Περού. ( Κούσκο, Μάτσου Πίτσου, κ.λπ.)

Μιά υπέροχη ταξιδιωτική ντελικατέσσεν!

   Πρό κάμποσου χρόνου είχα καταπιαστεί, σε μιά σειρά αναρτήσεων ταξιδιωτικού περιεχομένου, με την περιήγηση στο Περού. Έναν από τους γοητευτικότερους ταξιδιωτικούς προορισμούς της Γης. Μιά χώρα που παρουσιάζει την μεγαλύτερη γκάμα "ταξιδιωτικής τροφής" και καλύπτει όλα τα πιθανά ενδιαφέροντα. Από την απλή νεοπλουτίστικη χαζοεκδρομή των φιγουρατζήδων του είδους. Αυτών που ταξιδεύουν με στόχο, επιστρέφοντας, να δείξουν... φωτογραφίες σε γνωστούς και φίλους πως... "Να κοίτα με εδώ. Ήταν τότε που, πήγα και στο... Πουρού, Περού, κάπως έτσι, τελος πάντων", μέχρι εκείνων που διαθέτουν την αθεράπευτη "λαχτάρα" του ταξιδευτή του Κόσμου. Εκείνων που θέλουν να δουν τον Τόπο, (Γεωγραφία) και να "ψαύσουν" τον Χρόνο, (Ιστορία). Δηλαδή να "περπατήσουν" στους δρόμους της γνώσης και να "εισχωρήσουν" στο λαβύρινθο της πραγματικής μόρφωσης.

   Στη χώρα αυτή μπορείς να συναντήσεις όλες τις ακραίες καταστάσεις. Από αιώνιους πάγους σε απάτητες κορυφές των Άνδεων, μέχρι άνυδρες ερήμους. Από πυκνή βλάστηση στην αδιαπέραστη ζούγκλα του Αμαζονίου με τις συνεχείς τροπικές βροχοπτώσεις, μέχρι περιοχές όπου στα σπίτια δεν βάζουν στέγη, λόγω παντελούς απουσίας βροχών!

   Η πανίδα περιλαμβάνει από κροκόδειλους καϋμάν, ροζ δελφίνια και πιράνιας, (και όχι πιράνχας, όπως κακώς λέγονται εδώ), στον Αμαζόνιο, μέχρι φώκιες και θαλάσσια λιοντάρια στα Ίσλα Μπαγιέστας στον Ειρηνικό, απέναντι από το Παράκας. Και, βεβαίως, τους περίφημους κόνδορες. Τα αρπακτικά πουλιά με το μεγαλύτερο άνοιγμα φτερών στον κόσμο, (κοντά στα 3,50 μέτρα!). Επίσης και την ομάδα των προβατοκαμήλων, (γκουανάκο, γιάμας -και όχι λάμας- αλπάκα και βικούνια), με το μοναδικής ποιότητος μαλλί, (ιδίως το πανάκριβο βικούνια), που ζούν στο περίφημο Αλτιπλάνο, το τεράστιο οροπέδιο που σχηματίζεται καθώς η οροσειρά των Άνδεων, κατεβαίνοντας από πάνω, το Εκουαδόρ, στο σημείο όπου βρίσκεται το Περού και η Βολιβία σχίζεται, ανοίγει στα δύο και μέχρι να ξαναενωθεί προς το νότο,  στη Χιλή, σχηματίζει στην αγκαλιά της ένα τεράστιο οροπέδιο,(Αλτιπλάνο). Εκεί άνθησαν μερικοί από τους σπουδαιότερους προκολομβιανούς πολιτισμούς, με τελευταίους αυτούς των Τιαχουανάκο, (περί το 1000 με 1100 στη Βολιβία) και Ίνκας, (από περίπου 1200 μέχρι το 1532, που τον κατέλυσε ο Πιθάρρο στο Περού-Βολιβία-Εκουαδόρ).

Κούσκο. Κεντρική πλατεία

  Επειδή αυτή η αφήγηση θα μπορούσε να κρατήσει ημέρες, σταματώ με τρεις παρατηρήσεις:

   - Όποιος δεν επισκέφτηκε το Κούσκο, (υψόμετρο 3.600 +), αγνοεί την ομορφότερη πόλη της Νοτ. Αμερική.

Μάτσου Πίτσου. Η χαμένη πόλη των Ίνκας

   - Όποιος δεν περπάτησε την ερειπωμένη και άδεια πόλη του Μάτσου Πίτσου, μεταξύ Γης και Ουρανού, δεν καταλαβαίνει τί σημαίνει εσωτερική έξαρση και μαγεία και 

   - Όποιος δεν έκλαψε ακούγοντας, εκεί στον τόπο που γεννήθηκε και εκτελεσμένο από "σαμπόνιας", (είδος φλογέρας με μπαμπού) και "τσαράνγκος", (ντόπια έγχορδα, κάτι σαν μπαγλαμαδάκι), το υπέροχο "Πέταγμα του Κόνδορα", ("El condor pasa"), στην πλήρη και αυθεντική του εκτέλεση, δεν γνωρίζει τί σημαίνει συγκίνηση. Τέτοια και τόση που να σου ξεριζώνει τις τρίχες από το μπράτσο!