Η πίκρα του χαμένου πέναλτυ και η ανοησία του κριτηρίου.

Γιατί «δέκα ξυλιές σε ξένο πισινό πονούν λιγότερο από μία στον δικό σου»!

Κορώνα ή γράμματα;

 

   Καμιά δεκαριά χρόνια πριν είχα βομβαρδίσει τις εφημερίδες με επιστολές σχετικά με την ηλίθια και «αντιποδοσφαιρική» διαδικασία των πέναλτυς. Μιά βλακώδης και άδικη ρουλέτα όπου η τύχη των ισοπάλων ομάδων κρίνεται από μία στραβοκλωτσιά ή μία καλή έμπνευση κι εκτίναξη του τερματοφύλακα. Δύο την δημοσίευσαν τότε αλλά δεν «άκουσε» κανείς και τίποτε δεν έγινε.

   Τώρα που αυτή η καταφανώς «λοταριακή» διαδικασία έπληξε την ελληνική ομάδα, επαναλαμβάνω την ιδέα ως απαρχή προβληματισμού και αφετηρία περαιτέρω επεξεργασίας, γιά  μιά εντελώς αντιπροσωπευτική ποδοσφαιρική λύση σε περίπτωση ανεπιθύμητης ισοπαλίας στην κανονική διάρκεια ενός αγώνος. Με την συμμετοχή όλης της ομάδος σ’ αυτή τη διαδικασία ανάδειξης νικητού. 

   Ίσως τώρα, με τις συνθήκες ωριμότερες, κάποιο αυτί ν’ ακούσει και κάποιο μάτι να δει, να προβληματιστεί και να εισηγηθεί έναν δικαιότερο, λογικότερο και ποδοσφαιρικότερο τρόπο άρσεως της… ισοπαλίας, στη βάση της κατωτέρω προτεινόμενης διαδικασίας ή κάποιας ανάλογης.

   «Με τη λήξη του κανονικού αγώνος θα δίνεται δεκάλεπτη παράταση με την αφαίρεση 2 παικτών από κάθε ομάδα. Δηλαδή θα παίζουν δέκα λεπτά 9 με 9. (Εννοείται με 8 η ομάδα που έχει έναν αποβληθέντα παίκτη στον κανονικό αγώνα, κ.ο.κ.).

   Αν πάλι εξακολουθεί να υπάρχει ισοπαλία, θα δίνεται νέα δεκάλεπτη παράταση με αφαίρεση άλλων 2 παικτών. Ήτοι αγώνας 7 με 7!

   Αν η ισοπαλία εξακολουθεί να υφίσταται τότε θα δίνεται τρίτη δεκάλεπτη παράταση με αφαίρεση ενός ακόμη παίκτου ανά ομάδα, (6 με 6),  και το ματς να λήγει με την πρώτη επίτευξη τέρματος.

    Με λιγότερους παίκτες στο γήπεδο θεωρείται απίθανο, στις 3 διαδοχικές παρατάσεις, να μην υπάρξει νικητής και μάλιστα ο πραγματικά καλύτερος, αφού ο απλωμένος χώρος, η κόπωση και οι σωματικές και ψυχικές αρετές των ποδοσφαιριστών θα βγάλουν νικήτρια σίγουρα την επικρατέστερη ομάδα.

   Στην άκρως απίθανη περίπτωση παραμονής μέχρι τέλους της ισοπαλίας, ε΄, τότε, οι 6 τελευταίοι αγωνιζόμενοι ας μπουν στη διαδικασία των πέναλτυς, ως έσχατο σημείο απόλυτης ισοδυναμίας όπου η τύχη θα κληθεί να δώσει τη λύση»!

   

   Με βάση κάποια τέτοια διαδικασία οι προπονητές θα διαμορφώνουν και ανάλογη στρατηγική συντήρησης δυνάμεων και αλλαγής παικτών.

   Άραγε, ακούει κανείς;

   ΥΓ. Αν εφαρμοζόταν κάτι σαν το προτεινόμενο, αμφιβάλλει κανείς πως η Ελλάδα θα προχωρούσε έναν γύρο ακόμη, αντί της Κόστα Ρίκα;