Θέσεις - Απόψεις
Από την πρώτη στιγμή που, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, φάνηκαν οι προθέσεις των κομμάτων, η στήλη χωρίς να διεκδικεί εύσημα μαγείας έγραψε στην ιστοσελίδα της πως με τέτοια ποσοστά και τέτοιους συσχετισμούς η επανάληψη των εκλογών ήταν αναπόφευκτη.
Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός με την ψήφο του έβγαλε οργή, έβγαλε αγανάκτηση, μίσος, αποδοκιμασία, απελπισία, αλλά κυβέρνηση δεν έβγαλε. Ψήφισε παρορμητικά και απερίσκεπτα και, πάνω απ’ όλα, κόντρα στο συμφέρον του και το συμφέρον της χώρας. Κι ας λένε τα διάφορα παπαγαλάκια, μέσα από τα γυάλινα κλουβιά, τα δικά τους.
Βασικό χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών ήταν η απελευθέρωση των δυνάμεων, κυρίως, της αριστεράς, αφού η αντίστοιχη της δεξιάς ήταν, ήδη, σε εξέλιξη. Μέχρι τώρα, γιά διάφορους λόγους, ίσως και από σύμπλεγμα μειονεξίας και ανασφάλειας, τις δυνάμεις αυτές τις «πρακτόρευε», τις καπηλευόταν και τις διαχειριζόταν το ΠΑΣΟΚ.
Όμως το μνημόνιο, με τις καταστροφικές οικονομικές συνέπειες γιά τα κατώτερα και μέσα στρώματα, αλλά και ο, εν γένει, τρόπος διακυβέρνησης της χώρας από τον ανεπαρκέστατο «κληρονόμο» του ιδρυτή του, κατά τα τελευταία χρόνια, τους έδωσε δύναμη να σπάσουν τα δεσμά που τις κρατούσαν προσκολλημένες στο πασοκικό άρμα και να τολμήσουν την «απόδραση». Ήδη, απελευθερωμένες και σίγουρες, όπως δείχνουν οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, θεωρείται βέβαιον πως θα κινηθούν στο μέλλον αυτόνομα και με ανοδικές τάσεις. Το προς τα πού θα κατευθυνθούν πολιτικά, (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ),προς το παρόν, είναι άγνωστο και οι καιροί θα δείξουν. Πάντως στο «κλουβί», πιστεύω, δεν θα ξαναγυρίσουν.
Οι διεργασίες που ακολούθησαν τις άκαρπες εκλογές, απέδειξαν ακόμη μία φορά πως, στη σημερινή υλιστική εποχή, γνώμονας κάθε παράταξης είναι, πρωτίστως, το κομματικό συμφέρον και αν περισσέψει κομματάκι χώρος και γιά το καλό του τόπου, έχει καλώς. Αλλιώς, ας πρόσεχε! (Το καλό του τόπου, εννοείται).
Οπότε ας προετοιμαστούμε γιά τον επόμενο γύρο των προσπαθειών των κομμάτων να γραπώσουν, το ένα την πελατεία του άλλου. Κυρίως του γείτονα.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ποντάρει στον αέρα της απροσδόκητης νίκης και τη δυναμική που του δημιούργησε η ανένδοτη στάση στις καθολικές πιέσεις γιά συνεργασία. Σ’ αυτό βοηθούν και οι ραγάδες που εμφανίστηκαν στην μπετονένια, μέχρι σήμερα, τακτική των Ευρωπαίων δανειστών και τις αναφυείσες δυνατότητες αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Δυστυχώς όμως, με τη γνωστή ελληνική πρακτική, (ή του ύψους, ή του βάθους), τα παίζει όλα γιά όλα και, πολύ φοβάμαι, πως μιά υπερβαλλόντως μεγάλη αύξηση της δύναμής του, θα αποδειχθεί μοιραία γιά την χώρα. Είτε με όσα κάνει, είτε με όσα δεν κάνει, ξεπερνώντας και στις δύο περιπτώσεις τα όριά του. Η αλαζονεία που επέδειξαν τα στελέχη του, η απειρία τους, η υστέρησή τους περί τα οικονομικά και τα αλλεπάλληλα φάουλ, (περίπτωση Στρατούλη και Γλέζου, μαζί με τα μισόλογα του οικονομικού μέντορα Δραγασάκη), δεν προοιωνίζονται καλά μαντάτα. Προσωπικά πιστεύω πως η ηγεσία του βρίσκεται εν επιγνώσει των ανωτέρω και πως η κατάληψη της πρώτης θέσεως στις προσεχείς εκλογές και ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή μεγάλος αριθμός βουλευτών, αποτελεί τον κύριο στόχο του. Αν τον πετύχει θα μείνει πολύ ευχαριστημένος και θα μπορεί να κατακεραυνώνει το μνημόνιο εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως.
- Ο Κουβέλης ποντάρει στη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω αδιαλλαξίας, και το ομολογημένο «σάπισμα» του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε αναμφίβολα ο νικητής, στα σημεία, του μετεκλογικού μαραθωνίου με τη νηφάλια κι ευπρεπή του στάση και την αταλάντευτη και σαφή θέση του. Προσδοκά κι αυτός ρόλο ρυθμιστού, τώρα μάλιστα που τα μηνύματα από την Ευρώπη αφήνουν ελπίδες επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και χαλάρωση της ασφυκτικής οικονομικής πολιτικής. Ένας χαλίφης στη θέση του χαλίφη της αριστεράς.
- Ο πολύς, κυριολεκτικά, Βενιζέλος άρχισε κιόλας το μόνο βιολί που ξέρει να παίζει καλά. Το μπλα-μπλά. Στη διάρκεια των διαβουλεύσεων, αν και λαλίστατος εκ φύσεως, έπαιξε, εκ του ασφαλούς, τον ρόλο της «σεμνής παρθένου» και του «αγαθού πατρός», γνωρίζοντας ότι οι διαβουλεύσεις δεν θα οδηγούσαν πουθενά. Γι’ αυτό και στην αρχή σκέφτηκε να μην πάρει, καν, τη διερευνητική εντολή, αλλά μετά κατάλαβε τη γκάφα του κι ανέκρουσε πρύμνα. Τώρα παριστάνει τη…. ήρεμη φιλοευρωπαϊκή δύναμη και τον αναδιοργανωτή του πτωχευμένου πασοκικού «μαγαζιού». Βασικός του αντίπαλος ο εαυτός του. Συγκεντρωτικός, αλαζόνας, υπερφίαλος, βουλιμικός γιά εξουσία και επιρρεπής στη γκάφα, λόγω του παρορμητικού του χαρακτήρα. Με παρουσιαστικό μάλλον αντιπαθητικό και απωθητικό, βλέμμα παγωμένο και μάτια που ακτινοβολούν κακία κι εκδικητικότητα, δεν τον βλέπω να μακροημερεύει στην καρέκλα του αρχηγού. Στη σημερινή πραγματικότητα, η φλύαρη μπουρδολογία δεν πολυπερνάει και, κυρίως, δεν χορταίνει άδεια στομάχια. Με δεδομένη τη λίστα στις ερχόμενες εκλογές, το φουντάρισμα των παπανδρεϊκών βουλευτών και τη διάθεση σύγκρουσης με το όνομα Παπανδρέου, μάλλον θα συναντήσει πολλά εσωτερικά εμπόδια, τα οποία, χοντρός όπως είναι, θα δυσκολευτεί να υπερπηδήσει και να σηκώσει το βαρύ το φορτίο ανόρθωσης του εκφυλισμένου κόμματος που παρέλαβε. (Ίσως γι’ αυτό προσέλαβε και τον Πύρρο αρωγό!). Αυτά εσωτερικά, στο κόμμα του. Γιά την εξωτερική, τώρα, πελατεία έχει επιστρατεύσει όση λογοδιάρροια διαθέτει και προσπαθεί με ακατάσχετη πολυλογία να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Καθώς τον ακούς, να μιλάει ωραία και γλαφυρά, νομίζοντας πως τον μισοκαταλαβαίνεις και απάνω που σε μισοπείθει, φέρνεις ξαφνικά στο μυαλό σου τις μακροσκελείς του παρλαπίπες, μιά κατά του χαρατσίου και μιά, λίγο μετά καπάκι, υπέρ του και….. αμέσως συνέρχεσαι!
- Ας τη, ρε φίλε, την παραμύθα. Σε μάθαμε!
- Ο Σαμαράς είναι περίπτωση. Ενώ στην ουσία έχει δικαιωθεί και στις αρχικές αντιμνημονιακές του θέσεις, όταν η ευρωπαϊκή δεξιά τον έφτυνε και τον λοιδορούσε, και στις τελευταίες του επισημάνσεις περί δυνατοτήτων επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, κάτι που πλέον είναι δυνατόν, εν τούτοις το άλογο…. δεν τραβάει! Λίγο η φυσιογνωμία του, λίγο οι κινήσεις του που θυμίζουν αλαφιασμένο νευρόσπαστο, αλλά κυρίως η χρόνια αντιδεξιά παραφιλολογία, (η επάρατος, κ.λπ.) έχουν δημιουργήσει μία ανεξήγητη και, πιθανώς, άδικη προκατάληψη εναντίον της μόνης ιδεολογίας που πρώτα νοιάζεται να φτιάξει την πίτα και μετά να δει πώς θα την μοιράσει. Δυστυχώς, η Ανδρεϊκή δημαγωγία, (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ίδιο συνδικάτο, Τσοβόλα, δώστα όλα, κ.λπ.), και ο μακροχρόνια εφαρμοσμένος λαϊκισμός έκανε τη χώρα να ζει με δανεικά και το λαό να διεκδικεί μαξιμαλιστικά, στη λογική πως τα λεφτά φυτρώνουν όπως τα μαρούλια και δεν χρειάζεται μόχθος γιά να τ’ αποκτήσεις. (περίπτωση Χρηματιστηρίου).
Προσπαθεί, ματαίως κατά τη γνώμη μου, να ξανασυγκολλήσει το σπασμένο βάζο της κεντροδεξιάς, αλλά αυτό είναι πάνω από το μπόι του και πέρα από τις δυνάμεις του. Ο χώρος, κατ’ εξοχήν χώρος ατίθασων, μωροφιλόδοξων και ανυπότακτων καπετανάτων, απαιτεί πολύ ισχυρή προσωπικότητα γιά να την συσπειρώσει και ο Σαμαράς δεν την διαθέτει. Πολιτικοί του βεληνεκούς του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν γεννιούνται συχνά.
Χαρακτηριστικό της κουτοπόνηρης, πλην αποτελεσματικής, εναντίον του Σαμαρά φθοροποιού τακτικής, ήταν και η εκτοξευθείσα εναντίον του κατηγορία:
- Κι αυτός ο Σαμαράς, πήρε την εντολή και σε 6 ώρες την κατέθεσε. Δεν προσπάθησε, βρε παιδί μου. Τελείως ανίκανος!
Λες και μπορούσε να πάρει απ’ το χεράκι τον Τσίπρα και τον Στράτα-Στρατούλη, να τους μιλήσει γλυκά, να τους κεράσει γλειφιτζούρι και χωνάκι παγωτό και να τους… πείσει. Και ο άχρηστος, δεν το έκανε!
Άλλος, τελείως άδικος, είναι και ο χαρακτηρισμός του «κωλοτούμπα», που του προσάπτεται λόγω προσυπογραφής του δεύτερου μνημονίου, ενώ είναι πασίγνωστο πως τότε είχαν πέσει απάνω του όλοι να το φάνε, επειδή δεν υπέγραφε και θα «κατέστρεφε τη χώρα» που θα έχανε τη ζωοδότρα 6η δόση! Το να ενδώσεις σε κάτι, με το μαχαίρι στο λαιμό, δεν είναι κωλοτούμπα απόψεων, αλλά υποταγή στην ανάγκη, («ανάγκαν και θεοί πείθονται»). Άλλωστε ποιός μπορεί να κατηγορήσει ως κωλοτούμπα τον Γαλιλαίο, επειδή προτίμησε να απαρνηθεί τις ιδέες του, ενδίδοντας στην Ιερά Εξέταση, γιά να μην γίνει….. οβελίας!
- Ο Καμμένος θα συνεχίσει να καλπάζει στα σύννεφα, καβάλα στον φτερωτό Πήγασο, ως νέος Βελλεροφόντης της αστικής δυσαρέσκειας, περιστοιχισμένος από τα ρετάλια και τις μωροφιλοδοξίες ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, οραματιζόμενος κι αυτός, εαυτόν πρωθυπουργό. Αν φυσικά, δεν διασπαστεί η παράταξή του μέχρι τις εκλογές. Αν τον «παίξει» έξυπνα ο Σαμαράς, μπορεί να τον ξεφουσκώσει.
- Το ΚΚΕ, ο φωτοδότης και αποκλειστικός φορέας της «προόδου» στην κοινωνία, ετοιμάζεται ν’ αφήσει την Εποχή του Χαλκού και να εισέλθει, θριαμβευτικά, σ’ αυτή του Σιδήρου. Υπομονή, οσονούπω έρχεται η ώρα! Οπότε θα ξεκινήσει κι εκείνη η ρημάδα, η χιλιοσαλπισμένη «αντεπίθεση των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων, κόντρα στην κυριαρχία του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας τσακίζοντας με το λαϊκό προτσές, τη ρεβιζιονιστική μπουρζουαζία, τα ντόπια και ξένα μονοπώλια και τους εχθρούς της λαϊκής τάξης που…..κ.λπ., κ.λπ.».
- Ο Χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος, αν χειριστεί έξυπνα την αντιδημοκρατική συμπεριφορά που του επεφύλαξε σύσσωμος ο τύπος, τα κανάλια και ο πολιτικός κόσμος, μηδέ του Προέδρου της Δημοκρατίας εξαιρουμένου, αν κυκλοφορήσει σωστά τις πολιτικές του απόψεις, μετατρέποντας την «εθνικιστική» του ρητορεία σε «εθνική» και αν συνεχίσει να προσφέρει υπηρεσίες καλού Σαμαρείτη, σε ανήμπορους παππούδες και απροστάτευτες γιαγιάδες, θα σπάσει το σημερινό του ρεκόρ στον προσεχή εκλογικό αγώνα.
- Τα υπόλοιπα μικρά κόμματα, φυσιολογικά, δεν έχουν καμία τύχη, λόγω της αναμενόμενης συσπείρωσης των μεγάλων, εκτός και αν συσπειρωθούν κι αυτά συνενούμενα σε μεγαλύτερους και αξιόμαχους συνδυασμούς.
Όσο γιά το εκλογικό σώμα, εμάς, ας ευχηθούμε να μας συνεφέρει το τελευταίο, άστοχο, αποτέλεσμα και με κατασιγασμένο πλέον το τιμωρητικό πάθος, βοηθούσης και της Θείας φώτισης, να προβούμε τώρα σε πιό συνετή επιλογή. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου