"ΝΑ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΛΛΑΔΑ" !

Στοχασμοί

   - «Είσαι μικρούλα, μιά σταλίτσα,
       σαν πετραδάκι μεσ’ στη γη,
       είσαι μικρούλα Ελλαδίτσα
       στις τέχνες σου μοναδική».
  

   Χθες παίζοντας με το κουμπί του ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο, με πολλή συγκίνηση έπεσα σε κάποιο σταθμό που μετέδιδε το παλιό τραγουδάκι του Μυρογιάννη, (νομίζω, δεν είμαι σίγουρος απόλυτα γιά τον συνθέτη), σε στίχους άγνωστου σ’ εμένα στιχουργού. Και ίσα που πρόλαβα τις τελευταίες του στροφές. Ήταν από τα αγαπημένα μου. Τότε.

   Η νοσταλγική του μελωδία και κυρίως οι στίχοι, που οι νεότεροι ακούγοντάς τους θα νομίζουν ότι αναφέρονται σε άλλη χώρα, ή πως αποτελούν προϊόν φαντασίας του στιχουργού, με γύρισαν αρκετές δεκάδες χρόνια πίσω. Σ’ αυτό που λέμε, «εποχή της αθωότητος». Εποχές που άνθιζε η μπέσα κι ο λόγος αποτελούσε συμβόλαιο. Τα παιδιά παίζαν ξέφρενα στους ασφαλείς και ήσυχους δρόμους της γειτονιάς και οι μεγάλοι, παρά τη φτώχεια τους, μπορεί να γυρνούσαν σπίτι ξεθεωμένοι απ’ τη δουλειά, αλλά μπορούσαν και να γελούν! Να γελούν και ν’ απολαμβάνουν τη ζωή τους, φτιάχνοντας όνειρα γιά ένα καλύτερο αύριο. Ο κόσμος τότε είχε πίστη και ελπίδα!

   Βασανίζοντας τη μνήμη, συμμάζεψα σχεδόν όλους τους στίχους, αφού οι παλιές εγγραφές της είναι ανεξίτηλες και η υπόμνηση έκαναν το τραγούδι ακόμη πιό νοσταλγικό. Θυμήθηκα ακόμη και κάτι αντρικά ντουέτα που το τραγουδούσαν, φορώντας παπιγιόν. Ποζάριζαν σε κάτι ολιγόφυλλα μουσικά περιοδικά, κρατώντας κιθάρες, λοξοτοποθετημένοι προς τα πάνω, λες και τραγουδούσαν στο Θεό. Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο. Βλέπεις είναι κι εκείνη η σύγκριση με το παρόν που μας τα χαλάει.

   - «Το κάθε τι σου είναι πηγαίο,
       τίμιο, αγνό κι αληθινό…..»

   Εποχές αυτογνωσίας, σεμνότητος, ταπεινότητος και ολιγάρκειας. Αλλά και μόχθου και προσπάθειας. Χωρίς την έπαρση της άφρονης αλαζονείας, του μιμητισμού και των υπερφίαλων «σουσουδισμών». Καμία σχέση με την Ελλάδα του Άκη, του Μάκη, του Λάκη και του Σάκη!

Καμία σχέση με την Ελλαδάρα, την πρωταθλήτρια…. Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, τις κλεμμένες επιτυχίες μας στο στίβο, κατά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας και τις ψεύτικες πρωτιές των ανίκητων αρσιβαριστών μας. Όλα προϊόντα της ντόπας και της απάτης! Ανοησίες γιά τη φιγούρα και το «φαίνεσθαι»!

   -«Λίγα πεύκα, λίγα μάρμαρα λευκά
      και μιά θάλασσα που λάμπει από φρεσκάδα…»

   Στο μυαλό μου ήρθαν τα πολυτελή γιωτ των μεγαλόσχημων φοροφυγάδων που γέμισαν τις πολυπληθείς μαρίνες και ρυπαίνουν τις παραλίες με πάσης φύσεως απόβλητα. Μαρίνες, οι οποίες με τη σειρά τους εξαφάνισαν τα ρομαντικά ακρογιάλια του Σαρωνικού. Αναπόλησα κάποια δειλινά που πέρναγα στο ταβερνάκι του Ναυτικού Ομίλου του Αγίου Κοσμά! Τότε προ της «αξιοποίησης»! Με τα λιγοστά μικρά τραπεζάκια να ισορροπούν με μεγάλη προσπάθεια πάνω στα βραχάκια της ακρογιαλιάς και τις μαρίδες και πατάτες τσιπς σε χαρτοσακούλα (!) να αποτελούν τα μοναδικά πράγματα που σερβίριζε.

   Γιά να κόψω το βήχα σε κάποιο δάκρυ, νοσταλγίας μαζί κι απογοήτευσης, που τόλμησε να σκάσει μύτη στην άκρη του ματιού και κατέβαινε απειλητικό γιά να με «ξεφτιλίσει» ως «ξεμωραμένο», τώρα στα πίσω-πίσω, σκέφτηκα να το «χτυπήσω» αποφασιστικά, κοιτώντας την πραγματικότητα κατάφατσα! Και σκάρωσα την πιό κάτω παράφραση.

   Όντας σίγουρος πως αν γραφόταν το τραγούδι σήμερα, θα ήταν κάπως έτσι:

  

           Να τι θα πει Ελλάδα

   -Έχεις ξεμείνει μιά σταλίτσα

     σαν κλωτσοσκούφι μεσ’ στη γη

     κι είσαι μικρούλα Ελλαδίτσα

     σε θέση,όντως, τραγική.

   - Κλέφτες τραβάς σαν το μαγνήτη,

      κλέφτες πολιτικοί παντού,

      που μας το έκλεισαν το σπίτι,

      μας στρίμωξαν στο ΔουΝουΤού

   - Κάργα μίζες, κάργα μαγαζιά κλειστά

      και μιά χώρα που τρικλίζει απ’ τη ζαλάδα,

      καταλήψεις και σχολεία σφαλιστά.

      Να τι θα πει Ελλάδα.

   - Με τη σύνταξη που ξέμειν’ η μισή,

     τα χαράτσια και τους φόρους στην αράδα

     κι απ’ το άγχος βγάζουμ' όλοι τη χρυσή.

     Να τι θα πει Ελλάδα.

   - Μοιάζεις φτωχούλα μου Ελλάδα,

     σαν τσόκαρο της γειτονιάς

     που τη φορτώσαν σα φοράδα

     τα χρέη μονοκοπανιάς.

   - Τίποτα δεν είναι τυχαίο,

     μήλο της έριδος γερό

     βάλαν στο μάτι το Αιγαίο

     και όποιον κρύβει θησαυρό.

   - Στα κανάλια τρώγονται σαν τα σκυλιά,

     με κραυγές κι άγρια κλωτσοπατινάδα

     και οι νέοι που αναζητούν δουλειά,

     φεύγουν απ’ την Ελλάδα.

   - Μ' ένα μάτι βλοσυρό και θολερό,

     που απ’ τη πείνα μας απέκτησε γυαλάδα

     βλαστημάμε τον κακό μας τον καιρό.

     Να τι θα πει Ελλάδα!