Ούγο Τσάβες. Ο πληθωρικός, ο εκκεντρικός, ο αντιαμερικανός.

Το τελευταίο "adios capitan"

   

   Η μεγάλη διαφορά ημών των σκεπτόμενων και μη φανατικών, από τους φανατικούς, δηλαδή όλους εκείνους τους αφιονισμένους οπαδούς της τυφλής μισαλλοδοξίας, της μοχθηρότητος και της μικροψυχίας, έγκειται στο εξής. Όλοι, της απ' εδώ πλευράς, όσο κι αν διαφωνούμε με τα λόγια και, κυρίως, τις πράξεις κάποιου, τον οποίο στην ακμή και δόξα του μπορεί να κατακρίνουμε, να «σιχτιρίζουμε» και να πολεμάμε συνεχώς, όμως όταν αυτός «λυγίσει» και «πέσει», παύουμε να τον «χτυπάμε». Η κάθε μας διαμάχη σταματά ακαριαία με την πτώση του αντιπάλου. Αν μάλιστα το πέσιμο είναι μοιραίο και αποφασιστικό, κατά τις επιταγές του «πανδαμάτορα», όλο και θα βρεθεί σε κάποια άκρη της ψυχής μας ένα, έστω μικρό, αλλά διαθέσιμο κομματάκι θλίψης και στο άκρο του ματιού ένα μελαγχολικό και αδιόρατο συννεφάκι που μπορεί και να στάξει λιγάκι στο μάγουλο, γιά να τα καταθέσουμε ευλαβούμενοι στη μνήμη του. Αφού ο θάνατος αποτελεί την πιό παγερή και απόλυτη αναίρεση των πάντων.

   Μιά μικρή, μεγάλη διαφορά που, τελικά, μας διαφορίζει, μας γεμίζει, εσωτερικά, ικανοποίηση και, γιατί όχι, και περηφάνια. Ο σεβασμός και η απότιση φόρου τιμής στον νικημένο αντίπαλο! Η μικρή, η τεράστια διαφορά μας….

   ΥΓ. Ειλικρινά και de profundis, ο Τσάβες  δεν μου ήταν αντιπαθής σαν άτομο, γιατί υπήρξε  σαφής και ξεκάθαρος στις θέσεις του. Δεν ήταν πολιτικάντης, αφού άλλωστε προερχόταν από τον στρατό, ούτε μάσαγε τα λόγια του, όπως πάμπολλοι. Στο κάτω-κάτω, ο λαός του τον ήθελε γιά ηγέτη του, οπότε …δικό τους ήταν το πρόβλημα. Γιά όλους εμάς τους υπόλοιπους ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα αντικρίσει ξανά τον Ήλιο, καταγράφοντας την δημόσια πορεία του στις δέλτους της Ιστορίας και τερματίζοντας την ανθρώπινη διαδρομή του στα σκοτεινά βάθη της Γης. Και αυτό, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα γεγονός πολύ θλιβερό.