«Όλα τα θαύματα…. 3 ημέρες».

 Επικαιρότης

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων….

   Δυστυχώς ο ανεπανάληπτος, μελαγχολικός, αλλά προφητικός Καβάφης επαληθεύεται γιά μιά ακόμη φορά.

   Όπως δείχνουν τα πράγματα η υπερηφάνεια του ελληνισμού δεν θα κρατήσει πολύ. Το νέο «ΟΧΙ» μαραίνεται βιαστικά κάτω από την αδήριτη ανάγκη της αμείλικτης πραγματικότητος. Όσοι αιθεροβάμονες βιάστηκαν να θριαμβολογήσουν και να το παραλληλίσουν με εκείνο του Μεταξά, προκύπτουν, (γιά άλλη μιά φορά), επιπόλαιοι κι ανιστόρητοι. Ο Μεταξάς είχε πολυετή προετοιμασία γι’ αυτό το «ΟΧΙ» του, το οποίον  άντεξε μιά αυτοκρατορία και λύγισε μόνο κάτω από το βάρος δύο, ενώ η Κύπρος η οποία προετοίμαζε γιά μήνες ένα «ΝΑΙ», βρέθηκε χωρίς εναλλακτική λύση εκστομίζοντας ένα βιαστικό, επιπόλαιο και κοντό, (όπως αποδεικνύεται), ΟΧΙ, χωρίς τη συνειδητοποίηση του προβλήματος και των συνεπειών του. Μπλοφάρισε και έχασε!
   Δυστυχώς, όταν αντιδρά δυναμικά και σθεναρά ο αδύνατος, πηγαίνοντας γιά μαλλί, συνήθως βγαίνει κουρεμένος και μάλιστα με την ψιλή. Ίσως γιά τιμωρία που.... αυθαδίασε στον δυνατό! Έτσι τώρα ψάχνονται στη Μεγαλόνησο, όχι γιά να κρατήσουν το αρχικό..... «όχι» τους, αλλά τα προσχήματα της άτακτης επιστροφής στο μαντρί του «ναι»! 'Αλλωστε αυτή η τακτική αποτελεί πλέον τη μοίρα της χώρας. Αφού πάντοτε «τρέχει» γιά να πετύχει περισσότερα, αλλά διεκδικώντας τα, στο τέλος ξεμένει με.... λιγότερα! Αυτό από την εποχή του '50, επί Χάρντινγκ, γιά όσους θυμούνται και όσους γνωρίζουν Ιστορία.
   Το φιάσκο της Κύπρου, γιατί περί φιάσκου πρόκειται, αφού πήδηξε στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο, φέρνει πολλά μηνύματα και σε  πολλούς αποδέκτες.

   Ως προς το καθ’ ημάς, αποδεικνύεται πλέον περίτρανα η πανάρχαια αλήθεια πως  «δριμύ προς κέντρα λακτίζειν». Με απλά λόγια, ψευτομαγκιές,  κορδακισμοί και τσαμπουκάδες, όταν είσαι μικρός και καταχρεωμένος, δεν περνούν στους ισχυρούς που τυχαίνει να είναι και δανειστές σου. Αν το επιχειρήσεις, στο τέλος θα βγεις «και κερατάς και δαρμένος», χάνοντας και τ' αυγά και τα πασχάλια!

   Ίσως θα πρέπει, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ωριμάζοντας, να ξανασκεφτούν τους λεονταρισμούς, τύπου «εμείς θα επαναδιαπραγματευτούμε σκληρά το μνημόνιο με την τρόικα», και κόψουν τις ύβρεις, τύπου «γκάνγκστερς», και άλλες τέτοιες αμετροέπειες, που ίσως στο μέλλον τις πληρώσουμε όλοι!  Οι ψευτοπαληκαριές γιά εσωτερική κατανάλωση δεν έχουν καμία αξία εκτός συνόρων. Ακόμη κι αν υπονοούν πως θα στείλουν στις Βρυξέλλες την Κωνσταντοπούλου γιά να τους…. εξουθενώσει στην πάρλα! Οι βλακείες που εκτοξεύουν κατά καιρούς τα διάφορα στελέχη του, (π.χ. Λαφαζάνης: Να παραιτηθούν Στουρνάρας και…Σαμαράς!), δεν έχουν κανένα πρακτικό νόημα και βλάπτουν, πρώτα απ’ όλα, τους ίδιους και την αξιοπιστία τους.

   Πέρα από κάθε άλλη διάσταση του προβλήματος, φαίνεται καθαρά η εγγενής αδυναμία της ελληνικής αριστεράς να καταλάβει πώς λειτουργεί η σύγχρονη οικονομία. Έχοντας μείνει σε λογικές και πρακτικές του σοβιετικού «κλήρινγκ» και την πλήρη απουσία τραπεζικών συστημάτων, αποκαλύπτουν καθημερινά το πόσο επικίνδυνοι θα γίνουν γιά τον λαό και την χώρα αν, ο μη γένοιτο, κληθούν να κρατήσουν το τιμόνι της. Η αδυναμία αντίληψης της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητος και της λειτουργίας της εξηγεί τις διάφορες απιθανότητες που κατά καιρούς εκτοξεύουν, όπως π.χ. η πρόσληψη όλων των ανέργων στο δημόσιο, η κρατικοποίηση του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής, η αποκατάσταση των μισθών και συντάξεων στα προ του 2009 επίπεδα, η μονομερής….διαγραφή του χρέους (!) και άλλα τέτοια… κουφά! Μακάρι όλες αυτές οι «λιχουδιές» να μπορούσαν να προσφερθούν στο ταλαιπωρημένο Έλληνα. Όμως η Οικονομία δεν λειτουργεί με το συναίσθημα, το όραμα και το «θέλω», αλλά με την ψυχρή λογική των αριθμών.

   Εν τούτοις, η δημαγωγία της ελληνικής αριστεράς επιμένει να μοιράζει, απερίσκεπτα και λαϊκίστικα, αυτά που κάποια συντηρητική, αλλά σώφρων, πολιτική πρέπει να δημιουργήσει με σύνεση, υπομονή, προσπάθεια και στερήσεις. Παραβλέποντας το ότι  η πίττα, γιά να μοιραστεί, θα πρέπει πρώτα να παραχθεί. Χωρίς πίττα μοιρασιά δεν γίνεται και όπως λέει η σοφή λαϊκή παροιμία «με πο…ές αυγά δεν βάφεις». Η αριστερόστροφη οπτική των πραγμάτων δεν αρκεί, χρειάζεται και η εφαρμοσιμότητα των ιδεών και απόψεων.

  
    Όσο γιά την Κύπρο, μετά το πυροτέχνημα υπερηφάνειας που μας πρόσφερε, θα πληρώσει κι αυτή με τη σειρά της το τίμημα της μακρόχρονης αεριτζίδικης, καιροσκοπικής και τυχάρπαστης πολιτικής που εφάρμοσε. (Επιτόκιο 5%, έναντι 0,5 έως 1% της ευρωζώνης).