Θλιβερή επικαιρότητα
Το τελευταίο από τα τελευταία πολιτικά καμώματα, πάνω στη λογική του
«πυρ ομαδόν» που εφαρμόζει συστηματικά γνωστός πολιτικός χώρος κατά της
κυβέρνησης, σαρώνοντας και εκμεταλλευόμενος τα πάντα, από θεομηνία μέχρι απόπειρες
δραπέτευσης βαρυποινιτών, δεν θα ενοχλούσε πολύ αν η άθλια καπηλεία δεν
συμπεριελάμβανε, επιλεκτικά βέβαια, και τον ανθρώπινο πόνο.
Αυτοί που δεν βρήκαν ούτε μιά καλή κουβέντα γιά τα δολοφονημένα παιδιά της ΔΙΑΣ, αυτοί που οπαδοί τους έκαψαν, με «ψυχρό αίμα», αθώους εργαζόμενους στο κέντρο της Αθήνας, πλαντάζουν σήμερα στο κροκοδείλιο κλάμα, σπεκουλάροντας με την ανθρώπινη οδύνη και το δράμα 5 οικογενειών, που είδαν τα παιδιά τους να κατεβαίνουν στον τάφο, ή να χαροπαλεύουν στην εντατική του Νοσοκομείου Λαρίσης.
Δυστυχώς, σ’ αυτή τη χώρα των ακροτήτων, η υπερβολική έλλειψη σοβαρότητος της στερεί την δυνατότητα γρήγορης ανάκαμψης από την γενική κρίση στην οποία έχει εισέλθει και περιδινίζεται επί χρόνια, ψάχνοντας μάταια την έξοδο. Κι αυτό γιατί στο ξεπέρασμα των προβλημάτων, καλείται πρώτα να ξεπεράσει τον εαυτό της, τον κακό εαυτό της. Ένα γεγονός που μοιάζει αδύνατον, και ίσως άνευ νοήματος να επιδιώκεται, αφού κανείς και τίποτε δεν μπορεί να υπερβεί τις, εκ φύσεως, προδιαγραφές λειτουργίας του.
Οργανώθηκαν και οργανώνονται, λέει, συλλαλητήρια στη χώρα, προφανώς αντικυβερνητικά, επειδή χάθηκαν, όντως άδικα των αδίκων, δυό νέα παιδιά και πασχίζουν να κρατηθούν στη ζωή άλλα τρία, όλα φοιτητές, αναγορεύοντας το τραγικό ατύχημα σε μείζον πολιτικό θέμα.
Ο θάνατος, ιδίως εκείνων που ηλικιακά δεν γειτονεύουν μαζί του, αποτελεί ιδιαίτερα οδυνηρό γεγονός όχι μόνο γιά τις οικογένειες των «απερχομένων», αλλά και γιά ολόκληρη την κοινωνία, αφού η «απόσυρση» νέου αίματος αποτελεί πλήγμα κατ’ αυτής. Όλοι θα πρέπει να τοποθετούνται απέναντι σ’ ένα τέτοιο συμβάν με θλίψη, περίσκεψη αλλά, κυρίως, με σεβασμό και τιμή στη μνήμη των άτυχων νέων. Η απώλειά τους δεν θα πρέπει, επ’ ουδενί, να γίνεται όπλο πολιτικών παιχνιδιών κι επιδιώξεων, στηριζόμενη σε μακιαβελικές πρακτικές. Ουσιαστική εφαρμογή, με ψυχρό και άκαρδο τρόπο του: «ο (φυσικός) θάνατός σου, η (πολιτική) ζωή μου».
Με τέτοια ηλίθια, στενόκαρδη κι ανεγκέφαλη τακτική των πολιτικών χώρων, θα καταλήξουμε στο τέλος κάθε τροχαίο ατύχημα να το χρεώνουμε πολιτικά κάπου!
Αν θελήσουμε να σταθούμε στο θέμα ψύχραιμα και λογικά, μετά την αποφόρτιση από το πρώτο συναίσθημα οδύνης, θα πρέπει να παρατηρήσουμε πως δεν νοείται φοιτητές, κατά τεκμήριο μορφωμένα παιδιά, να μην γνωρίζουν πως η ατελής καύση δημιουργεί μονοξείδιο του άνθρακα, (CO), το οποίο είναι δηλητηριώδες και σε κλειστό και μη αεριζόμενο χώρο σε «στέλνει» ήρεμα, γλυκά κι ανώδυνα, χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι. Κοιμάσαι και δεν ξυπνάς. Πέραν της στοιχειώδους γνώσεως χημείας, που οπωσδήποτε είχαν οι νεαροί, η προϊστορία βρίθει από αντίστοιχες περιπτώσεις τέτοιων θανάτων. Άρα το καμπανάκι του κινδύνου έκρουε συνεχώς.
Απλώς, η όμορφη παρέα, η νιότη, το γλεντάκι, το κρασάκι κι η πασίγνωστη ελληνική νοοτροπία του «ωχ, αδελφέ», οδήγησαν στη μοιραία αβλεψία:
- Έλα μωρέ τώρα, σιγά…..
Και ενήργησαν με την ίδια λογική όσων οδηγούν αυτοκίνητο χωρίς ζώνη ασφαλείας και μοτοσικλέτα χωρίς κράνος. Ο θάνατος όμως, δεν το είδε έτσι και οι 5 νέοι πλήρωσαν την νεανική τους επιπολαιότητα. Κάποιοι πιό ακριβά και κάποιοι φθηνότερα. Εκείνο όμως που περιττεύει τελείως και δημιουργεί εξ ίσου αλγεινή εντύπωση είναι η προσπάθεια της πολιτικής εκμετάλλευσης της τραγωδίας.
Κατά βάθος, αυτά τα πολιτικά τερτίπια αποτελούν άσφαιρα πυρά στα μάτια της πλειονότητος της ελληνικής κοινωνίας, η οποία κατανοεί, πλέον, πλήρως το νόημα τους, αφού βλέπουν να επαναλαμβάνεται, γιά πολλοστή φορά, το γνωστό γκαιμπελσικό σύνθημα: «λάσπωνε, λάσπωνε, όλο και κάτι θα μείνει». Όμως, επίσης γνωστό είναι και το: «ιστορία επαναλαμβανόμενη, καταντά φαρσοκωμωδία».
Σύντομα, δεδομένης και της ανασύνταξης του βασικού κεντροαριστερού χώρου, ο λαϊκισμός θα ξαναγυρίσει στη φυσική του έδρα και η νεόκοπη δημαγωγία θα ξεφουσκώσει, το ίδιο γρήγορα κι εντυπωσιακά όπως φούσκωσε. Οι μόνοι που θα τους απομείνουν, τελικά, πιστοί είναι όσοι είχαν, όσοι θέλουν να έχουν κλειστά μάτια και κλειστό μυαλό, όσοι και να θέλουν δεν μπορούν να τ’ ανοίξουν και, βεβαίως, όλο το άθλιο περιθώριο με το οποίο ανέκαθεν διατηρούσαν δεσμούς… αίματος.
Ο λαός, στο μεγάλο και υγιές μέρος του, έχει καταλάβει πλήρως τί, πώς και γιατί συνέβη ό,τι συνέβη γενικά στη χώρα και γι’ αυτό, έστω γογγύζοντας και δυσφορώντας, υπομένει αξιοπρεπώς το μαρτύριο, ανεβαίνει το Γολγοθά του και προσβλέπει στην Ανάσταση.
Αυτοί που δεν βρήκαν ούτε μιά καλή κουβέντα γιά τα δολοφονημένα παιδιά της ΔΙΑΣ, αυτοί που οπαδοί τους έκαψαν, με «ψυχρό αίμα», αθώους εργαζόμενους στο κέντρο της Αθήνας, πλαντάζουν σήμερα στο κροκοδείλιο κλάμα, σπεκουλάροντας με την ανθρώπινη οδύνη και το δράμα 5 οικογενειών, που είδαν τα παιδιά τους να κατεβαίνουν στον τάφο, ή να χαροπαλεύουν στην εντατική του Νοσοκομείου Λαρίσης.
Δυστυχώς, σ’ αυτή τη χώρα των ακροτήτων, η υπερβολική έλλειψη σοβαρότητος της στερεί την δυνατότητα γρήγορης ανάκαμψης από την γενική κρίση στην οποία έχει εισέλθει και περιδινίζεται επί χρόνια, ψάχνοντας μάταια την έξοδο. Κι αυτό γιατί στο ξεπέρασμα των προβλημάτων, καλείται πρώτα να ξεπεράσει τον εαυτό της, τον κακό εαυτό της. Ένα γεγονός που μοιάζει αδύνατον, και ίσως άνευ νοήματος να επιδιώκεται, αφού κανείς και τίποτε δεν μπορεί να υπερβεί τις, εκ φύσεως, προδιαγραφές λειτουργίας του.
Οργανώθηκαν και οργανώνονται, λέει, συλλαλητήρια στη χώρα, προφανώς αντικυβερνητικά, επειδή χάθηκαν, όντως άδικα των αδίκων, δυό νέα παιδιά και πασχίζουν να κρατηθούν στη ζωή άλλα τρία, όλα φοιτητές, αναγορεύοντας το τραγικό ατύχημα σε μείζον πολιτικό θέμα.
Ο θάνατος, ιδίως εκείνων που ηλικιακά δεν γειτονεύουν μαζί του, αποτελεί ιδιαίτερα οδυνηρό γεγονός όχι μόνο γιά τις οικογένειες των «απερχομένων», αλλά και γιά ολόκληρη την κοινωνία, αφού η «απόσυρση» νέου αίματος αποτελεί πλήγμα κατ’ αυτής. Όλοι θα πρέπει να τοποθετούνται απέναντι σ’ ένα τέτοιο συμβάν με θλίψη, περίσκεψη αλλά, κυρίως, με σεβασμό και τιμή στη μνήμη των άτυχων νέων. Η απώλειά τους δεν θα πρέπει, επ’ ουδενί, να γίνεται όπλο πολιτικών παιχνιδιών κι επιδιώξεων, στηριζόμενη σε μακιαβελικές πρακτικές. Ουσιαστική εφαρμογή, με ψυχρό και άκαρδο τρόπο του: «ο (φυσικός) θάνατός σου, η (πολιτική) ζωή μου».
Με τέτοια ηλίθια, στενόκαρδη κι ανεγκέφαλη τακτική των πολιτικών χώρων, θα καταλήξουμε στο τέλος κάθε τροχαίο ατύχημα να το χρεώνουμε πολιτικά κάπου!
Αν θελήσουμε να σταθούμε στο θέμα ψύχραιμα και λογικά, μετά την αποφόρτιση από το πρώτο συναίσθημα οδύνης, θα πρέπει να παρατηρήσουμε πως δεν νοείται φοιτητές, κατά τεκμήριο μορφωμένα παιδιά, να μην γνωρίζουν πως η ατελής καύση δημιουργεί μονοξείδιο του άνθρακα, (CO), το οποίο είναι δηλητηριώδες και σε κλειστό και μη αεριζόμενο χώρο σε «στέλνει» ήρεμα, γλυκά κι ανώδυνα, χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι. Κοιμάσαι και δεν ξυπνάς. Πέραν της στοιχειώδους γνώσεως χημείας, που οπωσδήποτε είχαν οι νεαροί, η προϊστορία βρίθει από αντίστοιχες περιπτώσεις τέτοιων θανάτων. Άρα το καμπανάκι του κινδύνου έκρουε συνεχώς.
Απλώς, η όμορφη παρέα, η νιότη, το γλεντάκι, το κρασάκι κι η πασίγνωστη ελληνική νοοτροπία του «ωχ, αδελφέ», οδήγησαν στη μοιραία αβλεψία:
- Έλα μωρέ τώρα, σιγά…..
Και ενήργησαν με την ίδια λογική όσων οδηγούν αυτοκίνητο χωρίς ζώνη ασφαλείας και μοτοσικλέτα χωρίς κράνος. Ο θάνατος όμως, δεν το είδε έτσι και οι 5 νέοι πλήρωσαν την νεανική τους επιπολαιότητα. Κάποιοι πιό ακριβά και κάποιοι φθηνότερα. Εκείνο όμως που περιττεύει τελείως και δημιουργεί εξ ίσου αλγεινή εντύπωση είναι η προσπάθεια της πολιτικής εκμετάλλευσης της τραγωδίας.
Κατά βάθος, αυτά τα πολιτικά τερτίπια αποτελούν άσφαιρα πυρά στα μάτια της πλειονότητος της ελληνικής κοινωνίας, η οποία κατανοεί, πλέον, πλήρως το νόημα τους, αφού βλέπουν να επαναλαμβάνεται, γιά πολλοστή φορά, το γνωστό γκαιμπελσικό σύνθημα: «λάσπωνε, λάσπωνε, όλο και κάτι θα μείνει». Όμως, επίσης γνωστό είναι και το: «ιστορία επαναλαμβανόμενη, καταντά φαρσοκωμωδία».
Σύντομα, δεδομένης και της ανασύνταξης του βασικού κεντροαριστερού χώρου, ο λαϊκισμός θα ξαναγυρίσει στη φυσική του έδρα και η νεόκοπη δημαγωγία θα ξεφουσκώσει, το ίδιο γρήγορα κι εντυπωσιακά όπως φούσκωσε. Οι μόνοι που θα τους απομείνουν, τελικά, πιστοί είναι όσοι είχαν, όσοι θέλουν να έχουν κλειστά μάτια και κλειστό μυαλό, όσοι και να θέλουν δεν μπορούν να τ’ ανοίξουν και, βεβαίως, όλο το άθλιο περιθώριο με το οποίο ανέκαθεν διατηρούσαν δεσμούς… αίματος.
Ο λαός, στο μεγάλο και υγιές μέρος του, έχει καταλάβει πλήρως τί, πώς και γιατί συνέβη ό,τι συνέβη γενικά στη χώρα και γι’ αυτό, έστω γογγύζοντας και δυσφορώντας, υπομένει αξιοπρεπώς το μαρτύριο, ανεβαίνει το Γολγοθά του και προσβλέπει στην Ανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου