Το κρούσμα βίας της Μανωλάδος.

Υπερβολή και υποκρισία. Η μακραίωνη ελληνική νομοτέλεια.

   Στη χώρα του «υπαρκτού ελληνισμού», όπως πολύ ευφυώς προσδιόρισε, τόπο και λαό, γνωστός δημοσιογράφος, τα χαρακτηριστικά των λέξεων του τίτλου όχι μόνο διατίθενται σε υπερεπάρκεια, αλλά εμποδίζουν,  αποφασιστικά και καθοριστικά, κάθε προσπάθεια ουσιαστικής ανάκαμψης της χώρας.

   Απόλυτα συνεπείς  προς τα, από αιώνων διαπιστωμένα και επιβεβαιωμένα, χαρακτηριστικά της φυλής μας, (φιλαυτία, ιδιοτέλεια, αρχομανία, διαίρεση), ερμηνεύουμε και διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα και το μέλλον του τόπου με απύθμενη προχειρότητα, ελαφρότητα  και επιπολαιότητα, πίσω από το παραμορφωτικό πρίσμα που δημιουργούν αυτές οι γνήσια ελληνικές… αρετές.

    

   Κατ’ αρχήν, παρατηρώντας ετυμολογικά τις λέξεις, επισημαίνουμε πως οι προθέσεις υπέρ και υπό, στην αρχή τους, δηλώνουν το ξεπέρασμα, προς τα πάνω και προς τα κάτω, της έννοιας του μέτρου!  Ένα καθαρά ελληνικό ιδίωμα θέλει αυτό το ξεπέρασμα να συμβαίνει, κατά κανόνα, γιά κακό και σπάνια γιά καλό. Κάτω τα θετικά, πάνω τα αρνητικά!

   Με κορύφωση στα 3-4 τελευταία χρόνια, η χώρα κι η κοινωνία της στροβιλίζονται σε ρυθμούς παράνοιας και σήψης, παγιδευμένες σε αδιέξοδο λαβύρινθο, με το τελευταίο γεγονός της Μανωλάδος να αποτελεί την επιτομή και σύνοψη όλου αυτού του νοσηρού κλίματος που δεσμεύει τη χώρα και του  τέλματος που την καλύπτει, κρατώντας  όλους μας παγιδευμένους, από δεκαετιών,  μέσα του. Ιδανικούς αυτόχειρες μιάς αυτοκαταστροφικής νοοτροπίας.

   

    - Η κυβέρνηση, κάθε φορά που σπάει κάποιο απόστημα, (Βίλλα Αμαλία, θεαματικές αποδράσεις, επίσκεψη τρόικας, τρομοκρατικές ενέργειες), ανακαλύπτει ξανά την πυρίτιδα, (υποκρισία), 125 χρόνια μετά τον Άλφρ. Νόμπελ και «πασαλείβει», πρόχειρα, εσπευσμένα και εμβαλωματικά το κάθε προκύπτον  πρόβλημα, μέχρις αυτό να επικαλυφθεί από κάποιο… καινούριο. Πιό φρέσκο και πιό εντυπωσιακό που θα τραβήξει, αποπροσανατολιστικά έως αποχαυνωτικά, το ενδιαφέρον της μισοζαλισμένης κοινής γνώμης.  Έτσι με εξαγγελίες μέτρων που ποτέ δεν εφαρμόζονται, με ψευτοαισιόδοξα μηνύματα, με επιχειρήσεις-σκούπα κατά λαθρομεταναστών και φοροφυγάδων γιατρών του Κολωνακίου και διάφορες «ασπιρίνες», σπρώχνει τον πολύτιμο χρόνο άπρακτα, πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα γιά καθυστέρηση, και τα σκουπίδια…. κάτω από το χαλί, σαν καλή…. κακονοικοκυρά! Και όταν σφίξουν πολύ τα πράγματα, βγάζει στη γύρα και κάποια, πιό σοβαρά, στελέχη της, όπως ο Χατζηδάκης κι ο Δένδιας, σε καταδρομικές-πυροσβεστικές αποστολές. Έτσι, ίσα να περνάει ο καιρός και… βλέπουμε.

  

     -  Η αντιπολίτευση, από την άλλη, μεθυσμένη με την ιδέα της εξουσίας, πλησιέστερα της οποίας δεν βρέθηκε ποτέ η αριστερά στη χώρα, έχει ξεσαλώσει τελείως και προσπαθεί μετά μανίας ν’ αποδείξει, μέρα τη μέρα, πόσο επικίνδυνη και καταστροφική θα αποβεί έτσι και βρεθεί στο τιμόνι της διακυβέρνησης. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πυξίδα και με μεγάλες εσωτερικές διαφορές, αποτελεί καζάνι που βράζει. Με μεγαλοστομίες, κουτσαβακισμούς, υποσχέσεις μέσα και ψευτολεονταρισμούς έξω, αλλοπροσαλλότητα και  πλαστή υπεραισιοδοξία, (υπερβολή), επενδύει στην εξαθλίωση και την προλεταροποίηση της ήδη φτωχοποιημένης ελληνικής κοινωνίας, με πρόθεση να την … σώσει, (υποκρισία), ενώ μόνος στόχος της αποτελεί το «γλείψιμο», (έστω πρόσκαιρα, έστω και λιγουλάκι), κάποιου κόκκαλου εξουσίας. Στόχος βεβαίως, απόλυτα φυσικός γιά όποιον ασχολείται με την πολιτική.

  

    - Μέσα στην απέραντη και μόνιμη αναμπουμπούλα της ασυδοσίας και ατιμωρησίας, κάποιοι,  πάντοτε ελλοχεύοντες επιτήδειοι,  βρίσκουν πολύ γόνιμο έδαφος ν’ αναπτύξουν τα κερδοσκοπικά τους όνειρα. Έτσι, εφ’ όσον πρακτικά δύνανται και συνειδησιακά το αντέχουν, εκμεταλλεύονται στο έπακρο το δράμα των ταλαίπωρων μεταναστών, (λαθραίοι στην πλειοψηφία τους), οι οποίοι ξεγελασμένοι και παραπληροφορημένοι στη χώρα τους και σπρωγμένοι από την αφόρητη μιζέρια εκεί, έρχονται στην σύγχρονη «Γη της Επαγγελίας», την Ευρώπη, (υπερβολή), με αποτέλεσμα την παγίδευση και καθήλωσή τους εδώ, στην Ελλάδα. Έτσι ώστε, αντί να φέρουν ένα μικρό κομμάτι του θρυλούμενου «ευρωπαϊκού ονείρου» στον τόπο τους, κουβαλούν ένα μεγάλο της δικής τους αθλιότητος και βαρβαρότητος και το «φυτεύουν»,  γιά τα καλά, στον δικό μας. Χωρίς, όμως, να λύσουν κανένα από τα προβλήματα που τους «έσπρωξαν» προς τα εδώ!

   Στριμωγμένοι, αγεληδόν, σε πανάθλια και κακοσυντηρημένα αχούρια-διαμερίσματα, προσφέρουν κέρδη, ή έστω αποζημίωση της απαξίωσης των κατοικιών, σε ασυνείδητους εκμεταλλευτές-ιδιοκτήτες, ή αποτελούν «εργατικό πολτό» γιά αγροτική κακοπληρωμένη εξαντλητική εργασία, (υπερβολή), σε δουλειές που η ντόπια εργατική ελίτ, καλομαθημένη και μπολιασμένη με την πλαστή ευημερία του παρελθόντος  και λειτουργούσα στη βάση της «ήσσονος προσπαθείας»,  απαξιοί πλέον να καταδεχτεί. Με την οικονομική κρίση, να δίνει, ανάλογα, αφορμή ή πρόφαση, (υποκρισία), γιά κακές, έως απάνθρωπες, συνθήκες εργασίας και στυγνή εκμετάλλευση με, ταυτόχρονα,  αυθαίρετη μισθοδοσία, που φθάνει σε βαθμό… μη καταβολής δεδουλευμένων!

  

    - Από την άλλη, η υπόθεση της Μανωλάδος δίνει αφορμή κι εξαιρετική ευκαιρία γιά πολιτική σπέκουλα ή εκδήλωση ανιστόρητων παραλληλισμών. Έτσι είδαμε ωραιότατη «νομική εκπρόσωπο» των θυμάτων της εγκληματικής επίθεσης κατά των ξένων εργατών, με προκλητικό ντεκολτέ, (υπερβολή!), να αναφέρεται σε απλήρωτη εργασία… «τριών-τεσσάρων χρόνων», (άλλη υπερβολή εντυπωσιασμού), ενώ οι ίδιοι οι παθόντες αναφέρουν πως είναι απλήρωτοι επί εξάμηνο.

   Τέλος η συναισθηματική φόρτιση  από το απολύτως απαράδεκτο γεγονός, οδηγεί σε ανόητους συσχετισμούς και χαρακτηρισμούς, όπως «δουλεία», «ιστορίες αμερικανικού  νότου» και τέτοια σαχλά, (υπερβολή). Παραγνωρίζουν όμως, όλοι αυτοί, το γεγονός πως την εποχή της πραγματικής δουλείας, οργανωμένες επιχειρήσεις κουβαλούσαν καραβιές, ανθρώπων, παρά τη θέλησή τους, από την Αφρική και τους κρατούσαν σκλάβους  αλυσοδεμένους, γιά  να δουλεύουν στα χωράφια του αμερικανικού νότου και όποτε αυτοί οι δυστυχείς εύρισκαν ευκαιρία, ρισκάροντας τη ζωή τους, την κοπάναγαν και περνούσαν στο βορρά, αναζητώντας ελευθερία και λύτρωση. (Μαρκ Τουαίν. «Η καλύβα του μπάρμπα-Θωμά»).

   Στην περίπτωση των δικών μας… «σκλάβων»-λαθρομεταναστών, όχι μόνο δεν τους φέραμε στη χώρα… αλυσοδεμένους, όχι μόνο δεν τους κρατάμε με το ζόρι, αλλά τους εκλιπαρούμε να γυρίσουν στις πατρίδες τους, πληρώνοντας το εισιτήριο της επιστροφής και προσφέροντας μαζί και κάποιο…. χαρτζιλίκι! Όμως αυτοί αρνούνται πεισματικά, προτιμώντας από την ελευθερία του Μπαγκλαντές, τις…. αλυσίδες της Ελλάδας!! Άβυσσος η ψυχή του Ανθρώπου.

   Αν, ένα ουτοπικό και απολύτως ανεφάρμοστο αν, θεωρήσουμε προς στιγμή τη χώρα κενή μεταναστών, (υπερβολή), και με δεδομένες  την οικονομική κρίση, την τεράστια ανεργία και τη μεγάλη εγκληματικότητα, εκτός που θα μειωθούν αυτόματα τα κρούσματα βίας,  το δέλεαρ της επιβίωσης και οι  χηρεύουσες θέσεις εργασίας,  θα «κατεβάσουν», σιγά-σιγά, τις ψηλές μύτες των καλομαθημένων Ελλήνων, θα προσγειώσουν τους νέους μας, που  θα αρχίσουν, (προοδευτικά στο χρόνο), να ξαναπιάνουν την τσάπα, το μυστρί, το σκεπάρνι, την τανάλια, το κατσαβίδι και, γιατί όχι, το σφουγγαρόπανο οι κοπέλες, (το σφυρί και το δρεπάνι, γιά να μιλήσουμε στην προσφιλή γλώσσα των φίλων μου αριστερών), αφήνοντας τα μπαρ και τις καφετέριες.  Έτσι θα μπουν, στέρεα πλέον, οι βάσεις γιά μιά μελλοντική και σταδιακή ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας, όπως έγινε μετά τον Εμφύλιο. Με νέα μυαλά, όρεξη γιά δουλειά, πνεύμα δημιουργίας  και σώφρονα ρεαλιστική πολιτική.

   Δυστυχώς, μετά ξύπνησα!