγαλοψυχία του «μπερμπάντη» ρεπόρτερ! Σκέτη… «Ατσίς του Θριάμβου»! Ουσιαστικά, αμφισβητεί και προσβάλλει και την Ελληνική Δικαιοσύνη, με τη στάση του, προκειμένου να βγάλει το... «δημοκρατικό» του άχτι!

   Η υπόθεση άρχισε, όπως γράφει ο «μεγαλοψυχίας» πασοκοτσανακογλύφτης, το 1969 με το πίτσι-πίτσι του αδελφού σοσιαλισταρά δικτάτορα Καντάφι, (Ναι, εκείνου που φωτογραφιζόταν με τον μέντορα του… ρεπόρτερ και «αδελφοποιούσαν» τα… φιλαϊκά κομματικά τους μορφώματα), όταν ο Πλεύρης τοποθετήθηκε έμμισθος σύμβουλος του Καντάφι, γιά πολλά χρόνια, και δικηγόρος στις διενέξεις του με ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες που δρούσαν τότε στη Λιβύη. Ο Πλεύρης, λειτουργώντας ως  επαγγελματίας, του κέρδισε αρκετές υποθέσεις στα δικαστήρια, όπως λέει το δημοσίευμα. Ο «αδελφός» Καντάφι, όμως, συνεπής προς την αραβική ανευθυνότητα, αναξιοπιστία και ανυποληψία, αφού μαλλιοτραβήχτηκε με τις εταιρείες, την έφερε στον Πλεύρη και δεν του πλήρωσε σέντσι, από την συμφωνηθείσα αμοιβή, αθετώντας κάθε προηγούμενη συμφωνία! (Σιγά που θα τον πλήρωνε!). Ο Πλεύρης, κατά το δημοσίευμα πάντα, κατέφυγε στα ελληνικά δικαστήρια και κέρδισε την απαίτηση κατά Καντάφι! (Κατά τους περίπλοκους συλλογισμούς και ανόητους συσχετισμούς της… ατσίδας το γεγονός ήταν εις βάρος της… Ελλάδος και όχι τακτοποίηση ιδιωτικών λογαριασμών). Η μπαχαλοποίηση της Λιβύης και τα εκεί αιματηρά γεγονότα, ανέστειλαν την εκκαθάριση της υπόθεσης, μέχρις ότου η γάτα-Πλεύρης έμαθε γιά την προσέγγιση  λιβυκού πλοίου στους Αγίους Θεοδώρους, οπότε με νέα δικαστική απόφαση, η οποία δέχτηκε την συνέχεια της κάθε κρατικής εξουσίας, πέτυχε την… κατάσχεση του πλοίου!  Η συνέχεια της υπόθεσης αναμένεται στις 25 Σεπτεμβρίου!

   Δυστυχώς, τοιούτοι λειτουργοί της… 4^ης Εξουσίας και «τοιούτα» ανόητα άρθρα, με την  λαϊκίστικη πολιτική που ασκούν και το κλίμα που δημιουργούν ανεύθυνα, κατά την ιδεολογία που διαθέτουν και τους σκοπούς που, καιροσκοπικά, υπηρετούν, δικαιώνουν απόλυτα τον μεγάλο λαϊκό χιουμορίστα-φιλόσοφο και θυμόσοφο, τον Χάρρυ Κλιν ο οποίος «στολίζει»  το σινάφι τους με το τελευταίο ανέκδοτο που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο. Αυτό με τον τυφλό λαγό και το τυφλό φίδι. Αναζητήστε το κι απολαύστε το, αξίζει τον κόπο.