Μουσικές παρακαταθήκες-καμπές μιάς ζωής.

    Nοσταλγία με... νότες.

   Δεν ξέρω αν πρωτοτυπώ, φαντάζομαι πως όχι, αλλά κάποια τραγούδια, ή μουσικά κομμάτια γενικότερα, είναι συνδεδεμένα με σημαντικές ή, απλά και γιά κάποιο ανεξήγητο λόγο, αξέχαστες στιγμές της ζωής μου.

   Προσπαθώ να τα θυμηθώ, να τα συγκεντρώσω και με την βοήθεια του You Tube  να τα αποτυπώσω, παρακαταθήκη στους κατιόντες μου.

   Πολύ μικρός, θυμάμαι ένα σατυρικό τραγουδάκι που ακούγαμε στο ράδιο και μας διασκέδαζε όλους οικογενειακώς.  Ήταν το «Παπαδόπουλος και Σια». Δυστυχώς δεν βρήκα στοιχεία γι’ αυτό. Άρχιζε κάπως έτσι: «Είναι μία εταιρεία θαυμασία, Παπαδόπουλος και σία……». Οι «παλιοσειρές» σίγουρα θα το θυμούνται. Μιλάμε γιά εποχή γύρω στο ΄46 με ΄50.

    Πολύ συγκίνηση μου έβγαζε, λίγο μετά, η Plegaria του Εντουάρντο Μπιάνκο, που χωρίς να ξέρω γιατί και χωρίς να καταλαβαίνω τους στίχους, αν και πιτσιρίκος, μου έφερνε δάκρυα. 

   Με την επιστροφή του από την Κορέα, κάπου στο '53 με '54, ένας εξάδελφός μου λοχαγός καταδρομών, που υπηρέτησε εκεί, μας έφερε μιά καταπληκτική "πλάκα" 78 στροφών, ("πλάκες" λέγαμε τότε τους δίσκους), με τίτλο «Κινέζικες νύχτες», ( Shina no yoru). Την είχε αγοράσει από το Τόκιο, σε μιά μικρή άδεια-ανάσα, που πήρε εν μέσω πολέμου. Τότε αυτό το γιαπωνέζικο τραγούδι χάλαγε κόσμο διεθνώς, όπως έμαθα πολύ αργότερα, όμως εγώ τότε το συνέδεσα με μιά καταπληκτική ξύλινη τορπιλάκατο που μου έφερε δώρο μαζί! Αναζήτησα τον δίσκο και τον βρήκα σε νεώτερη εκτέλεση. (Απ' ολότελα....). Όμως η τορπιλάκατος χάθηκε στο διάβα του χρόνου, τη φθορά  και τις μετακομίσεις!

    

 

 

Τον  πρόωρο θάνατο του πατέρα, δεν ξέρω γιατί, τον συνέδεσα με το Chitarra romana, (ελληνικοί στίχοι «Το τραγούδι σου κιθάρα»). Ίσως γιατί συνδύαζε, στην ελληνική του version, τη γενικότερη θλίψη που αποπνέει με κάποια χροιά απόμακρης αισιοδοξίας που έβγαινε από τις τελευταίες του λέξεις.

 

   Το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων το σημάδεψε ένα τραγούδι του Αντρέ Οσσέν, το «Poderosso senior», από το φιλμ του αδελφού του, Ρομπέρ Οσσέν, η «Δίψα της βίας», που παρέπεμπε αινιγματικά, στο άγνωστο μέλλον που με περίμενε. Στο "κολύμπι", σε άγνωστα βαθειά νερά, του νέου επαγγέματος το οποίο εκαλούμην ν' ασκήσω. Μιά μεγάλη άγνωστη, ζόρικη και αφιλόξενη έρημος, σαν την Ατακάμα του τραγουδιού.

  

   Τα χρόνια της ακμής μαρκάρονται από το, πολύπλευρα ερμηνευόμενο, σουξέ του Στ. Κραουνάκη, που αντιλάλησε τόσες και τόσες φορές στην παραλία της Kuta και τους ορυζώνες του Ubud. Ρομαντισμός, σκληρή κι υπεύθυνη δουλειά αλλά με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ». Η δυναμικότερη περίοδος της ζωής μου. Όπου το hobby είχε μεταβολιστεί σε επάγγελμα! Ό,τι πιό ιδανικό στη ζωή μας.

   Κάπου εκεί, σε μιά ιδιαίτερη στιγμή, διασταυρώθηκα ταξιδεύοντας με τον περουβιάνικο κόνδορα. Μιά νοσταλγική μελωδία, παιγμένη με πρωτόγονα όργανα, που αποπνέει ελευθερία και ανεξαρτησία, εν μέσω απίστευτου ρομαντισμού και τρυφερότητος. Σχεδόν, εθνικός ύμνος του Περού και δημοφιλέστατο τραγούδι, διασκευασμένο σε πάμπολλες εκδοχές, που ακούγεται σε όλη την Λατινική Αμερική και ιδίως στο Αλτιπλάνο των Άνδεων. Κυριάρχησε και κυριαρχεί στη ζωή μου. («El condor pasa»).

       Τέλος, όταν ξαπλώσω μακάρια, θα ήθελα ν' ακούσω γιά τελευταία φορά, (και σίγουρα θα τ' ακούω!), δύο πολύ σπουδαία μουσικά κομμάτια που με άγγιξαν ιδιαίτερα και, νομίζω, με εκφράσανε απόλυτα στη ζωή μου. Οι οδηγίες είναι σαφείς, αυστηρές και κατηγορηματικές. Και πιστεύω πως θα εκτελεστούν.
   Το ένα είναι το «Μή με προδώσεις», από τους «Χαιρετισμούς» του Θεοδωράκη, με τη Δήμητρα Γαλάνη. Μιά μικρή χροιά μικρού ηρωϊσμού που συνόδεψε κάποιες αποφάσεις ζωής.

   Και το άλλο, ένα σημαντικό πορτουγκέζικο fado, που εκφράζει όλη τη μελαγχολία της καθημερινότητος και της βιοπάλης, που εβίωσα, συνεχώς, από 15 χρονών. Eίναι το «Rosa enjeitada». Το πρωτοάκουσα στην Alfama της Λισσαβώνος, μιά μαγική νύχτα, σε κανονικές συνθήκες απόλαυσης fados, από την εκπληκτική φωνή της Μaria Αrmandα και, από τότε, και μόνο η ανάμνησή του με γεμίζει συγκίνηση. Δυστυχώς δεν ανευρέθη στην επιθυμητή εκτέλεση, οπότε εδώ, βολεύομαι με αυτήν της Adelia Pedrosa. Με λιγότερο πάθος και λιγότερη μαγεία, αλλά την ίδια πάντα απήχηση.

   Αναμφίβολα πολλά μουσικά κομμάτια, κυρίως από τον χώρο της κλασσικής μουσικής, με έχουν συνοδεύσει στα επίγεια βήματα, αφού η μουσική αποτελούσε πάντα ό,τι καλύτερο, από πλευράς ήχου, έμπαινε στ' αυτιά μου. Απλώς αναφέρω αυτά που βρέθηκαν πρόχειρα στη μνήμη τώρα και αναφέρονται σε κάποια από τα σημεία «στροφής» της ζωής μου.
   Στ' αλήθεια, δεν μπορώ να φανταστώ ζωή χωρίς μουσική!