ή,…. της τρελής το κάγκελο.
Στη θεοπάλαβη εποχή που ζούμε
προσπαθώ, κάνοντας κάποιες σκέψεις, να
κρατηθώ μέσα στην ατραπό της λογικής
επαλληλίας και την λεωφόρο της
επαγωγικής σειράς. Ούτως ώστε να πορεύομαι, πάντοτε, κρατημένος από μιά ισχυρή λογική αλυσίδα συλλογισμών.
Έτσι μεταξύ άλλων, ξεκινώ από την αναγκαιότητα
ψήφισης ενός Νόμου, ο οποίος θα απαγορεύει την ξενοφοβία. Δηλαδή δεν θα μου επιτρέπεται να φοβάμαι τους ξένους. Ακόμη κι αυτούς που μπορεί να μπουκάρουν τη νύχτα σπίτι μου και να με σφάξουν
σαν κοτόπουλο. Αν επιμένω να τους φοβάμαι, τότε παραβαίνω τον Νόμο! Κι αυτό δεν
το θέλω, ως φύσει νομοταγής πολίτης.
Κατά συνέπεια, χρειάζομαι έναν
άλλο, ακόμη, Νόμο, (στον οποίον και πάλι θα
υπακούσω), και ο οποίος θα μου απαγορεύει να
φοβάμαι, όσα με τις διατάξεις του επιτρέπει ο προηγούμενος Νόμος! Και πάει λέγοντας!
Είναι απλό. Καταλάβατε; Όχιιιι!!! Ούτε κι εγώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου