ΟΥΓΟ ΤΣΑΒΕΣ. Τώρα που τα φώτα έσβησαν.

Μία κηδεία λίγο διαφορετική από τις άλλες.

    
   Παρακολούθησα με προσοχή και σεβασμό τις εκδηλώσεις πένθους και τις σκηνές του έντονου, αλλά ευπρεπούς, λατρευτικού αμόκ των συμπατριωτών οπαδών, που συνόδεψαν στην τελευταία (;) του κατοικία τον ηγέτη της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες. Έκπληκτος όντως, δεν είδα όλες εκείνες τις κλασσικές και συνηθισμένες προσωπολατρικές υπερβολές και γελοιότητες που χαρακτηρίζουν παρόμοιες αποχαιρετιστήριες «τελετές»  ηγετών ανελεύθερων καθεστώτων. (-«Κλάψε μωρή και μας παίρνει η κάμερα»!). Όπως, π.χ. των Στάλιν, Μάο, Χότζα, Κιμ Ιλ Σουνγκ, κ.λπ. 

   Έλλειψαν, ευτυχώς, όλα εκείνα τα παραδοσιακά περιστατικά, τα  ευτράπελα, χαριτωμένα και διασκεδαστικά, χωμένα μέσα σε πένθιμες καταστάσεις, τα οποία, (πλην του δημιουργούμενου κλαυσίγελου), μπορεί  μεν   να   προσβάλλουν   βάναυσα  τη  νοημοσύνη  μας,  όμως   κολακεύουν αφάνταστα την ανθρώπινη βλακεία, προβάλλοντάς την ανάγλυφη! 
   Κυριάρχησε το νοτιοαμερικάνικο πνεύμα που θέλει ακόμη και τα δυσάρεστα γεγονότα, να συνοδεύονται με χρώμα, μουσική και χορό. Όλα ανθρώπινα, δεκτά και απολύτως παραδεκτά Η μόνη υπερβολή, έτσι γιά να μην ξεχνάμε και τις καταβολές μας, το γεγονός πως θέλουν οι αρμόδιοι να του ετοιμάσουν και ... μαυσωλείο, ταριχεύοντας τον νεκρό κατά τα πρότυπα Λένιν, Μάο, Χο Τσι Μινχ, κ.λπ.!!! Τελικά, όλοι αυτοί οι επιφανείς ηγέτες της Ουτοπίας, ούτε ν' αναπαυθούν δεν μπορούν εν ειρήνη, όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι. Ειλικρινά δεν μπορώ να σταθμήσω αν αυτό αποτελεί τιμή, γι' αυτούς, ή Θεία Τιμωρία! 

   Ειδικά  γιά  τον  τεθνεώτα Τσάβες,  ο  οποίος  μετά από 14  χρόνια απόλυτης και απολυταρχικής διακυβέρνησης της χώρας με τα πλουσιότερα, διαπιστωμένα αποθέματα πετρελαίου στον Πλανήτη, (χωρίς εξαρτήσεις, εξωτερικές επιρροές και επεμβάσεις), αφήνει πίσω του τις περισσότερες «φαβέλες» της Νοτ. Αμερικής μαζί με έναν υψηλότατο πληθωρισμό, -ενώ έχει μοιράσει άφθονο τζάμπα πετρέλαιο σε Κούβα, Βολιβία και κάθε άλλο κομματικό του φιλαράκι-  ένα πολυτελές.... «μαυσωλείο-φαβέλα» και πολύ θα του έπεφτε! Κι ας λέει ό,τι θέλει η πασίγνωστη αριστερή λαϊκίστικη προπαγάνδα που, όμοια παντού, κάνει το άσπρο-μαύρο κι ερμηνεύει τα πάντα κατά το δοκούν, απευθυνόμενη σε εξαθλιωμένες, λοβοτομημένες και χωρίς κρίση μάζες, που ή ίδια δημιούργησε προηγουμένως. 

   Ισχυρίζονται πως προ Τσάβες, τα πράγματα ήσαν...χειρότερα! Κλασσικές δικαιολογίες. Η πραγματικότητα, όμως, είναι μία και αμείλικτη. Τα 14 χρόνια αδιατάρακτης φιλολαϊκής, τάχα, εξουσίας σε μιά πάμπλουτη χώρα και αυτό το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή  το απερίγραπτο χάλι μιζέριας, φτώχειας κι αθλιότητος που παρουσιάζει η Βενεζουέλα σήμερα, δεν συμβιβάζονται! Και ας λένε ό,τι θέλουν οι αγιογραφίες και οι ωραιοποιήσεις. Κανένα πρόσωπο και κανένα σύστημα, φευ!, δεν μπορεί να υπερβεί το «Εφικτό». Πέραν αυτού υπάρχει μόνον η «Ουτοπία».
   Απλά, ας γίνει μάθημα εις τους απανταχού αφελείς, ή ρομαντικούς, πως η δύναμη του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και της έντεχνης πλύσης εγκεφάλου δεν αρκούν γιά την ευημερία ενός λαού. Γιά να μην φτάσουμε κάποτε κι εμείς να ακούμε τέτοιες δικαιολογίες και δούμε τέτοιες σκηνές σε αντίστοιχες, δικές μας, «τελετές». 
   Αυτά αναγράφονται όχι ως κριτική στον αείμνηστο Τσάβες. Αυτός πάει τελείωσε, αλλά γιά προβληματισμό και σκέψη των εραστών της Ουτοπίας που βλέπουν όσα θέλουν και όπως τα θέλουν, (με βάση το συναίσθημα του «θέλω», κόντρα στη λογική του «μπορώ»), και οι οποίοι προσγειωνόμενοι συνεχώς και ανωμάλως στην σκληρή πραγματικότητα, είτε απογοητεύονται, είτε βολεύονται με αφελείς εξηγήσεις και δικαιολογήσεις του ... γιατί απογοητεύτηκαν! Με φταίχτες πάντα ... τους άλλους, τους απέναντι! 

  
   Περιέργως, αν και πέρασε ικανός χρόνος από τον θάνατο του ηγέτη Ούγο, δεν παρατηρήθηκε καμία πνευματική διέγερση και καμία πρωτοβουλία  πρωτοκλασάτων «προοδευτικών» πνευματικών δημιουργών μας, εις το να αποτυπώσουν στο χαρτί, (και την Ιστορία), τον πόνο και τον επαναστατικό τους οίστρο, «τακιμιάζοντας» νοερά με τον ομοϊδεάτη εκλιπόντα. Κρίμα!

  Πάει χάλασε κι ο «προοδευτικός» πνευματικός μας κόσμος. Η φλόγα της διεθνούς επανάστασης τρεμοπαίζει, συντηρούμενη πλέον, μόνο από μερικές περιστασιακές και διάσπαρτες μολότοφ νεαρών αναρχικών, ενώ το ρόδο της φυλλορροεί στα χέρια του «Ρωμανού του Φάλτσου», καθώς το αγκάθι του απειλεί τα… καλσόν του «Τοξότη της Βουλής» και του «Τίγρη των πολεμικών τεχνών»!

   Ο μέγας ποιητής μας, (και παρά τρίχα νομπελίστας), που ύμνησε κάποτε, συγκλονισμένος, λάβρος και τρέμοντας από ιερή συγκίνηση, (ένεκα της αγγελίας θανάτου του Στάλιν), το ιερό… «τέρας» του παγκόσμιου σοσιαλισμού, δυστυχώς δεν βρίσκεται πλέον μεθ΄ ημών γιά να ριγήσει, να εμπνευστεί και να δημιουργήσει κανένα νέο «επιτάφιο» … αριστούργημα. Έτσι, μοιραία αναγκάζομαι, προς μερική πλήρωση ενός δυσαναπλήρωτου κενού να αναρτήσω, ως ελάχιστο αφιέρωμα τιμής στον απελθόντα, ένα ταπεινό στιχούργημα που μου έστειλε φίλος. Το έγραψε, κατά διαβολική σύμπτωση, ακριβώς(!) 60 χρόνια μετά από το εμπνευσμένο πρωτότυπο και κάτω από την επιρροή αυτού!!! Απολαύστε, συγκλονιστείτε, συγκινηθείτε.          

  
  ΟΥΓΟ ΡΑΦΑΕΛ ΤΣΑΒΕΣ ΦΡΙΑΣ

   - Όχι δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Ό Ούγο Τσάβες δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Τσάβες,
στο παγκόσμιο πόστο του.
Ό Τσάβες ανεβάζει στις επάλξεις
των πέντε Ηπείρων
τις σημαίες τής ειρήνης.
Ό Τσάβες ετοιμάζει
με το σκόρπιο πετρέλαιο του κόσμου
ένα ολοστρόγγυλο βαρέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
   - Όσο κι' αν τα μονόφθαλμα κανόνια
στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους
ίσα κατά την υψικάμινο της ελπίδας μας
ο Τσάβες αγρυπνεί
στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά
και σκούπισε με το μαύρο τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβύνει ή φωτιά σου κάτου απ’ το τσουκάλι σου
είναι ο Ούγο πού σκύβει και ρίχνει ντίζελ στη φωτιά σου ν' ανάψει.
   - Όταν λείπει απ’ το τραπέζι μας το ψωμί
κι' απ’ το στρώμα μας τ' όνειρο
κι' απ’ το δώμα μας το λυχνάρι
είναι ο Στάλιν πού ανάβει τις μεγάλες
λάμπες πετρελαίου στον ορίζοντα
κι' ακούμε κάτου απ’ τα τούνελ της νύχτας
την βουή των τάνκερς,
πού μεταφέρουν μαζούτ και φυσικό αέριοψωμί στους πεινασμένους.
Γιατί ο Τσαβες είναι
ό πρωτογιός των προλετάριων
κι' ό Τσάβες είναι κι ο πατέρας τους.
Γιά τούτο κι' ο πιο μαύρος τοίχος
τής πιο μαύρης νύχτας
είναι γιομάτος απ’ τούς σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες.
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν
στην κορφή τής ψυχής του ν' ανασάνουν.
Μην πείτε πώς ο ήλιος ορφάνεψε.
Κυτάχτε.
Κάθε ήλιος και σελίδα —μέρα με την μέρα—
με τούς ήλιους των 58 χρόνων του,
έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι
και τ' ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου Ούγο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας.
Με τ' όνομά του ανοίγει ή Ιστορία τις Πύλες της στον Άνθρωπο.
Ούγο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας. το έργο του:
Λευτεριά.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι' ακούστε.
Πάνου απ’ την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου.
Ό Ούγο Ραφαήλ Τσάβες Φρίας μιλάει:
«Υπερασπίστε, λαοί, την Ειρήνη».


  Α.γιάννης Π.ρίτσος 4-3-13

 

   ΥΓ. Προς άρσιν παρεξηγήσεων διευκρινίζεται πως όλα τα παραπάνω δεν αφορούν τον χαμένο ηγέτη, ούτε αντανακλούν ειρωνεία στο πρόσωπό του, (υπήρξε απόλυτα συμπαθής στον γράφοντα). Απλώς καθρεφτίζουν και στιγματίζουν την ηλιθιότητα όλων εκείνων των άθλιων, τάχα, «τεθλιμμένων» που «ολοφύρονται» θρηνούντες, επί τω λόγω της απωλείας  του «σκοτεινού αντικειμένου του (πολιτικού) τους πόθου»!

   Επίσης δηλούται πως κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, αποτελούν απλές συμπτώσεις, κάτι που άλλωστε συμβαίνει συχνά τελευταία εδώ. Όπως, π.χ. με την περίπτωση του ενοίκου της επί της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου οικίας, τον οποίον διαβολικές συμπτώσεις οδήγησαν στο να «λαλεί» από τον Κορυδαλλό.