«Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Ένα σλόγκαν ξεπερασμένο.

« Oι καλοφάγωτοι ...πεταλοσυλλέκτες »

 

   Μετά μεγίστης εκπλήξεως πληροφορήθηκα πως η χώρα μας είναι η δεύτερη, κατά σειράν, ευρωπαϊκή χώρα στην κατανάλωση αλογίσιου κρέατος, μετά την αποκάλυψη αυτής της τελευταίας θλιβερής  ιστορίας νοθείας, που κατατάραξε την Ευρώπη. Αυτό έδειξαν κάτι δειγματοληπτικοί έλεγχοι, που έβγαλαν πρώτη την Γαλλία κι αμέσως μετά, βραχεία κεφαλή, εμάς. Δηλαδή, γκανιάν Γαλλία, πλασσέ Ελλάδα! Ένα συνεπές και φοβερό δίδυμο. Έτσι,  ζήτω μας, ανεβαίνουμε στο βάθρο γιά το αργυρό μετάλλιο και σ' αυτό το σπορ!

   Όντας φανατικός φίλος και καταναλωτής των πάσης φύσεως αλλαντικών, διαπίστωσα εκ των υστέρων, πως είχα ποντάρει διατροφικά, σταθερά και διαχρονικά, στο δίδυμο Στάβλοι Νίκας Χ  Στάβλοι Υφαντής! Δηλαδή στο:  «Βλέπεις Νίκας, είναι καλό» Χ «Όχι ό,τι βρείς, αλογοπούλα Υφαντής»! Και έπαιζα, συστηματικά επί χρόνια, το σίγουρο γευστικό παρολί  : «λουκάνικα – σαλάμι αέρος – πάριζα – μορταδέλα – γαλοπούλα γιά τοστ», απολαμβάνοντας … νοστιμιά και ποιότητα. Ο βλαξ!
   Έτσι εξηγείται, σήμερα, το πώς και γιατί συνδιάζεται το γέλιο μου,  που φέρνει λιγάκι  προς το χλιμίντρισμα όταν τύχει ν' ακούσω, (σπανίως),   κάτι πολύ ευχάριστο, με το ξαφνικό αφηνίασμα, (συνηθέστατα), που παθαίνω όταν βλέπω, π.χ.,  κοντοκουρεμένες ξανθές στην τηλεόραση. Φαίνεται πως έχω πιάσει και αυτό το ... σύνθετο!

   Με αφορμή τα ανωτέρω, γυρνώ νοερά στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, όπου μιά σύμπτωση, (γνωστός μου δικηγόρος, φανατικός ιπποδρομιάκιας, είχε αναλάβει την έκδοση διαζυγίου του αναβάτη Αξιώτη, σπουδαίου τζόκεϋ της εποχής και αρχικομπιναδόρου πρώτης!), πρόσθεσε στη ζωή μου μιά ακόμη ευχάριστη εμπειρία. 
   Με τη μακρόχρονη, τότε, διαδικασία έκδοσης διαζυγίων, κάτι που ο δικηγόρος «τέντωνε» εντέχνως γιά ν’ «αρμέγει» πληροφοριακά, (και όχι μόνο), τον αναβάτη, χωρίς να πολυκαταλάβω το πώς και το γιατί, βρισκόμουν, συχνά – πυκνά, Τετάρτες μεσημέρια στον Φαληρικό Ιππόδρομο. Μ’ ένα χαρτάκι στο χέρι που έγραφε μόνο δυό - τρία πράγματα. Π.χ. Στην 3^η κούρσα, δίδυμο 2Χ5, ξερό. Στην  5^η, γκανιάν το 4, σκέτο. Στην 6^η  το 7 βέβαιο πλασσέ! Αυτό ήταν! Ποντάριζα, κέρδιζα, έφευγα! Ως σύγχρονος Ιούλιος Καίσαρ. (Veni, vidi, vici!). Τόσο απλά και πάντα ... στα σίγουρα.

   Η αφέλεια κι η ολιγάρκεια της νεότητος, συνδυασμένες με τα περιορισμένα οικονομικά της εποχής, οριοθετούσαν το παιχνίδι μου σε μερικά δεκάρικα, ίσα γιά να εξασφαλιστεί το βραδινό τσιμπούσι της παλιοπαρέας, σε κάποια χασαποταβέρνα της Χασιάς, ή στο Κουτούκι του Σάββα, στη Ν. Ιωνία. Ψιλοπράματα, δηλαδή. Κι αυτό γινόταν μόνιμα γιά, κοντά, δύο χρόνια! Πάντως το μικρόβιο αυτού του τζόγου δεν μου κόλλησε, πέραν της αγάπης μου γιά τα άλογα, όπως π.χ. στον σπουδαίο ηθοποιό Β. Αυλωνίτη που ήταν σκέτη απόλαυση να τον βλέπεις, καρφωμένο στο κάγκελο, να φυσάει, να ξεφυσάει και να ωρύεται, σκουπίζoντας  τον ιδρώτα  με το μαντήλι:

   -  Έλα, ρε … «Ζαγρέα»! Έλα, βρε αγόρι μου… Όπως είστε, παιδιά μου,…  όπως είστε! 
   Και στο τέλος να βρίζει απογοητευμένος, κουνώντας χέρια και κτυπώντας το μέτωπο:

   - Φτού σου, ρε παλιοκερατά Κεράτσα, το κράτησες πάλι το άλογο, άτιμε!

   Ένας Αυλωνίτης πηγαίος και αυθόρμητος, όπως τον ήξεραν όλοι στο σινεμά και το θέατρο, γεγονός που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος δεν υπεδύετο ρόλους, τους  ζούσε! Ζούσε την κάθε ημέρα, την κάθε στιγμή, το κάθε τι. Απλά, φυσικά κι ανυπόκριτα.

 

   Επιγραμματικά θυμάμαι, από εκείνη την μικρή επαφή της νιότης μου με τα άλογα, πως κράτησα έναν μεγάλο θαυμασμό κι εκτίμηση γιά τη γοητεία, την υπερηφάνεια και την μεγαλοπρέπεια των ευγενικών αυτών ζώων. Σήμερα, στα γεράματα, διαπίστωσα κι άλλο ένα μεγάλο τους προσόν, τη…. νοστιμιά τους! Κάτι που, κυριολεκτικά, δοκίμασα και «γεύτηκα», και μάλιστα κατά κόρον, χάρις στην πρόοδο και την τεχνολογία! Μαζεύουν, λέει, τα γερασμένα κι ακατάλληλα γιά κούρσες άλογα, αυτά που οι "ειδικοί" ονομάζουν ... πεταλοσυλλέκτες και τα στέλνουν, εντέχνως και παγκοσμιοποιημένα, στο ...πιάτο μας. Άλα της η πρόοδος!!