ΑΣΥΜΒΑΤΟΙ ΑΞΟΝΕΣ. (μυθιστόρημα)

Μικρά, τυχαία αποσπάσματα

                                                                 "............................................................

   Η Λωξάντρα αντιμετώπισε στωικά κι αυτή τη δοκιμασία. Έναν, σχεδόν, μεταθανάτιο διασυρμό της κόρης της. Πλήθος από αδιάκριτες ερωτήσεις και πονηρά υπονοούμενα ξέσκιζαν περισσότερο την καταματωμένη της καρδιά. Ήπιε κι αυτό το πικρό ποτήρι του ύστατου εξευτελισμού, με συγκρατημένη ψυχραιμία μέχρι τέλους.

   Αφού πάντα πίστευε ότι το ψυχικό μεγαλείο ενός ανθρώπου φαίνεται στις ήττες της ζωής, ήξερε ότι όφειλε να το καταπιεί κι αυτό αδιαμαρτύρητα. Ήξερε ότι μεγαλύτερη ήττα απ’ τον θάνατο δεν υπάρχει. Τις νίκες και τις χαρές όλοι οι «υπέροχοι» άνθρωποι, τις αντιμετωπίζουν επίσης «υπέροχα»! Με συγκαταβατικά ή θριαμβευτικά χαμόγελα, ωραίους κι εμπνευσμένους λόγους και διάφορες άλλες «ανωτερότητες». 

   Στην αναποδιά όμως και στις ψυχοφθόρες δοκιμασίες αποκαλύπτεται το πραγματικό ποιόν του ανθρώπου. Ό,τι κρύβει μέσα του, εκεί το φανερώνει. Ανάλογα με το μέγεθος της αξιοπρέπειας, του αυτοσεβασμού και της αυτοσυγκράτησης που εξωτερικεύει τον πόνο και τη θλίψη του. Κι ας σπαράζει μέσα του. Όσο λιγότερο «ντόρο» και φασαρία κάνει, τόσο περισσότερη ποιότητα διαθέτει. Τα μεγέθη αυτά είναι τελείως αντίστροφα. Και η εμφάνισή τους αυθόρμητη και ανυπόκριτη. Ο δε θάνατος, ως κορυφαίο γεγονός παραγωγής θλίψης και απόγνωσης, αποτελεί τον μεγαλύτερο καταλύτη και το ισχυρότερο εμβρυουλκό για την εμφάνισή τους.

   Η Λωξάντρα έθαψε το παιδί της και το αγέννητο εγγόνι που κουβαλούσε μέσα της η Λενιώ, καταβάλλοντας τις τελευταίες ικμάδες δύναμης και αντοχής που βρίσκονταν καταχωνιασμένες στα τρίσβαθα της ψυχής της για να κρατηθεί όρθια. Δέχτηκε με ευγένεια και σεμνότητα τα συλλυπητήρια της γειτονιάς και μετά, εξουθενωμένη, κλείστηκε στο άδειο της σπίτι. Έβαλε το κεφάλι κάτω απ’ το μαξιλάρι και πλάνταξε στο κλάμα…….

   Μέχρις ότου ένας βαθύς λυτρωτικός ύπνος της έφερε την πρόσκαιρη ανακούφιση και ξεκούραση, που τόσο είχε ανάγκη. "