«Αθήνα, κόρη τ’ ουρανού….»!

Όταν η «dolce vita» τελειώνει κι αρχίζουν τα ζόρια!

«Όπα, όπα τα μπουζούκια, 

όπα και ο μπαγλαμάς,

της ζωής μας τα χαστούκια                                                                                      

με το γλέντι τα ξεχνάς!»

Κατάντια....

  

   Κάθε φορά που κατεβαίνω στην Αθήνα, γιά κάποια δουλειά, μελαγχολώ! Η βρώμα των πεζοδρομίων, η ερήμωση των δρόμων, η ρύπανση των τοίχων, οι σκυθρωποί κι αγέλαστοι διαβάτες, οι διάσπαρτοι ναρκομανείς, οι άστεγοι κάθε εσοχής και τρύπας  και τα κλειστά καταστήματα, πού κάποτε έσφυζαν από ζωή, ενώ τώρα μοιάζουν με άψυχα κουφάρια, (όπως το φρικτό θέαμα του, πάλαι ποτέ, βιβλιοπωλείου της «Εστίας»), μου εμπεδώνουν την θλίψη. Εικόνα απέραντης παραίτησης και παρακμής!

    

   Στην χθεσινή μου κάθοδο, ήρθε και μιά φράση φίλου, που τον θεωρούσα κάποτε λογικό κι ορθοφρονούντα, γιά να βάλει το κερασάκι στην τούρτα του απέραντου παραλογισμού και αποσυντονισμού της λογικής συγκρότησης, λόγω της κρίσης, οι οποίοι και αποτελούν την βασική παράμετρο παρεμπόδισης της χώρας στο να προχωρήσει προς την έξοδο από αυτήν και την ανάκαμψη. Μιά αδιανόητη πνευματική αγκύλωση, προϊόν κουτοπονηριάς και εμμονής σε αποδεδειγμένα λανθασμένα πρότυπα κοινωνικής λειτουργίας, συμπεριφοράς  και διαβίωσης. Και, βεβαίως, απολάκτισης ευθυνών.

   - Είδες οι Κωλογερμανοί. Ό,τι δεν μας έκαναν στην Κατοχή, μας το κάνουν τώρα, με τα μνημόνιά τους. 

   Δηλαδή, «γειά  σου Γιάννη, κουκιά σπέρνω»! Στον κόσμο του ο φίλος.                               

    

   Άμα, ως γιατρός, δεν εντοπίσεις την αρρώστια, δεν μπορείς ποτέ να την θεραπεύσεις. Μάλλιασε η γλώσσα μου να του εξηγώ, εις μάτην, πως το μνημόνιο έχει και καλά και κακά στοιχεία. Και πως η σούμα, τελικά, βγάζει θετικό πρόσημο γιά την Ελλάδα. Η χώρα ήταν ένα καράβι που επί χρόνια αρμένιζε στραβά, γι’ αυτό και στο τέλος εξόκειλε στα βράχια. Έπαιρνε συνεχώς δάνεια από την ελεύθερη αγορά, (με πολύ υψηλότερο τόκο απ’ αυτόν που της χορηγούν σήμερα οι…. τοκογλύφοι εταίροι της), τα οποία δεν χρησιμοποιούσε επωφελώς και παραγωγικά, αλλά απλώς τα…  ξόδευε στην καλοπέραση. Όμως το δάνειο είναι πάντα δάνειο και όχι… παροχή  «χάρισμα». Απαιτεί κάποτε επιστροφή και μάλιστα έντοκη, οπότε αν δεν μπορείς να το ξεπληρώσεις σε πνίγει! Κάθε δάνειο, όταν το παίρνεις, είναι μαρούλι και όταν καλείσαι να το αποπληρώσεις γίνεται αγγούρι. Και μάλιστα ζόρικο. Οπότε, στην περίπτωση της χώρας, γιά ν’ αποφευχθεί η επερχόμενη μετωπική, εκλήθη η…. τρόικα! Η μοναδική σωστή ενέργεια του μικρόμυαλου Γιωργάκη, στην οποία ως μόνα αρνητικά που μπορεί να του καταλογιστούν είναι η άκομψη «επέλασή» της και η μη σοβαρή διαπραγμάτευση των όρων του  «μνημονίου». Πανικόβλητος από το μέγεθος της επερχόμενης συμφοράς, υπέγραφε ό,τι του έδιναν!

    

   Το «μνημόνιο» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η υπό όρους χορήγηση δανείου, ανάσα και αίμα ζωής στην χρεοκοπημένη μας χώρα. Όμως αυτή την φορά, η χορήγηση προϋπέθετε αυστηρή «συνταγή», τόσο στην διαχείριση των δάνειων χρημάτων, όσο και στην αναδιαμόρφωση ενός «άλλου» κράτους. Τέτοιου που να μην δημιουργεί, του λοιπού, ελλείμματα και χρέη, οπότε η όποια «θεραπεία» θα ήταν προσπάθεια επί ματαίω. Ουσιαστικά, όμως, αυτό σημαίνει  περιορισμό του δικαιώματος της αυτοδιαχείρισης, (αφού αυτή απεδείχθη ολέθρια), άρα και της εθνικής κυριαρχίας. Ακριβώς ό,τι γίνεται με ένα μικρό παιδάκι, ή με ένα γηραλέο ραμολί. Και τα δύο τα επιβλέπεις και δεν τους επιτρέπεις καμία διαχείριση! Δηλαδή, το μνημόνιο αποτελεί, στην ουσία του, σύνολον από συμφωνημένες προϋποθέσεις γιά αυτοσυγκράτηση σπάταλων δαπανών που θα έπρεπε να έχουμε κάνει από μόνοι μας και προ πολλού, αλλά ποτέ δεν κάναμε, ζώντας ακριβώς με το πνεύμα της προμετωπίδας. Κάτι που αποτελούσε, επί χρόνια, το modus vivendi του λαού μας και προκαλούσε το φθόνο των επισκεπτών της Ελλάδος οι οποίοι απορούσαν, μη γνωρίζοντας κι εκείνοι, το τί, πράγματι, συνέβαινε και μη δυνάμενοι να φανταστούν το μέγεθος της εθνικής μας αμυαλιάς κι επιπολαιότητος! Και όλα αυτά τα κουτοπόνηρα πως, τάχα, μας δίνουν τις δόσεις του δανείου γιά να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια παλαιών οφειλών είναι λαϊκίστικες σαχλαμάρες, αφού κι αυτά, (τα τοκοχρεολύσια), αποτελούν υποχρέωση του κράτους, όμοιας σημασίας και αναγκαιότητος, ως προς την  πληρωμή, όπως οι μισθοί, οι συντάξεις  και όποια άλλη υποχρέωση υπάρχει στο κράτος. Κατά συνέπεια, η όποια υποχρέωση αν δεν μπορεί να εκπληρωθεί από ένα κράτος, αυτό σημαίνει στάση πληρωμών και, αυτόματα, χρεοκοπία. Και μάλιστα άτακτη!  

    

   Προφανώς και οι εταίροι της Ελλάδος έχουν συμφέρον από όλη αυτή την ιστορία, με πρώτο και κύριο την μη διάσπαση της ευρωζώνης, γεγονός που, ίσως αργότερα, διακύβευε και την ύπαρξη της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό όμως το κοινό συμφέρον το εκμεταλλεύεται από πλευράς της η χώρα μας προκειμένου να σωθεί από την χρεοκοπία, να παραμείνει στο κλαμπ της ευρωπαϊκής ελίτ και, επί τέλους, ν’ αλλάξει τις απηρχαιωμένες δομές, τους θεσμούς της και την βολική μας αδράνεια που την κατέτασσαν στις τριτοκοσμικές μάλλον, παρά στις προηγμένες δυτικές. Και αυτό βέβαια δεν είναι αποδεκτό από όλο εκείνο το τμήμα που είτε παρασιτεί από έναν οπισθοδρομικό γιγαντοκρατισμό, ή απλά χάνει τη… βολή του. Όμως, το ποτάμι των εξελίξεων έχει ξεκινήσει, επί τέλους, ορμητικό και καμιά πολιτική «τζαναμπετιά» ή λαϊκίστικη δημαγωγία δεν μπορεί να το σταματήσει. Ακόμη και το «κοκοράκι» ο Τσίπρας αν υποκλέψει την εκλογή του, στηριζόμενος στην άκριτη αγανάκτηση ή παραπληροφόρηση της ανέφικτης παροχολογίας, και αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα, ή θα υποταχθεί στην αναγκαιότητα των πολλαπλών επόμενων «μνημονίων», μέχρις ότου η χώρα αρχίσει να ζει μ’ αυτά που θα παράγει, ή θα πέσει σούμπιτο κάτω από την πίεση των έξαλλων συνιστωσών του οι οποίες τώρα ψευτολουφάζουν ξερογλειφόμενες με την προοπτική της εξουσίας.

   

    Όσον αφορά τις προγραμματισμένες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, δυστυχώς, ο πολύ μακρύς χαμένος χρόνος τις καθιστά, πλέον, επώδυνες, αφού γίνονται με τρόπο άμεσο και διαδικασίες «σοκ»! Δυστυχώς όμως η ριζική επανίδρυση του κράτους που εξήγγειλε, αλλά δεν τόλμησε, ο Καραμανλής θα πρέπει να γίνει. Πρόκειται, ουσιαστικά, γιά έναν πόλεμο. Έναν μεγάλο πόλεμο. Και οι πόλεμοι, μοιραία, έχουν και θύματα. Πιθανότατα κι αθώα. 

   Κοντολογίς, η αλληλουχία των μνημονίων, θα πρέπει να εκληφθεί ως μοναδική  ευκαιρία, ίσως η τελευταία, γιά να μετατρέψουμε ένα συνοικιακό μπακαλικάκι σε μπουτίκ. Και αυτό, τουλάχιστον, εξαρτάται μόνο από εμάς.