Η απεργία των εκπαιδευτικών. Φινάλε.

«Τα παιδεία παίζει…»

   Η εξαγγελθείσα απεργία των εκπαιδευτικών, (των συνδικαλιστικών αρχικών, εννοείται), είχε την φυσιολογική της εξέλιξη. Πήγε «αμόντε», όπως θα έλεγε και ένας παλιός Κεφαλλονίτης. Δηλαδή άπατη! Το γεγονός ήταν αναμενόμενο και δεν προκαλεί καμία εντύπωση.

   Το ωραίο όμως της υπόθεσης είναι η δικαιολογία που ακούστηκε στα κανάλια από κάποιους αρειμάνιους συνδικαλισταρέους:

   - Η απεργία μας ήταν καταδικασμένη, από τη στιγμή που δεν μας στήριξε η …. ΓΣΕΕ και η… ΑΔΕΔΥ!

   Η δικαιολόγηση μου έφερε στη μνήμη το εξής φαιδρό:  Μικροί,  όταν πλακωνόμαστε στη γειτονιά και κάποιος τις «έτρωγε» από έναν δυνατότερο ή πιό ψυχωμένο, ο δαρμένος έφευγε κλαψουρίζοντας και λέγοντας.

   - Καλά ρε, θα δεις τι πάθεις. Θα φέρω τον αδερφό μου  τον μεγάλο να … σε δείρει!

   Βεβαίως αυτός ο αδελφός δεν ερχόταν ποτέ, ή δεν υπήρχε καν! Και μου άφηνε πάντα απορία και προσμονή.

   Στην προκειμένη περίπτωση, απορώ γιατί οι συνδικαλιστικές οργανώσεις με τα περίπλοκα αρχικά, δεν απευθύνθηκαν γιά συμπαράσταση και στα σωματεία των οδηγών ταξί, φορτηγών αυτοκινήτων, ή, ακόμη καλύτερα, στο σωματείο σφαγέων και εκδορέων, των οποίων η συνδρομή θα μπορούσε να ήταν και άμεση και αποτελεσματική!

   Δυστυχώς, όταν οι διδασκόμενες επόμενες γενιές βρίσκονται σε χέρια αυτής της ποιότητος διδασκόντων, τα μαντάτα δεν είναι αισιόδοξα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, αυτήκοος μάρτυς γαρ, τον πασόκο μουσοφόρο Βεληγκέκα, υπεύθυνο τότε των Πανελληνίων (επιμένω στον όρο, αντί «πανελλαδικών») εξετάσεων, που υπερηφανευόταν πως: «Φέτος βάλαμε εύκολα θέματα γιά να γράψει και…. του φτωχού το παιδί!». 
   Από τέτοια …. παιδιά φτωχών, που εισήχθησαν -βουρ στον πατσά!- τότε, βρίθει σήμερα ο χώρος της εκπαίδευσης, στην απέναντι όχθη, με την ανάλογη …φτώχεια στο μυαλό και την χαμηλή ποιότητα παροχής γνώσεως και, κυρίως, ήθους στην ταλαίπωρη ελληνική νεολαία. Πάντως από καταλήψεις, ιδιοτελή αιτήματα και ιδιόμορφη αντίληψη της έννοιας της δημοκρατίας, σκίζουμε!