Κική Δημουλά. Όταν η ποίηση συναντά τον Στάλιν.

Οι κραυγές των μειοψηφιών και η σιωπή των... αμνών.

Πλατεία Κυψέλης

 

   Από παλιά, παιδί σχεδόν, ακούγοντας όσα λέγονταν γιά τον Στάλιν και τις θηριωδίες του, εκείνο που μ’ εντυπωσίαζε περισσότερο ήταν το φέρσιμο προς τους συνεργάτες του. Το πρωί δεξί του χέρι και το βράδυ… πτώμα! Οι πιο τυχεροί με απλή εκτέλεση και  οι άτυχοι μετά από σκληρά βασανιστήρια και…. ομολογία. Τίνος εγκλήματος δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Αν βρισκόσουν σε τέτοια θέση, στο τέλος πάντα…. ομολογούσες ό,τι σου ζητούσαν και ξένοιαζες! Και πήγαινες, -τσιφ-, να συναντήσεις τους προγόνους σου. Ο καλός «πατερούλης, απλά, φρόντιζε γιά την μεταφορά.

   Από φύση μου δύσπιστος σε κάθε λογής προπαγάνδα, είχα κάθε καλή διάθεση να θεωρώ υπερβολικές τις έντονες προσπάθειες της εποχής να δυσφημίσουν τον κομμουνιστικό παράδεισο της ΕΣΣΔ και του ηγέτη της. Όμως αυτή η συστηματική ανθρωποφαγία στενών συνεργατών, και μάλιστα με ομολογία… προδότη, προβοκάτορα, πράκτορα του εχθρού και άλλα τέτοια ηχηρά, δεν μου «κόλλαγε» με τίποτα και με προβλημάτιζε. Τα έβρισκα, όλα αυτά τα σταλινικά φερσίματα, περίεργα, υπερβολικά και ακατανόητα. Μέχρις ότου, προ ολίγων ημερών, έσκασε η υπόθεση της Κικής Δημουλά.

   Την κ. Κική Δημουλά την γνωρίζω μόνον από την ποίησή της, την ποιότητα, ευαισθησία και βάθος της οποίας εκτιμώ βαθύτατα. Γιά τα φρονήματά της δεν δίνω δεκάρα, δεν με  απασχόλησαν ποτέ και ούτε τα ανακάτεψα ποτέ με τους στίχους της. Όπως δεν με απασχόλησαν και αυτά του Γκάλη, του γιατρού μου, ή του υπαλλήλου του γκισέ της τραπέζης που μου καταβάλλει την σύνταξη. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ο κάθε άνθρωπος, στο κοινωνικό μετερίζι που είναι ταγμένος, να κάνει τη δουλειά του σωστά και υπεύθυνα. Από εκεί και πέρα στον ιδιωτικό του βίο ας κάνει, ό,τι πιστεύει και ό,τι γουστάρει. Αρκεί να μην εκμεταλλεύεται, ή καπηλεύεται, το δημόσιο προφίλ του γιά να προπαγανδίσει τις απόψεις του. Όπως, λ.χ. διάφοροι καραγκιόζηδες-διασκεδαστές της Τρίτης, της Τετάρτης, της Πέμπτης, ή κάποιοι συνάδελφοι της ποιήτριας, που γράφοντας εμετικούς και γλοιώδεις γλειφτικούς λιβανωτούς, (καλή ώρα….), προσδοκούσαν και …. Νόμπελ λογοτεχνίας!

   Η κ. Δημουλά, λοιπόν, ζώντας εφιαλτική ζωή σε μιά τριτοκοσμική περιοχή της Αθήνας, (όπως όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της περιοχής αυτής), και έχοντας βιώματα από το οικογενειακό της περιβάλλον, τόλμησε, με πολλή νοσταλγία  και θλίψη να κάνει συγκριτική αναφορά μεταξύ του «τώρα» και του «τότε». Δηλαδή να σημειώσει το αυτονόητο. Και μάλιστα πολύ στρογγυλεμένα και εξωραϊσμένα! Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Έπεσαν, σαν πεινασμένα όρνεα, να την φάνε οι… ομοϊδεάτες της «θολοκουλτουριαρέοι». Αυτός ο ιδιότυπος ελληνικός αριστερισμός της τύφλας ως προς την πραγματικότητα, του συμπλέγματος ως προς κάθε, καθ’ οιονδήποτε τρόπον, ανώτερο, του ταξικού μίσους  γιά κάθε προκομμένο  και της μισαλλοδοξίας προς όποιον, έστω «ημέτερο», τολμήσει να ψελλίσει κάτι, πέρα από το παρωπιδιασμένο κι αρρωστημένο δογματικό «πιστεύω» του.   Ένας νεώτερος Κρόνος που τρώει τα παιδιά του!

   Έτσι, γιά την θλιβερή ελληνική αριστερή ψευτοδιανόηση, η παράνομη κι αυθαίρετη συσσώρευση στην Ελλάδα κάθε καρυδιάς καρυδιού αποτελεί την πεμπτουσία της συναδέλφωσης των λαών, το κατούρημα στις γωνίες και τους στύλους, (όπως οι σκύλοι), συνιστά δημοκρατικό δικαίωμα, το «αφοδεύειν» στα πάρκα, τις γλάστρες  και τις εισόδους υπογείων και πολυκατοικιών, εκφράζει ... απελευθέρωση εσωτερικής ενέργειας του ατόμου, ο ύπνος στους δρόμους ή ως πατικωμένες σαρδέλλες σε άθλιους χώρους-σαρδελλοκούτια, γαλβανίζει  την συλλογικότητα και διευκολύνει την επαφή, η διακίνηση, φόρα παρτίδα, όλης της γκάμας των κυκλοφορούντων παγκοσμίως ναρκωτικών εκφράζει την ελευθερία του εμπορίου, (κόντρα στα μονοπώλια των μπάτσων), οι κλοπές και οι ληστείες συμβολίζουν την απαλλοτρίωση του κλεμμένου πλούτου των μισητών ταξικών εχθρών του λαού, οι βιασμοί και η πορνεία εκτονώνει φυσιολογικά, το γενετήσιο ένστικτο,  η δολοφονία αθώων σημαίνει ή, (τί να κάνουμε;), παράπλευρη απώλεια, ή  ένας μπάτσος-γουρούνι δολοφόνος, λιγότερος.  Και... αλίμονο σε όποιον τολμήσει να διαφωνήσει!

   Και όλο αυτό το πλέγμα  της συμφοράς δεν πρέπει να θεωρείται τίποτε άλλο παρά υπέρτατη έκφραση δημοκρατικής λειτουργίας μιάς σύγχρονης ευρωπαϊκής μεγαλούπολης και ένα δείγμα .. προόδου! Όποιος, τώρα, διαφωνεί με αυτό το μοντέλο της ελληνικής κοινωνίας, αυτή  την…. δημοκρατική  αποθέωση της μιζέριας,  της αθλιότητος και ανασφάλειας,  γρήγορα στον… Καιάδα! Ως κατάπτυστος, συντηρητικός, ξενόφοβος και ρατσιστής. Και ας απεικονίζει  η, πάλαι ποτέ, «Αθήνα, κόρη τ’ ουρανού», την κυριολεξία του χαοτικού όρου: «μπάχαλο»! Άκουσα από, υποτίθεται πνευματικό, -τρομάρα μας-  άνθρωπο, πως ευφραίνεται η ψυχή του όταν ακούει, έξω από το παραθύρι του, να μιλιούνται όλες οι γλώσσες του κόσμου!!! Είμαι περίεργος τι θα λέει, αν ποτέ και κατά κακή του τύχη, μπουκάρουν κάποιοι τέτοιοι… πολύγλωσσοι μέσα και του τις … σπρεχάρουν στ’ αυτί, ληστεύοντάς τον!

   Πάντως τώρα, με την περίπτωση Δημουλά, κατάλαβα πώς σκεπτόταν και ενεργούσε ο Στάλιν!
  
   Και, γιά να το ξεκαθαρίσουμε. Με πολύ περηφάνεια και τιμή θα αποδεχόμουν τους τέσσερις χαρακτηρισμούς που προανέφερα, (συν όποιους παρεμφερείς), αρκεί να εκτοξεύονται από την προδευτική «θολοκουλτούρα» που λατρεύω και, κυριολεκτικά, με τρελαίνει.