Σχολιασμοί
Είναι φυσικό, λογικό και, σχεδόν, απόλυτο πως όλοι αρέσκονται στα θετικά σχόλια, γιά το άτομο, την προσωπικότητα και το έργο τους, αφού αυτό σημαίνει, τουλάχιστον, αποδοχή. Και η αρέσκεια αυτή είναι συνάρτηση του βαθμού ματαιοδοξίας που χαρακτηρίζει τον κάθε άνθρωπο. Ακόμη κι αυτοί που διαθέτουν ψήγματα μόνον από δαύτη, απαντούν με ένα αδιόρατο χαμόγελο συγκρατημένης ικανοποίησης στο άκουσμα ενός «καλού λόγου», ή μιάς επευφημίας. Ανθρώπινη, φυσιολογική αντίδραση, απόλυτα συνδεδεμένη με την «πολιτική ύπαρξη», κυρίως, των δημοσίων προσώπων!
Όμως τα χειροκροτήματα, τα «μπράβο» και τα «ζήτω» αποτελούν εξωτερίκευση αισθήματος συμφωνίας και αποδοχής, εκ μέρους του ενθουσιασμένου αποδέκτη-κοινού, με τους λόγους και τις πράξεις του επευφημούμενου πολιτικού, στα πλαίσια της αμοιβαιότητος. Με ικανοποιείς, σε χειροκροτώ, ανταποδίδοντας την ευαρέσκειά μου!
Κατά συνέπεια, θεωρείται επίσης φυσικό, λογικό και, σχεδόν, απόλυτο και το…. αντίθετο!
Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί η απαρέσκεια και αποδοκιμασία να μην πρέπει να εκφραστούν, (όπως η ευαρέσκεια και επιδοκιμασία), όταν η πολιτική στάση και συμπεριφορά των κρινόμενων πολιτικών τις δημιουργούν αυθόρμητα στις ψυχές και το μυαλό των πολιτών.
Οι πολίτες δεν έχουν μόνο υποχρέωση στο «ζήτω», αλλά και δικαίωμα στο «κάτω»! Ιδίως όταν, όπου και προς όποιον καταστρέφει, τόσο απότομα, τόσο άδικα και τόσο πολύ, το μέλλον των παιδιών τους και τη ζωή τους την ίδια!
Εννοείται , ασυζητητί, ότι τόσον οι αλαλαγμοί χαράς και ενθουσιασμού, όσο και η αγανακτισμένη έκφραση της λαϊκής οργής δεν θα πρέπει να ξεπερνούν τα όρια του πολιτισμού, της ευπρέπειας και του αυτοσεβασμού του «αγανακτισμένου» και να εισέρχονται σε ανεπίτρεπτους χώρους ανεξέλεγκτης βίας.
Τονίζεται, γιά άλλη μία φορά, πως ιστορικά η βία, ποτέ μα ποτέ, δεν έδωσε μόνιμη λύση σε κανένα απολύτως ζήτημα. Προσωρινά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών επέφερε μόνο και, σε κάποιο ποικίλλον βάθος χρόνου, όλα ξαναγύριζαν στη θέση και την φυσιολογική τροχιά τους!
Συνεπώς, άλλο αποδοκιμάζω, άλλο προπηλακίζω! Ναι στο πρώτο, κατηγορηματικό όχι, στο δεύτερο! Άλλο «υβρίζω» (τραβηγμένο αλλά αποδεκτό) και άλλο χειροδικώ ή «λιντσάρω»!
Οπότε η αγανακτισμένη και έντονη αποδοκιμασία των υπαιτίων των σημερινών δεινών του λαού, (έστω και με κάποιο κάψιμο «χλωρών» μεταξύ των «ξερών»), όχι μόνο είναι αποδεκτή αλλά και επιβεβλημένη ως εκτονωτικός παράγων, αφού, πλην των άλλων, αποτελεί και απτή απόδειξη ύπαρξης ζωντανών κυττάρων στην κοινωνία, τα οποία επιμένουν ακόμη να ζουν, να αναπνέουν και να αντιδρούν, αρνούμενα να υποταχθούν και να «πέσουν» χωρίς αντίσταση.
Όμως βία, όχι! Ποτέ!
Καιρός να βγει από τη ντουλάπα το χιούμορ, καιρός να θυμηθούμε το παλιό «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει», καιρός να αναλογιστούμε την προέλευσή μας, τους αρχαίους γεννήτορες, το «μέτρο» και τον πολιτισμό τους. Και βεβαίως να επιστρατεύσουμε τη μνήμη και την «εκδίκησή» μας στις προσεχείς επιλογές μας!
Όσο γιά τους αποδέκτες της λαϊκής οργής, υποτιθέμενους, ταγούς, καλόν θα είναι να κατανοήσουν ότι το «ζήτω» από το «ανάθεμα» απέχουν ελάχιστα και πως και τα δύο παίζουν στο πολιτικό παιχνίδι ισότιμα. Η μη αποδοχή του βασικού αυτού κανόνα, είναι μία ακόμη απόδειξη ακαταλληλότητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου