Η νέα απεργία της ΔΕΗ

Άντε πάλι τα ίδια!

Βρε καλώστον! Που χάθηκες τόσον καιρό;

   Από ετών βασάνιζε τη στήλη ένα ερώτημα. Τί γίνεται άραγε με τη ΔΕΗ; Τί γίνεται εκειό το παλληκάρι, το αρειμάνιο με το άγριο γερακίσιο βλέμμα και τον αλήτικο τσαμπουκά στη συμπεριφορά, όπου πορπατεί και κατουριούνται οι Μπιρμπιλοϋπουργίνες της πράσινης ανάπτυξης και των "πράσινων αλόγων", και που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του;

   - Πογιά ωρέ το πεζεβέγκ! Πούντος ωρέ εκειός ο νέος Βεληγκέκας της ΓΕΝΟΠ; Αυτός που κουλαντρίζει την κατ’ εξοχή φαύλη ΔΕΚΟ με τον πιό διεφθαρμένο συνδικαλισμό που εγκαταστάθηκε ποτέ στη χώρα και ζει πλουσιοπάροχα μέχρι τώρα -τσιμπούρι στη πλάτη του λαού- δημιουργώντας συνεχώς ελλείμματα στη μαμά ΔΕΗ, που τα πληρώνουμε τελικά όλοι εμείς οι πολίτες; Ο ηγέτης του συνδικαλισμού των άπειρων σωματείων, (με τα ακαταλαβίστικα αρχικά συνδυασμών ολόκληρου του ελληνικού αλφαβήτου, που τοποθετημένα κατά τυχαίο τρόπο συνιστούν κι από ένα συντεχνιακό σινάφι που δουλεύει γιά πάρτη του!); Και γιά χρόνια αναρωτιόμουν, γιατί δεν μπαίνει χέρι και σε δαύτους;

   Φαίνεται πως τώρα ήρθε, επί τέλους, η ώρα της ΔΕΗ! Και όπως ήταν αναμενόμενο, άρχισαν τα όργανα! Εκβιασμοί, κραυγές, διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις και καλοκαιριάτικα… κατεβάσματα του διακόπτη στο... τσιφλίκι του παππού τους! 

   Όλα, βέβαια, γιά το καλό του… λαού και την προστασία του δημόσιου συμφέροντος τα οποία οι συνδικαλισταρέοι δηλώνουν στεντόρια και προς πάσα κατεύθυνση πως θα προασπίσουν με το… αίμα τους! Γι’ αυτόν τον ρημάδη λαό κόπτονται οι… έντιμοι λεβεντοσυνδικαλισταράδες της «Μεγάλης του Γένους Σχολής των… «Σταμουλοκολλάδων», πρόθυμοι να πέσουν, αυτοχειριαζόμενοι, στο ποτάμι σαν τα... μαραπούντα γιά... χάρη μας και μόνο!

   Όμως η κατ’ όψιν, και μόνο, παρατήρηση των ακραιφνών Ηρακλέων του… δημόσιου συμφέροντος, αρχής γενομένης από τον «Γιαγκούλα» γενικό γραμματέα της ΓΕΝΟΠ, που συνεχώς περιερχόμενος πολιτικές αγκαλιές, καταφεύγει πάντοτε σ’ εκείνη που προσδίδει άσυλο στη φαυλότητά του, προδίδοντας ταυτόχρονα και την αντίστοιχη φαυλότητα της… θερμής αγκαλιάς, αρκεί γιά την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Άμα δε, συνοδευτεί κι από το ιστορικό της δράσης του -έργα και ημέρες- με το αμαρτωλό ιδιοτελές φαγοπότι και την κατασπατάληση του χρήματος των κορόιδων συνδρομητών της ΔΕΗ, δηλαδή αυτών γιά τους οποίους κόπτεται τώρα, όλοι αντιλαμβάνονται την αλήθεια, το δέον γενέσθαι και τη σκοπιμότητα των υποκινουμένων αντιδράσεων!

   Ίσως επέστη ο καιρός αναθεώρησης ολόκληρου του νομικού πλαισίου των απεργιών και την τοποθέτηση του όλου θέματος σε άλλη βάση. Είναι απαράδεκτο απειροελάχιστες αριθμητικά συντεχνιακές ομάδες να παίζουν με τη ζωή και την περιουσία ολόκληρου του λαού.

   Σκουπιδιάρηδες, νοσοκομειακοί γιατροί, φαρμακεία, νεκροθάφτες, δεητζήδες και όσοι δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό, αλλά αποτελούν κομβικά σημεία βασικής λειτουργίας της κοινωνίας, θα πρέπει να μην δικαιούνται απεργίας, ούτε καν σκέψης γιά κάτι τέτοιο! Να υπογράφουν σχετική υπεύθυνη δήλωση κατά την πρόσληψη ή την αδειοδότησή τους και η απόλυση να είναι αυτόματη με κάθε απεργιακή κινητοποίηση. Μιά απεργία π.χ. στις συγκοινωνίες, τις λαϊκές αγορές, τα μπακάλικα και χίλια δυό άλλα επαγγέλματα μπορεί να δυσκολεύει τη ζωή μας, αλλά δεν την αφαιρεί, ούτε εγκυμονεί κινδύνους μαζικής καταστροφής ή επιδημίας, οπότε ας γίνεται. Και εκεί με φειδώ και σύνεση.

   Η κρίση και η προσπάθεια πραγματικής ανασύστασης του κράτους θα πρέπει να ξεκαθαρίσει τα όρια μεταξύ ελευθερίας και ελευθεριότητος και να αναπροσδιορίσει τους ρόλους και το εύρος δράσεως της πλειοψηφίας και της κάθε μαχητικής μειοψηφίας. Επί αιώνες η ζωή προχώρησε, έστω με ατέλειες, στον πλανήτη χάριν στον Νόμο και την εφαρμογή του, (Dura lex, sed lex).  Όπου αυτός χαλάρωσε ή η εφαρμογή του παραβλέφτηκε από λαϊκίστικες σκοπιμότητες, οι κοινωνίες παρήκμασαν και κατέρρευσαν, έστω κι αν αποτελούσαν πριν κραταιές αυτοκρατορίες.

   Το πανθομολογούμενο χάλι της πανεπιστημιακής παιδείας μας, π.χ. με τις 9 εβδομάδες λειτουργίας και μοναδικό στόχο… τις εξετάσεις(!), (επί ποίας άραγε διδαχθείσης ύλης;), είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας, που βαίνει σε πλήρη αποσύνθεση ένεκα του τέως ψευτοευδαιμονισμού με δανεικά και της «ήσσονος προσπάθειας» στους χώρους εκπαίδευσης και μόρφωσης του βασικού της κυττάρου που είναι η νεολαία της.

   Όντες στην κόψη του ξυραφιού σε μιά περίοδο ριζικών αλλαγών στο παγκόσμιο «γίγνεσθαι», και με δεδομένο την οικονομική κρίση, απαιτείται καθαρό μυαλό στο σχεδιασμό των ορθών αποφάσεων και τόλμη στην εφαρμογή τους. Με παράλληλη κώφευση και αδιαφορία στις καταστροφικές ασυναρτησίες των Σειρήνων της γλυκόλαλης, πλην επικίνδυνης, αριστεράς του «όχι σε όλα»! Όμως πάνω απ’ όλα χρειάζεται περιφρόνηση στο καταραμένο «πολιτικό κόστος». 

   Ζητούμενο λοιπόν, το «βγάλσιμο» μπροστά πραγματικών πολιτικών ανδρών, με ήθος, κότσια, ικανότητα και αποφασιστικότητα, και όχι πολιτικών μορμολυκείων που ερχόμενοι στην «καρέκλα» γλείφουν όπου έφτυναν και χαϊδεύουν αυτιά που άλλοτε τραβούσαν, με πομπώδεις «σαπουνόφουσκες», προκειμένου να φανούν αρεστοί στους λωτοφάγους οπαδούς, εξασφαλίζοντας την επανεκλογή τους!

   Εκτός από κουτοπονηριά, μιζέρια και ιδιοτέλεια, περίσσεψε, άραγε, λεβεντιά, αίσθημα ευθύνης και αυτοθυσίας σ’ αυτόν τον τόπο; Ίδωμεν.