"Επιστροφή απ' το Αύριο". (μυθιστόρημα)

 Μικρά αποσπάσματα 

".........................................................................................................

   Οι τελευταίες ημέρες κάθε Ιουνίου ήσαν πραγματικά απολαυστικές. Πρώτα-πρώτα τέλειωνε το σχολείο και άνοιγε ο δρόμος για τις θερινές διακοπές στη Νέα Ερυθραία και τις δασωμένες, πέριξ, ανεξερεύνητες περιοχές της που μας περίμεναν, αινιγματικές και μυστηριώδεις, για ολοήμερες περιπλανήσεις και αναζητήσεις. Κάτι σαν τις ζούγκλες του Αμαζονίου και του Ορενόκου, για την παιδική μας φαντασία.

   Μετά ήταν το μεγάλωμα της ημέρας και οι διάχυτες μυρωδιές που πλημμύριζαν τους δρόμους, από τους κήπους και τις γλάστρες της γειτονιάς. Εντυπώσεις που ακόμη βασανίζουν τη μνήμη μου. Με τη γλυκύτητα, την ηρεμία κα το ανθρώπινο μέτρο που συμβόλιζαν. Κάτι που έχει ολότελα χαθεί στη σημερινή εποχή του άγχους, της ταχύτητας, της πολυκατοικίας και της αδιαφορίας. Ακόμα ήταν κι οι φωτιές του Αι Γιάννη του Κλείδωνα.

   Η ηρωικότερη και εξοχότερη μέρα, ή μάλλον νύχτα, των παιδικών μας χρόνων. Η νύχτα με τα ατρόμητα σάλτα πάνω και μέσα από τις ουρανομήκεις φωτιές που εξασφάλιζε το κάψιμο κάθε εύφλεκτης οικιακής σαβούρας η οποία διετίθετο για τον σκοπό αυτό, μαζί με τα περισσεύματα των αποθεμάτων ξύλων που λειτούργησαν τις ξυλόσομπες τον χειμώνα. (Καλοριφέρ και σόμπες πετρελαίου ήταν άγνωστα θερμαντικά εργαλεία, μη εφευρεθέντα ακόμη στον αστερισμό του Βούθουλα. Μέχρι και η πυργοδέσποινα του Δημήτρη Ψαθά, η Μαντάμ Σουσού, με ξυλόσομπα βολευόταν. Μόνο μερικοί «μπρούκληδες», μεταξύ των οποίων και η αξιοσέβαστος οικογένειά μου, διέθετε την πολυτέλεια και την ενισχυμένη θαλπωρή του ανθρακίτη).

  

    Μια βραδιά ονειρική, όπου κάθε δρόμος είχε και τη δική του φωτιά η οποία έκανε τη γειτονιά να φλέγεται και τη νύχτα της να μοιάζει με ημέρα.

   Και όλη η πιτσιρικαρία της γειτονιάς να αμιλλάται για το τολμηρότερο και ψηλότερο σάλτο, μπροστά στα έκθαμβα μάτια του παρακολουθούντος ντόπιου θηλυκόκοσμου, ο οποίος χειροκροτούσε και ενθάρρυνε, με φωνές και τσιρίγματα, όλους τους «λεβέντες» αλλά, κυρίως, τους κρυφούς και ανομολόγητους πλατωνικούς του αγαπημένους. Οι γειτονιές και οι ρούγες της Ακαδημίας Πλάτωνος, όπως λέγεται σήμερα επί το κουλτουριαροευγενικότερον ο Βούθουλας, αντιλαλούσαν από τις χαρούμενες παιδικές φωνές, κάτω από τις συγκαταβατικές επιδοκιμασίες των μεγάλων που παρακολουθούσαν άγρυπνα τα μανάρια τους, μπας και γίνει καμιά στραβή και τρέχουμε και δε φτάνουμε.

   Απ’ όσο θυμάμαι δεν έγινε ποτέ κάτι που να χαλάσει τον χαρούμενο χαρακτήρα της βραδιάς. Ο Αι Γιάννης προστάτευε πάντοτε τα παιδιά του και τις τρέλες τους. Η πρώτη Κυριακή, μετά το ηρωικό ξελύσσασμα του Αι Γιαννιού, ερχόταν ως η πιο σπουδαία και σημαντική ημέρα του καλοκαιριού. Το πρώτο και μεγαλύτερο τζέρτζελο της θερινής σεζόν.

................................................................................................................"