Μικρά, τυχαία αποσπάσματα
..............Το γλέντι τράβαγε με αμείωτο κέφι μέχρις αργά. Η νησιώτικη
καταγωγή όλων διαμόρφωσε το ρεπερτόριο που κυριάρχησε, αναγκάζοντας τον
εστιάτορα να μαζέψει όσες πλάκες με μπάλους, σούστες και πεντοζάληδες βρήκε,
ψάχνοντας σε όλα τα δισκοπωλεία ίσαμε το Χαϊδάρι! Η περιοχή αντιλαλούσε από τις
επευφημίες και τα ξεφωνητά της χαρούμενης παρέας, που έφτασαν στο κατακόρυφο
όταν ο Μανούσος άρπαξε την κυρά Φρέγια και άρχισαν να χορεύουν ένα κρητικό
πεντοζάλη. Τελικά η λεβεντιά δεν χάνεται κι ούτε κρύβεται. Όσα χρόνια κι αν
πέσουν στην πλάτη σου, όταν χρειαστεί θα βρει τρόπο να ξεπηδήσει και να
εκφραστεί. Αρκεί να υπάρχει, βέβαια, μέσα σου!
Κατά τα μεσάνυχτα, ο κουμπάρος διακόπτει χορούς, ευχές και
προπόσεις και χαμογελώντας με νόημα, λέει.
- Άντε, καιρός να φεύγουν
τα νεονύφια. Έχουν δουλειά να κάνουν! Εμείς οι υπόλοιποι συνεχίζουμε.
Η γενική επιδοκιμασία της ομήγυρης δεν άφηνε περιθώρια
αντίρρησης στο νεαρό ζευγάρι. Άλλωστε κι αυτοί λαχταρούσαν να γείρουν στη
νυφική παστάδα που τους περίμενε στολισμένη στο σπίτι.
- Ένας τελευταίος χορός,
ζήτησε η Φωφώ. Μόνοι μας, το αγαπημένο
μου!
Η νοσταλγική φωνή της Βέμπο, έδωσε μεγάλη επισημότητα στο αργό,
βασιλικό στροβίλισμα του νεαρού ζευγαριού.
«…….μα πώς φοβάμαι πώς
ίσως μια μέρα σε χάσω, και πώς να σε ξεχάσω που τόσο σ' αγαπώ»!
Το δυνατό χειροκρότημα σφράγισε τις τελευταίες νότες της
τελευταίας στροφής, που σφραγίστηκε, επίσης, με ένα δυνατό ερωτικό φιλί του
ζευγαριού.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου