"Δεύτερη ζωή δεν έχεις"! (Οδυσσέα Ελύτη)

 Μικρό αφιέρωμα σε ανεγκέφαλους... προοδευτικάριους κουλτουριαρέους.

Κρίμα στα νειάτα τους!

    Με αφορμή τελευταία ανάρτηση, σχετικά με την αναμενόμενη δυστυχία του μικρού παιδιού του ζεύγους των αρχιτρομοκρατών της... πλάκας, (ας όψεται η πειθώ των καλάσνικοφ και των περιστρόφων), έγινε μεγάλο "τζέρτζελο". Από θαυμαστές εκείνων που, δημοκρατικότατα, προσπαθούν να επιβάλλουν τις παρανοϊκές  σαχλαμάρες τους, κόντρα στην κοινή λογική, προσβάλλοντας έτσι τον μόχθο του σκληρά δοκιμαζόμενου και χειμαζόμενου λαού, προκειμένου με τον τίμιο ιδρώτα και την υπομονή του να βελτιώσει τη ζωή του.

   Ο παραλογισμός, η ασυναρτησία και η αρλουμπολογία τους απεκαλύφθη σε όλο τους το μεγαλείο, από τα σχετικά σχόλια, στα μάτια και τη συνείδηση του κάθε νοήμονος αναγνώστη.

   Καλή φίλη της στήλης μου έστειλε το κατωτέρω κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη. Τραγικό, σχεδόν σπαρακτικό, αλλά απέραντα αληθινό και προφητικά επίκαιρο. Απολαύστε το, σκεφτείτε και προβληματιστείτε.

 

   "Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, γιά να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
    Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή γιά να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
    Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μιά αγάπη, μιά δουλειά, μιά δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
    Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιό βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
 

   Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Γιά τους εαυτούς τους και γιά όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μιά πολύχρωμη μπουγάδα."
 

"Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα, πάντα θα 'ναι αργά. Δεύτερη ζωή δεν έχει".
(Οδυσσέας Ελύτης)