Όπου η καμουφλαρισμένη ανεντιμότητα συναντά τον καιροσκοπικό πολικαντιδισμό.

The authentic greek beauty

Και μη χειρότερα.

Στην εποχή της παρακμής του κράτους, του ευτελισμού των ιδεών και του εκχυδαϊσμού των πολιτών, (κυβερνώντων και κυβερνωμένων), όλα είναι πιθανά και όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Κυρίως ο εκφυλισμός των αξιών, η διύλησή τους μέσα στην ιδιοτέλεια, το βόλεμα και την προσωπική διασφάλιση. Με έντεχνο έως αφελές καμουφλάρισμα πίσω από κούφια, παχιά λόγια που δεν πείθουν πλέον ούτε και τους χειρότερους κρετίνους εξ ημών. Όμως ποιός δίνει σημασία σε τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Το… «μοναστήρι» να ’ναι καλά κι από … χαχόλους, άλλο τίποτα!

...and the calm greek power!

   Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, (sic), με την κατάργηση όλων των «-ισμών», πέταξε στα σκουπίδια τις ιδεολογικές του μάσκες κι επιδίδεται πλέον, σαν συντεχνιακός συρφετός, σ’ έναν λυσσαλέο αγώνα για την προσωπική του πολιτική επιβίωση και τα, εξ αυτής, οφέλη. Το «λειτούργημα» έγινε «δουλίτσα» και μάλιστα επικερδής, ιδίως τώρα στους χαλεπούς και δύσκολους καιρούς. Οπότε και λειτουργεί, ξεδιάντροπα, ως «περιφερόμενος θίασος» μπουλουκτσήδων!

   Άλλος φεύγει από «δω» και πάει «εκεί», άλλος γλύφει εκεί που πριν έφτυνε για να τον πάρουν πίσω, άλλος διαπραγματεύεται τη μεταγραφή και την ένταξή του στα προσεχή ψηφοδέλτια και άλλος, μεταμορφωμένος σε «υπουργό», υπερακοντίζει σε λαϊκίστικες παροχές και από «κέρβερος» του δημοσίου συμφέροντος μετατρέπεται σε πιστό κι υπάκουο «κανισάκι» της εκλογικής του πελατείας!

   Φαύλοι γρηγορείτε, οι εκλογές έρχονται, τα κορόιδα πρέπει να «ψηθούν» γιά να σας ξαναψηφίσουν!

   Κλασσικό δείγμα ελεεινότητας, κουτοπονηριάς και συμφεροντολογικής μπαμπεσιάς η στάση όσων… ανεξαρτητοποιούνται, δήθεν από ευαισθησία. Ουδείς, μα ΟΥΔΕΙΣ, έχει τη λεβεντιά και την εντιμότητα να παραδώσει την έδρα στο κόμμα με το οποίο εξελέγει και μετά να πάει στο καλό ή στον… αγύριστο! Όλοι, μα ΟΛΟΙ, επικαλούνται, τάχα, την ψήφο του λαού που τους εξέλεξε, λες και όσοι τους σταύρωσαν θα τους ακολουθούν πάντα στα πολιτικά σουλάτσα τους. Κάνουν πως δεν γνωρίζουν πως οι ψήφοι που πήραν δεν ήσαν ψήφοι, αλλά σταυροί προτιμήσεως. Δηλαδή πρώτα επιλέγω το κόμμα που με εκφράζει και μετά σταυρώνω όποιον προτιμώ. Συνήθως όποιον… μου ’ρθει εκείνη την ώρα, ή όποιον είδα στο γυαλί ή μου… είπαν γι’ αυτόν! Δυστυχώς με συνηθέστερο κριτήριο την αναγνωρισιμότητα λόγω TV, λόγω μπαμπά, λόγω καραγκιοτζηδισμών και θορύβου, ή κάποιας άλλης απίθανης αιτίας, άσχετης με την ουσία της πολιτικής. Ακόμη, αλλά σπάνια, και λόγω πραγματικής αξίας!

   Καλό θα ήταν, και κυρίως χρήσιμο, προς την κατεύθυνση της όποιας εξυγίανσης της πολιτικής κονίστρας και την ελαχιστοποίησης της κοινοβουλευτικής σαβούρας, (εμένα μου λες!), όλοι αυτοί οι μετακινούμενοι μπαγάσηδες, ψωμοζήτουλες των παχυλών βουλευτικών απολαβών, στις επόμενες εκλογές να μη βρουν ούτε έναν σταυρό στην κάλπη. Τα όποια αθεράπευτα θύματα των πάσης φύσεως και ιδεολογίας, (μάαααστα!), περιφερόμενων πολιτικών απατεώνων θα πρέπει να τους στείλουν, επί τέλους, στην αποστρατεία. Αν δεν βρουν άλλη δικαιολογία, ας σκεφτούν κι απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα: «Είσαστε σίγουροι πως δεν θα σας την κοπανήσουν πάλι κι απ’ το νέο μετερίζι, ξεγελώντας κι εσάς, όπως κάποιους άλλους αφελείς πελάτες του πολιτικού μαγαζιού που τους στέγαζε πριν;»

   Αλλά τί καλό να προσδοκά κανείς, όταν ολόκληρος ο πολιτικός εσμός έχει μετατραπεί σ’ ένα κουβάρι… χάλια, όπου ο «τακτικισμός», το παιχνίδι με τους θεσμούς και το απέραντο «δήθεν» της κάθε μικροκομματικής σκοπιμότητος αποτελούν έναν κοινό τόπο που μεταφέρει τη ζωή των Ελλήνων από τη μιζέρια της πραγματικότητος στη σφαίρα της ψευδαίσθησης και των παραισθήσεων. Άλλος με τα «σαξές στόρια» του και άλλος με τα μυθεύματα της επαναφοράς μας στο παλιό καθεστώς της δανεικής ευδαιμονίας. Και όλοι παίζουν στην πλάτη μας την «πολιτική προπαίδεια» με προσθαφαιρέσεις γύρω από μαγικούς αριθμούς και τη λαγνεία κάποιων απ’ αυτούς. Όπως το … 120, το 180 και το 151!

   Όμως όλα αυτά τα τερτίπια πολύ λίγο ενδιαφέρουν έναν λαό που στενάζει κάτω από την ανέχεια που του προκαλούν η ανεργία, η ύφεση και το ανηλεές φορολογικό ξεζούμισμα. Κι ας αβαντάρει στη δημιουργία… κλίματος πολιτικού ενδιαφέροντος ο άλλος μεγάλος πόλος της φαυλότητος, η… 4^η εξουσία! Γιά τους δικούς του, εννοείται, λόγους επιβίωσης. «Ουαί υμίν, υποκριταί και φαρισαίοι»!

 

   Του λαού του αρκούν τα υπερδέκα αθλητικά φύλλα με τις… ομαδάρες, τους «παιχταράδες» που έρχονται με φανφάρες και κάφρους επί της υποδοχής, αλλά φεύγουν νύχτα, και τους διάφορους εγχώριους Ντίλιγκερ και Αλ Καπόνε που διαφεντεύουν, πλέον, πλήν των ποδοσφαιρικών ομάδων, και την τοπική Αυτοδιοίκηση!

   Να μας… ζήσουμε και να μας… χαιρόμαστε!