Ο δράκος του Κόμοντο.

Ο δράκος του Κόμοντο

   Μιά συγκυρία που συντίθεται από την θερινή ραστώνη, βασικά, την ταξιδιωτική και ανέφικτη πλέον, λόγω οικονομικών συνθηκών, νοσταλγία, την ηλεκτρονική επιστολή σε μιά φίλη, που με γείωσε με το γεγονός, και την παρούσα πολιτική κατάσταση, από τρέλα μέχρι αρλούμπα, μου θύμισε ένα μοναδικό στον κόσμο είδος γιγαντιαίας σαύρας, τον «δράκο του Κόμοντο». Συναντάται κυρίως σ’ ένα από τα ανατολικά νησιά της Ινδονησίας, το Κόμοντο, αλλά και δυό-τρία πέριξ, καθ’ όσον ο τύπος κολυμπάει σαν ψάρι και μάλιστα το ίδιο γρήγορα όσο τρέχει και στην ξηρά, όπου ανταγωνίζεται ως και άλογο!

   Ο εικονιζόμενος στη πιό πάνω φωτογραφία έχει μήκος 6 μέτρων και, σίγουρα, δεν αποτελεί και την καλύτερη συνάντηση που μπορεί να έχεις, αν αποφασίσεις να κυκλοφορήσεις μόνος στο μικρό νησί του Κόμοντο που αποτελεί Εθνικό Πάρκο της χώρας και ένα σημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

 

Το Κόμοντο με δυό ελληνικά... δρακουλίνια

   Ταξιδιωτική ιδιοτροπία και η έμφυτη περιέργεια με έστειλε να τον… γνωρίσω από κοντά, προ χρόνων. Ευτυχώς δεν είχα την τύχη κάποιου Ελβετού επισκέπτη, (μου διαφεύγει το όνομά του), από τον οποίον περίσσεψαν τα μυωπικά γυαλιά και κάποιο μικρό κι απέριττο μνημείο στο σημείο όπου… εκολατσίστη κανονικά!

   Η τεράστια, διχαλωτή γλώσσα και ένα ορατό από μακριά απεχθές δηλητηριώδες σάλιο καθιστά το πρώτο του δάγκωμα σχεδόν μοιραίο. Μετά σε τρώει με… την ησυχία του!

Το κράτος έχει φροντίσει να γεμίσει το νησί με βουβάλια τα οποία πολλαπλασιαζόμενα αποτελούν τη φυσική τροφή των δεκάδων δράκων που υπάρχουν. Κάποιοι, πονηροί και τεμπέληδες, προφανώς οι συνδικαλισταρέοι του είδους, την βγάζουν γύρω από το περίπτερο των ντόπιων ρέιντζερς που επιβλέπουν το πάρκο και ταΐζονται απ’ αυτούς, παρασιτικά, ακριβώς όπως οι δικοί μας εργατοπατέρες. Με μόνη συνεισφορά την φωτογράφηση με τους τουρίστες κάτω, βεβαίως, από τις αυστηρές οδηγίες των ρέιντζερς.

Ένας δράκος και ο ...Δρακουμέλ!

   Σε μία καθόλου ελκυστική επίδειξη που δεν άντεξα να παρακολουθήσω, αλλά που μου την περιέγραψαν και φρίκαρα, κατεβάζουν με σκοινί και παλάγκο από ψηλό δέντρο, ένα ζωντανό κατσίκι σε κάποιο σημείο, ας πούμε την… τραπεζαρία των δράκων, το οποίο και γίνεται… ανάρπαστο από τις ανυπομονούσες πεινασμένες σαύρες που, ως κανονικοί δημόσιοι υπάλληλοι, ξέρουν και περιμένουν μαζεμένοι το επιούσιον… κολατσιό τους, ορθωμένες και παλεύοντας μεταξύ τους διεκδικώντας το μεγαλύτερο κομμάτι. Φρίκη! 

  Αν απορώ γιά κάτι είναι πώς διάφοροι Σπήλμπεργκ και άλλοι σχετικοί κινηματογραφιστές δεν αξιοποίησαν το απολύτως φυσικό θηρίο, αλλά ασχολούνται με τεχνητά κακέκτυπα.