Και τώρα, ποιός τη χάρη μας! Ποιός μας πιάνει!

Επικαιρότης

   Ο πρωθυπουργός πανηγυρίζει, η κυβέρνηση πανηγυρίζει, τα κανάλια πανηγυρίζουν! Σκίσαμε στις Βρυξέλλες! Ο ήρωας των Βρυξελλών θριάμβευσε και πάλι! Τελικά, μάλλον είμαστε όλοι γιά τα πανηγύρια!

   Θυμάμαι κάποιο καλοκαίρι, νομίζω του 1952, στους ολυμπιακούς αγώνες του Ελσίνκι, όπου παρακολουθούσα πιτσιρίκος τις αθλητικές εφημερίδες να γράφουν, (δεν υπήρχαν τότε τηλεοράσεις, ούτε καν ραδιοφωνικές μεταδόσεις), γιά τον «ήρωα του Τάμπερε», τον τερματοφύλακα της εθνικής μας του ποδοσφαίρου Νίκο Πεντζαρόπουλο, (Τάμπερε ήταν η πόλη που διεξήχθη ο αγώνας με την Δανία), ο οποίος έπιανε πουλιά στον αέρα, είχε κατεβάσει ρολά στην εστία και είχε προκαλέσει παγκόσμιο θαυμασμό με την εμφάνισή του! Όμως παρά την καταπληκτική του εμφάνιση….. την φάγαμε! (λαϊκή έκφραση που σημαίνει «ήττα»). Ναι, αλλά πώς την φάγαμε; Χάσαμε μόνο με 2 – 1!

Ζήτω μας και μπράβο μας!!!

   Το σύνηθες σκορ των καρπαζοεισπρακτικών εθνικών ομάδων του τότε, ήταν το 7 – 1!  Ένα αποτέλεσμα που θεωρήθηκε, γιά την εποχή, εθνικό σκορ, σήμα κατατεθέν και ενδεικτικό της ποιότητος του ποδοσφαίρου μας.

   Εννοείται, ότι πάντοτε η ομάδα μας αγωνιζόταν ηρωικά και πάντοτε έπεφτε θύμα μεγάλης αδικίας ή σκοτεινής σκευωρίας! Διαιτηταί, επόπται, γήπεδα, χορτάρι, βροχή, χιόνια, ήλιος και γενικώς θεοί και δαίμονες τα έβαζαν, συνωμοτούντες ζηλότυπα και άθλια, κατά της μικρής και ηρωικής Ελλάδας, η οποία ως γνωστόν, όταν όλοι αυτοί ζούσαν σε δέντρα ή σπηλιές, εκείνη έχτιζε Παρθενώνες, σκόρπαγε τα φώτα του πολιτισμού και μπλα, μπλα, μπλα…. Η γνωστή πασπαρτού-καραμέλα!

   Λαμπροί τερματοφύλακες, όπως ο Στάθης Μανταλόζης και ο νεώτερος Σάββας Θεοδωρίδης χαρακτηρίστηκαν «αίλουροι», «ημίθεοι», νέοι «Τσέμαν», (ο Τσέμαν ήταν ένας πράγματι καταπληκτικός Αυστριακός τερματοφύλακας!), όμως τις εφτάρες δεν τις απέφυγαν κι αυτοί!

   Κατά περίεργο τρόπο, όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό τώρα που ακούω τις θριαμβολογίες των εγκάθετων δημοσιογράφων και αργυρώνητων «οικονομολόγων», γιά τη, δήθεν, μεγάλη επιτυχία της Ελλάδος στη σύνοδο κορυφής, ενώ ξέρω καλά πως γιά 30, τουλάχιστον, χρόνια θα υπόκειμαι ως χώρα και λαός στην καθοδήγηση και βούληση των Ευρωπαίων επιτρόπων μας με υποθηκευμένο όλο τον φυσικό και αρχαιολογικό μας πλούτο.

   Δεν μας αρκεί το χάλι μας, η ασφυκτική λιτότητα και η υποτέλεια στην οποία καταδικάζονται οι επόμενες γενιές, αλλά μας δουλεύουν κι από πάνω!

   Επ’ ευκαιρία θυμήθηκα το ανέκδοτο των δύο φίλων που συναντήθηκαν μετά από πολύ καιρό και συζητώντας γιά τις κόρες τους, ο πρώτος απαρίθμησε γιά τη δική του αλλεπάλληλους αλλά σύντομα διαλυόμενους αρραβώνες, με γερά γλέντια και τσιμπούσια, όμως, σε κάθε αρραβώνα και ο άλλος, μελαγχολικά, είπε.

   - Κι εμένα, πουτάνα μας βγήκε, αλλά δεν το γλεντούσαμε κιόλας!

   Εμάς, τη μεγάλη μάζα του λαού, νομίζω ότι, μάλλον, μας εκφράζει ο δεύτερος και αφήνουμε την κυβέρνηση και τα παπαγαλίνια της να καμαρώνουν σαν τον πρώτο!