Πανελλήνιος Γ. Σ.

   

Παιδικά λάθη που πληρώνονται αργά, αλλά οδυνηρά.

   Η στήλη ποτέ της δεν διακρίθηκε γιά ματαιοδοξία κι επιδειξιοθηρία.  Σταθερά προσκολλημένη στην άποψη πως ένα φρούτο πρέπει  ν’ απολαμβάνεται φρέσκο και ζουμερό και όχι… κομπόστα, φρόντιζε πάντα γιά την απόλαυση της στιγμής και την εσωτερική ικανοποίηση που προσφέρει, ως ζωντανό γεγονός,  αδιαφορώντας γιά το ιστορικό της «αποτύπωμα».  Μιά άποψη που, όπως αποδεικνύεται, αποτελεί στρατηγικό λάθος ζωής, το οποίον όμως γίνεται αντιληπτό στα ύστερα χρόνια, όταν τίποτα πλέον δεν αλλάζει, δεν ανακαλείται και δεν διορθώνεται. Και «βασανίζει» τα χρόνια της ανημποριάς και της νοσταλγίας, όπου καλείται η μνήμη ν’ αναπληρώσει όσα η φύση στερεί, με μόνη παρηγοριά, αλλά και βάσανο,  τον «μηρυκασμό» χαρακτηριστικών στιγμών του παρελθόντος.

   Όμως φαίνεται, τελικά,  πως η ματαιοδοξία αποτελεί νόσο που θα εμφανιστεί, αναπόφευκτα, στις μεγάλες ηλικίες, όπως η οστεοπόρωση και ο προστάτης! Έτσι τώρα, ψάχνοντας στα πατάρια, κατέβασα κάτι ξεχασμένα κύπελλα, (μερικά μάλιστα ασημένια, όπως αυτό από το Α’ Ράλλυ Τύπου), από αγώνες αυτοκινήτου, τα γυάλισα και τα μοστράρισα στη βιτρίνα, μαζί με μερικά κιτρινισμένα τεύχη του περιοδικού «Βολάν».

   Ξετρύπωσα και κάποιες φωτογραφίες από αγώνες βόλλεϋ, των ηρωικών εποχών, όπου υπήρχε χώρος στο υπό ανάπτυξη άθλημα και γιά «ζουμπάδες» του 1.70, όπως κι εγώ.

   Το έτος 1961, ο Πανελλήνιος Γ. Σ. κατέκτησε το πρώτο, και τελευταίο του, μεταπολεμικό πανελλήνιο πρωτάθλημα βόλλεϋ.  Μιλάμε γιά εποχές εντελώς ερασιτεχνικές, όπου στο πρωτάθλημα, αν και λεγόταν πανελλήνιο,  μετείχαν μόνο ομάδες του κέντρου. Την εποχή εκείνη πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Κωνστ. Παπαναστασίου, ο στην μεταπολίτευση Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού. Ένας καταπληκτικός άνθρωπος κι ένας αγνός και ανιδιοτελής φίλος του αθλητισμού. Οι ομάδες, τότε, ζήτημα αν διέθεταν 7-8 παίκτες, όλους κι όλους! Είχαν την βασική εξάδα ως κορμό και κάνα-δυό αναπληρωματικούς, μόνο γιά περίπτωση έκτακτης ανάγκης, όπως αδιαθεσία, τραυματισμός ή απουσία  λόγω ανωτέρας βίας!

   Ο Πανελλήνιος προπορευόταν στον πρώτο γύρο κι ανταγωνιζόταν, σώμα με σώμα, με τον Εθνικό Γ. Σ., του θηριώδους βολλεϋμπολίστα Νίκου Πουλακίδα, ο οποίος διέθετε τέτοιο άλμα, ώστε «κάρφωνε» την μπάλα εντελώς κάθετα στον φιλέ, όταν η πάσα ήταν κατάλληλη και το αντίπαλο μπλοκ… αδιάβαστο! Επίσης κοντά στην βαθμολογία ήταν κι ο Παναθηναϊκός με ηγέτη τον Κομπορρόζο, έναν πολύ δυνατό παίκτη που αν και δεν είχε την διάπλαση του Πουλακίδα, διέθετε πολύ ισχυρό καρφί. Οι υπόλοιπες ομάδες, όπως ο Μίλωνας, ο Ιωνικός Ν. Φιλαδελφείας, το Παγκράτι, ο Σπόρτινγκ  και κάποιες άλλες που δεν καλοθυμάμαι ήσαν σαφώς μικρότερης δυναμικότητος και αποτελούσαν μάλλον … γλάστρες στην υπόθεση τίτλου.

   

   Στον βασικό κορμό του Πανελληνίου υπήρχαν δύο εξαίρετοι παίκτες, γεννήματα και θρέμματα της αθλητομάνας γειτονιάς του Κολωνού και του Α’ Κέντρου Νεότητος του Δήμου Αθηναίων. Ο Παν. Κόκκινος, ή «Μπούκης» στο παρατσούκλι, όχι πολύ ψηλός, αλλά με τεράστιο επιτόπιο άλμα και ο Σπύρος Κατσίκης, ή «Μπόμπος», ένας μικρόσωμος χοντρούλης με καταπληκτικό γυριστό σερβίς. Η μπάλα έφευγε από το χέρι του με περισσή δύναμη και με τροχιά οβίδας όλμου έσκαγε στο αντίπαλο τερέν, ή τσάκιζε όποια χέρια τολμούσαν να την «υποδεχθούν» με ανοιχτά δάκτυλα. Εκείνη την εποχή εγώ, περί άλλα ετύρβαζα. Συνεπής προς την άποψη ερασιτεχνικής αθλητικής δραστηριότητος και σταθερό στόχο την είσοδο στο Πολυτεχνείο, περιόριζα την ενασχόλησή μου με τα σπορ στον ποδοσφαιρικό «Ορφέα» και το βόλλεϋ της Παιδικής Χαράς του Α’ Κέντρου και της ομάδος του Βαρβακείου, παρατηρώντας κι αντιγράφοντας τον Κατσίκη, στο γυριστό του σερβίς, με ομολογουμένως ισάξια, σχεδόν, επίδοση.

   Με το τέλος του α’ γύρου στο πρωτάθλημα, ο Κατσίκης, απόφοιτος της Σχολής Εμποροπλοιάρχων, μπαρκάρισε αφήνοντας τον Πανελλήνιο… σύξυλο και χωρίς βασικό παίκτη, και μάλιστα χωρίς φαρμακερό σερβίς. Με λίγα λόγια, γιά πότε ο Κόκκινος με επιστράτευσε, μου εξέδωσε δελτίο και γιά πότε βρέθηκα με τα χρώματα του Πανελληνίου ν’ αντιμετωπίζω το «θηρίο» Πουλακίδα στο γήπεδο του Εθνικού, ούτε που το κατάλαβα. Όμως θυμάμαι το έκπληκτο «άαααααα» της εξέδρας όταν στην αρχή του μάτς, αυτός ο γίγαντας έβαλε αφελώς τα χέρια με ανοιχτά δάκτυλα γιά  να υποδεχθεί το σερβίς του απέναντι άγνωστου πιτσιρίκου και η μπάλα του τα…. τρύπησε! Το ίδιο έγινε αργότερα και με τον Κομπορρόζο του Παναθηναϊκού και όλους όσους βρήκα μπροστά μου. Ο Κόκκινος έλεγε:

- Ο «Μπόμπος» έφυγε, αλλά άφησε πίσω τη συνταγή!

   Τότε το σπορ δεν ετύγχανε δημοσιότητος από τα μοναδικά αθλητικά φύλλα της εποχής, (Αθλητική Ηχώ και Φως) και τα νέα δεν προέτρεχαν.

   Έτσι τέλειωσε το πρωτάθλημα κι ο Πανελλήνιος Γ. Σ. στέφτηκε πρωταθλητής Ελλάδος γιά το έτος 1960-1961, με το γεγονός να περνάει, σχεδόν, απαρατήρητο. Την ομάδα αποτελούσαν τρεις «ψηλοί» που κάρφωναν, οι Αναγνωστόπουλος, Κόκκινος και Παγώνης και τρείς «κοντοί» που έπαιζαν άμυνα και «ύψωναν» πάσες στους ψηλούς, γιά να καρφώσουν. Αυτοί ήσαν οι Γαΐτης, Στεφανίδης Μιχάλης, (ο αδελφός του Μίμη) και  Κατσίκης,  στον  πρώτο γύρο,  και εγώ στον δεύτερο! Μοναδικός αναπληρωματικός ο Διον. Μερκάτης, ένα λαμπρό παιδί που εξελίχτηκε αργότερα σε προπονητή. Στην ομάδα, τότε, την πρωταθλήτρια (!), δεν υπήρχε προπονητής και τον ρόλο έπαιζαν οι Αναγνωστόπουλος και Κόκκινος καθώς οι προπονήσεις, όταν και αν εγένοντο, ήταν απλώς ματσάκια μεταξύ μας, τρεις-τρεις, με στοίχημα…. τις πορτοκαλάδες.

   Στους αγώνες εκτός έδρας η ομάδα πήγαινε με … ταξί! Τρία- τέσσερα από τη γειτονική πιάτσα και αυτό ήταν όλο! Πάντα μαζί μας όμως, ψυχή της ομάδας, ο Παπαναστασίου τον οποίο θυμάμαι να φοράει πάντοτε μιά σοκολατί καμπαρντίνα.

   Τότε μετάλλια, φανφάρες και απονομές δεν υπήρχαν. Ένα κύπελλο στην ομάδα κι αυτό ήταν όλο. Δυστυχώς, στη μία και μοναδική, αναμνηστική, φωτογράφηση της πρωταθλήτριας ομάδος, που έγινε κάποιο βράδυ σε φωτογραφείο της Αθήνας, το παραπονεμένο βλέμμα της ετοιμοθάνατης μητέρας γιά την αναπόφευκτη «κοπάνα» από το φροντιστήριο του Κανέλλου, προκειμένου να…. «ποζάρω», με οδήγησαν σε ένα, ακόμη, τεράστιο ως προκύπτει, σφάλμα ζωής. Και έτσι απουσιάζω από εκείνη τη φωτογραφία.

   Επειδή όμως η πραγματικότητα και η αλήθεια δεν κρύβονται, αποφάσισα στα… γεράματα, να μαζέψω κάποιο πιστοποιητικό στοιχείο από εκείνη την … ηρωική εποχή, που σίγουρα θα υπάρχει. Στα πλαίσια της όψιμης… ματαιοδοξίας, αλλά και γιά μικρή παρακαταθήκη στον εγγονό μου που ακολουθώντας τον συρμό της εποχής, μπουρδοποιείται κι αποβλακώνεται με τα διάφορα… ipod και ipad και τις τέτοιες απάνθρωπες σημερινές ηλεκτρονικές σαχλαμάρες, που καθηλώνουν τα παιδιά στην καρέκλα και τα γεμίζουν ξύγκια και ραθυμία. Ατυχώς στάθηκε αδύνατον. Στον Πανελλήνιο που, προφανώς, απευθύνθηκα, ακόμη ψάχνω να βρω τον αρμόδιο που θα… ψάξει! Τρέχα-γύρευε.

   Αν κάποιος που διαβάζει τώρα αυτό το κείμενο μπορεί να συμβάλει στην εξακρίβωση αυτού  που αναζητώ, δηλαδή στοιχεία γιά την πρωταθλήτρια ομάδα βόλλεϋ του Πανελληνίου κατά το έτος 1961, θα του ήμουν, διά βίου, (του υπολοίπου), υπόχρεος. Ο παιδικός μου φίλος Σούλης Τουρσούγκας, ο οποίος αργότερα υπήρξε προπονητής της γυναικείας ομάδος βόλλεϋ του Παναθηναϊκού, θα μπορούσε να μαρτυρήσει σχετικά, όμως κι αυτόν δεν μπορώ να τον εντοπίσω!