Το αίτιον και το αιτιατόν.

Eπικαιρότης

    Το νέο δράμα της Κύπρου, η καιροσκοπία, ο λαϊκισμός.

    

    Πρόκειται γιά παγκόσμιο νόμο. Κάτι που εφαρμόζεται απαρέγκλιτα στο Σύμπαν, τη Φύση, τη Ζωή, τον Άνθρωπο. Τίποτε δεν γίνεται χωρίς αιτία δημιουργίας του. Και ό,τι συμβαίνει επί Γης, αποτελεί αποτέλεσμα κάποιας αιτίας.

   Η κατάσταση στην Κύπρο δεν έπεσε απ’ τον ουρανό. Απλώς το σαράκι που δούλευε δεν ήταν γνωστό στους πολλούς κι ανυποψίαστους, γι’ αυτό και το δυσάρεστο μπαμ! ήταν ξαφνικό κι αναπάντεχο. Στη μέση μιάς μακάριας, αμέριμνης και χαζοχαρούμενης, αλλά εντελώς καταστροφικής πορείας προς το γκρεμό.

   Σε κανένα δεν αρέσει ν’ ακούει δυσάρεστα πράγματα και κυρίως να πληρώνει γιά τα λάθη που έκανε, πλην όμως δεν γίνεται αλλιώς. Κι αυτό αποτελεί άλλον ένα παγκόσμιο και απαράβατο νόμο. Γιά όλους και όλα έρχεται «η ώρα της κρίσεως».

   Μέχρι πρότινος η Μεγαλόνησος φάνταζε σαν αξιοζήλευτο παράδειγμα ευδαιμονίας. Με τις υψηλές αποδοχές, τα μεγάλα επιτόκια και την καλή ζωή, που όμως έκρυβαν πίσω τους ασυλλόγιστες σπατάλες, ολέθρια κακοδιοίκηση και απίθανες ρεμούλες. Η βιτρίνα έδειχνε μόνο dolce vita και με τα… «ούλαν της»! Από τότε μάλιστα που σιγουρεύτηκαν και οι, κατά τον.. καϋμένο Καμμένο, υδατάνθρακές της, αρκετοί την θεώρησαν ως έναν ακόμη επίγειο παράδεισο. Και τη μάτιασαν.

   Μάλιστα οι γνωστοί επιπόλαιοι του ελληνικού κοινοβουλίου, άφρονες και βιαστικοί όπως πάντα, την κατέτασσαν παλαιότερα στα προς μίμηση παραδείγματα. Μαζί με την … Αργεντινή και την εσχάτως ανακαλυφθείσα… Ισλανδία!

   Τελικά, και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, η κυπριακή φούσκα έσκασε αποδεικνύοντας τη συνέχεια και συνέπεια του… ελληνισμού.

   Ελλάς και Κύπρος, από διαφορετική σκοπιά εκάστη, προσπάθησαν να υπερκεράσουν και ανατρέψουν παγκόσμιους νόμους και βεβαίως την … πάτησαν, αφού τίποτε δεν προκύπτει αφ’ εαυτού και άνευ λόγου και αιτίας. Πολύ περισσότερο η … καλοπέραση. Ο προαναφερθείς παγκόσμιος νόμος λειτούργησε και πάλι.

   Εν προκειμένω, (και για τις δύο χώρες ισχύει), παραβιάστηκαν συγκεκριμένοι φυσικοί νόμοι, όπως;

   - Δεν μπορείς να καταναλίσκεις περισσότερα απ’ όσα παράγεις.

   - Εκ του μηδενός, με αέρα, δεν παράγεται τίποτε, μόνο φούσκες που κι αυτές κάποτε σκάνε.

  - Στο τέλος σε περιμένει πάντοτε ο…. λογαριασμός και τότε δεν σε σώζει τίποτα από την τιμωρία. Ούτε η προσεπικαλούμενη «αλληλεγγύη των λαών», την οποίαν ερμηνεύουμε κατά περίεργο και ιδιοτελή τρόπο, θεωρώντας πως εμείς πρέπει να σκορπάμε  -όπα!-  τα λεφτά που βγάζουν οι άλλοι, ένεκα..... αλληλεγγύης!

   Το μάθημα από το πάθημα της Κύπρου είναι σαφές, ανάγλυφο και εύκολα κατανοητό, ακόμη κι από μέσου βαθμού ευφυΐες. Και το σπουδαιότερο σε εποχές που κανείς δεν δικαιούται να είναι, ή να δηλώνει «ανύποπτος».

   Βλέποντας τις συνέπειες και τις ραγδαίες δυσμενείς εξελίξεις στην Κύπρο, όλοι θα πρέπει να διδαχθούμε και να πορευτούμε αναλόγως. Χωρίς λεονταρισμούς και «τσαμπουκάδες», όντες κουνέλια μπροστά σε ελέφαντες. Οι παλικαριές και οι αυθάδειες έχουν πρακτική αξία μόνο όταν  είσαι αποφασισμένος να φτάσεις στα άκρα, στην υπέρτατη θυσία, στο ολοκαύτωμα. Όπως π.χ. ο Σαμσών, ο καλόγερος Σαμουήλ με τους έγκλειστους στο Αρκάδι, ή όπως οι Μπαλινέζοι στο χαρακίρι που έκαναν, το λεγόμενο «Puputan», κόντρα στους κατακτητές Ολλανδούς, το 1906.

   Αφού οι εποχές δεν σηκώνουν πλέον τέτοιους ηρωισμούς, όποιος σήμερα «σαλπίζει» ανεύθυνα, ασυνάρτητα κι επικίνδυνα πολιτικά σαλπίσματα, προσδοκώντας θώκους κι εξουσία, μόνο σε ρομαντικούς και «ιδανικούς αυτόχειρες» οπαδούς μπορεί να ελπίζει. Ή σε ηλίθιους. Αν παρά ταύτα καταφέρει, ακροβατώντας στο χείλος του γκρεμού, να συμπαρασύρει τη χώρα στο «salto mortale» που προετοιμάζει, το μόνο που θα πετύχει είναι η κατάρα των επιγόνων. Κάτι που πέτυχαν οι ομόφρονές τους, σχεδόν μισόν αιώνα πριν, με την επίσης αλόγιστη συμπεριφορά τους.

   Η Ιστορία διδάσκει, αλλά όποιος δεν διδάσκεται ξαναζεί τα ίδια λάθη και τις ίδιες συνέπειες. Μαγκιές δεν περνάνε πιά και οι μάγκες μας τελείωσαν. Τους έχει πατήσει όλους το τρένο.