PERU. Αρεκίπα (II)

Ταξιδιωτικά



Καθεδρικός ναός Αρεκίπα



   Γύρω από την Πλατεία των Όπλων και τον Καθεδρικό ναό, σε κάθετους και παράλληλους δρόμους, απλώνεται όλη η πολύ ενδιαφέρουσα αγορά της πόλης, καθώς και ένα πλήθος από μικρά εστιατόρια. Με πολύ χρώμα και γευστική ποικιλία. Μέχρι και σουβλατζίδικα, ένα ελληνικό και δύο τούρκικα, επεσήμανα. Δυστυχώς όμως, κρίνοντας από την κίνηση που παρουσίαζαν, αφού δεν δοκίμασα κανένα, οι Τούρκοι μας κέρδιζαν κατά κράτος!

   Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα όχι ακριβά κοσμήματα, κυρίως κρεμαστά στο λαιμό, καρφίτσες και άλλα διάφορα, από πολύ καλόγουστα σμαλτωμένο ασήμι με πολύ κομψά και πρωτότυπα σχέδια. Απολύτως χαρακτηριστικά του Περού. Όπως, π.χ. το τελετουργικό μαχαίρι των ιερέων των Ίνκας, το τούμι, σε πολλές παραλλαγές και μεγέθη. Επίσης, λόγω της γειτνίασης με τα βολιβιάνικα ασημωρυχεία, στα πολλά αντικάδικα της πόλης υπάρχουν εξαιρετικά παλιά κι αυθεντικά αποικιοκρατικά ασημένια κομμάτια, σε πολύ καλές τιμές. Άλλα πολύ ενδιαφέροντα είδη είναι τα εξαίσια κεραμικά που κατασκευάζουν, ακολουθώντας την παράδοση σε τεχνική, ποικίλλοντάς την όμως και με σύγχρονες φόρμες. Γιά το κυρίως πιάτο, από πλευράς αγορών στο Περού, τα μάλλινα πλεκτά, δεν λέω ακόμη τίποτε, επιφυλάσσομαι γιά τις επόμενες στάσεις, (Χουλιάκα, Πούνο, Κούσκο), αφού οι τιμές εκεί είναι πολύ καλύτερες και οι ποιότητες ίδιες.

Mirador Yanahuara

   Θα ήταν μεγάλη παράλειψη το να μην επισκεφτεί κανείς τα αριστοκρατικά προάστια Κάυμα και, εν συνεχεία, Γιαναχουάρα, με την ωραία σύγχρονη αρχιτεκτονική και τις άφθονες μπουκαμβίλιες, όπου μπορεί από το άκρο της κεντρικής πλατείας, (κι εκεί των Όπλων!) να απολαύσει μιά θαυμάσια πανοραμική θέα πόλης και κάμπου, μέχρι το βλέμμα να το σταματήσουν τα ηφαίστεια του βάθους. Γιά τον λόγο αυτόν το σημείο με τον μεγάλο τοξωτό τοίχο, φτιαγμένο τον 19ο αιώνα, που φαντάζει κάπως ξεκάρφωτα τοποθετημένος στον χώρο, λέγεται Mirador, δηλαδή «Καθρέφτης». Στα τόξα είναι γραμμένα λόγια κι αποφθέγματα διάσημων ντόπιων.

Εκκλησία Γιαναχουάρα

   Στην πλατεία δεσπόζει η Εκκλησία Γιαναχουάρα με την ολοσκάλιστη πρόσοψη, εννοείται από πέτρα sillar. Μαζί με τα παραδοσιακά χριστιανικά σύμβολα απεικονίζονται και στοιχεία από τη ζωή και τα βιώματα των Ινδιάνων, όπως η πούμα, ο κόνδορας, κ.λπ. Στα θέματα του προσηλυτισμού των ντόπιων στη χριστιανική θρησκεία, την κατήχηση και την εμπέδωση αυτής στην ψυχή και τη συνείδησή τους, οι πρώτοι ιεραπόστολοι και κατηχητές φέρθηκαν έξυπνα και  επέτρεψαν τη διατήρηση διαφόρων τοπικών παγανιστικών συμβόλων και την ανάμειξή τους με τα νεοείσακτα χριστιανικά. Έτσι η ρυμούλκηση των κατακτημένων πληθυσμών στον χριστιανισμό υπήρξε εύκολη και γρήγορη.

   Επίσης, ας αναζητηθεί η γέφυρα στον ποταμό Τσίλι, που κατασκεύασε ο πολύς Άιφελ! (Πολύ λίγοι ξεναγοί την γνωρίζουν). Ναι, αυτός που έφτιαξε και τον ομώνυμο πύργο στο Παρίσι. Όμως, σε σχέση με το βαρύγδουπο όνομα του δημιουργού της, η γέφυρα μάλλον απογοητεύει. Μια ασήμαντη γέφυρα και τίποτε άλλο!

Hotel Libertador, Ciudad Blanca

   Στο βόρειο τμήμα της παλιάς πόλης, στην άκρη ενός πάρκου είναι χτισμένο το καλύτερο και ωραιότερο ξενοδοχείο της πόλης, το Libertador, Ciudad Blanca. Γενικώς, η σειρά Λιμπερταδόρ είναι μία πρώτης τάξεως αλυσίδα ξενοδοχείων, της οποίας ο εκπρόσωπος σε κάθε πόλη, σπανίως δεν αποτελεί και το καλύτερο ξενοδοχείο αυτής. Στην Αρεκίπα είναι σίγουρα , και μάλιστα με διαφορά από το δεύτερο.

   Την αρχοντιά και φινέτσα του χαμηλού και εκτεταμένου κτιρίου την συμπληρώνει η διακόσμηση, σε δωμάτια και διαδρόμους, με πλήθος πινάκων, (ακουαρέλες), ενός νέου σχετικά, αλλά πολύ γνωστού εκεί ζωγράφου, του David Condori. Θαυμάσιος ακουαρελίστας και εκπληκτικά τα απεικονιζόμενα τοπία του.

   Στον μεγάλο, αχανή, κήπο του ξενοδοχείου κυκλοφορεί ελεύθερα, αλλά πολύ αργά, η μασκότ του. Μία τεράστια χελώνα! Γιά να μη θεωρηθώ υπερβολικός, δεν λέω πως μοιάζει με «σκαθάρι» Φολκσβάγκεν, σίγουρα όμως Φιατάκι πεντακοσαράκι είναι! Σε σχετική ερώτηση στα γκαρσόνια του εστιατορίου και στη ρεσεψιόν, γιά την ηλικία της χελώνας, η απάντηση ήταν.

   - Ποιός ξέρει; Μπορεί διακοσίων, τριακοσίων, πάντως κάπου εκεί!

   Απέναντι από την είσοδο του ξενοδοχείου, στην άλλη μεριά του δρόμου, είναι στημένος πάντα ένας άλλος ακουαρελίστας ζωγράφος, με επίσης καλή δουλειά, ο Χόρχε με την κυρά του γιά ταμία, που απλώνει στο χόρτο του πάρκου τα έργα του. Όταν πέφτει ελληνικό γκρουπ, ξεπουλάει! Λίγο τα εξαιρετικά τοπία, λίγο οι θεαματικές σκαλιστές προσόψεις των ναών που ζωγραφίζει, λίγο το μοναστήρι της Σάντα Καταλίνα, όλα αβανταδόρικα θέματα, κι ο Χόρχε τρίβει τα χέρια του και μου κάνει και σκόντο σε ό,τι αγοράζω κι εγώ. (Ως γνήσιος Έλλην και φιλότεχνος)!

   Χουλιάκα, Πούνο, Λίμνη Τιτικάκα

   Στην Αρεκίπα τελειώνουν τ’ αστεία, από πλευράς υψομέτρου, κι αρχίζουν τα ζόρικα. Από το ανεκτό υψόμετρο των 2325 μ. θα ανέβουμε απότομα στα 3845 μ. που είναι η στάθμη της λίμνης Τιτικάκα, της ψηλότερης λίμνης του κόσμου, την οποία μοιράζονται σήμερα, σχεδόν εξ ίσου, το Περού με τη Βολιβία. Η καθαρή ατμόσφαιρα και η φωτεινότητα που προσφέρει το μεγάλο υψόμετρο ξεπληρώνεται με το παραπάνω από την αναπνευστική δυσχέρεια και τις επιπτώσεις της. Στον ατμοσφαιρικό αέρα υπάρχει μικρότερη περιεκτικότητα οξυγόνου, με αποτέλεσμα σε κάθε ανάσα μας να κατεβάζουμε λιγότερο οξυγόνο από όσο είμαστε συνηθισμένοι, σαν οργανισμοί, να χρησιμοποιούμε εμείς οι κάτοικοι των χαμηλών υψομέτρων. Στους πλείστους των ταξιδιωτών, μετά πάροδο μερικών ωρών, ο οργανισμός αμυνόμενος προσαρμόζεται, χωρίς οπωσδήποτε να λειτουργεί όπως στο φυσικό του περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκε και προσαρμόστηκε. Το φαινόμενο της δυσλειτουργίας σε μεγάλο υψόμετρο λέγεται AMS (Altitude Mountain Sickness), δηλαδή «Ασθένεια Ορεινού Υψομέτρου» και είναι ευθέως ανάλογη, από πλευράς έντασης συμπτωμάτων, με το μέγεθος του υψομέτρου. Καλύτερη τακτική είναι το σταδιακό ανέβασμα και αν δεν είναι αυτό δυνατόν, η επί μερικές ώρες πλήρης ανάπαυση μέχρις εγκλιματισμού στις νέες συνθήκες. Βεβαίως, επ’ ουδενί δεν είναι απαγορευτικά και επικίνδυνα γιά φυσιολογικά υγιείς ανθρώπους αυτά τα υψόμετρα, απλώς χρειάζονται κάποια τακτική αντιμετώπισης. Μόνο το Θιβέτ με τα 5 και 5,5 χιλιόμετρα ύψος θέλει μεγαλύτερη προσοχή, διερεύνηση ιατρικού ιστορικού και χρήση ειδικών χαπιών.

   Είναι ανατομικά αποδεδειγμένο πως στους ανθρώπους που ζουν σε μεγάλα υψόμετρα έχουν πνεύμονες κατά πολύ μεγαλύτερους από εκείνους που ζουν στα χαμηλά. Με πολύ περισσότερες κυψέλες γιά την αξιοποίηση του εισπνεόμενου οξυγόνου. Ειδικά οι άνθρωποι της φυλής των Ούρος (προσεχώς περισσότερα γι’ αυτούς) έχουν χρώμα ελαφρώς μελανιασμένο, δείγμα πλημμελούς οξυγόνωσης του αίματος.

   Κυρίαρχα συμπτώματα γιά ταξιδιώτες σαν και μας η ελαφρά ζαλάδα, έως ναυτία, η εύκολη κόπωση, η αϋπνία και κάποια αρχική δύσπνοια. Σε όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής και στους χώρους υποδοχής τους διατίθεται, συνεχώς και άφθονο, τσάι από φύλλα κόκας. Μάλλον ουδέτερης γεύσης ρόφημα, αλλά πολύ αποτελεσματικό στην καταπολέμηση των πρώτων συμπτωμάτων του υψομέτρου από τους ουρανοκατέβατους ταξιδιώτες, αφού οι περισσότεροι φτάνουν εκεί αεροπορικώς.

   Από την Αρεκίπα μπορείς να ανέβεις στο Πούνο, στις όχθες της Τιτικάκα, με τρεις τρόπους. Είτε με τρένο, μισή μέρα ταξίδι, είτε με λεωφορείο, σε πολύ περισσότερο χρόνο, είτε αεροπορικώς, σε μισή ώρα! Οι "σακκιδιάρχες" νέοι κι οι λάτρεις της περιπέτειας, προτιμούν τους δύο πρώτους, οι υπόλοιποι τον τρίτο!

 (συνεχίζεται)

   Σημείωση.    Πολλοί φίλοι με ρωτούν πώς διάβολο, από ελεύθερος επαγγελματίας σε άσχετο επάγγελμα, μπόρεσα και «στριφογύρισα» έτσι στον κόσμο.

   Θεωρώ υποχρέωσή μου, αναπολώντας παλιές καλές εποχές, να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, (δεν λέω όνομα γιά να μην θεωρηθεί "γκρίζα" διαφήμιση, άλλωστε τώρα το πήρε κι αυτό ο διάβολος με την αλλαγή του ιδιοκτησιακού του καθεστώτος και την αφραγκία των Ελλήνων), που με τίμησε με την εμπιστοσύνη του, το τίμησα με την προσφορά και τον ζήλο μου και μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον κόσμο, τους ανθρώπους, (δικούς και ξένους) και, εν τέλει και κατά το δυνατόν, τον εαυτό μου.

   Επειδή, όμως, πίσω από ταμπέλες και φίρμες υπάρχουν άνθρωποι, οι περισσότεροι των οποίων έχουν «αποστρατευθεί» μαζί μου σήμερα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην μνημονεύσω κάποιους παλιούς, καλούς  μου συνεργάτες, σαν ελάχιστο φόρο τιμής, νοσταλγίας κι αγάπης. Όπως την σοβαρή Αγγέλα Κουμπάρου, τη γλυκιά Λίνα Τσουρουνάκη, τη μικρή, (γιά όλες τις δουλειές) και πάντα πρόθυμη Αγγελική Κόντου, τον σεμνό Σάκη Πετρόγιαννη και τόσους άλλους, τα ονόματα των οποίων τώρα μου διαφεύγουν.

   Άφησα γιά το τέλος τον πιό καλό μου φίλο, εξαίρετο πωλητή και σύμβουλο εκδρομών Σπύρο Πετρόγιαννη, τον ικανότατο, εμπειρότατο και πολυτιμότατο οργανωτή Βαγγέλη Χριστοδουλίδη, η αποστρατεία του οποίου σηματοδότησε την κατάρρευση του γραφείου και του οποίου την ύπαρξη εκτιμώ, προϊόντος του χρόνου, όλο και περισσότερο. Τέλος, «συγκολλητική ύλη» όλων αυτών, απετέλεσε ο καλός φίλος, διευθυντής επί χρόνια, Θόδωρος Μπίθας, ο οποίος είχε τη μοναδική ικανότητα ν’ αφήνει, ό,τι πράγμα πήγαινε καλά, να τσουλάει ελεύθερα. Χωρίς αυτόν, όλα ίσως να ήσαν αλλιώτικα. Και σίγουρα προς το χειρότερο.