Διάφορες διαπιστώσεις.

Σχολιασμοί

   Σε σειρά προσφάτων αναρτήσεων, η στήλη είχε επισημάνει και προβλέψει, αρκετά από όσα συνέβησαν ήδη και όσα είναι καθ’ οδόν, ερχόμενα εκ του ασφαλούς.

   Ανακεφαλαιώνει και συμπυκνώνει, γιά… να μην ξεχνιόμαστε.

   - Θλίψη, κατήφεια, παρακμή. Ένα κράτος σε διάλυση, μία οικονομία σε χρεοκοπία, μιά κοινωνία σε αποσύνθεση.

   - Όλα τα σωτήρια συμπαρομαρτούντα της β’ διάσωσης (ο κ. Παπανδρέου θα πραγματοποιεί μία κατ’ έτος. Γιά να μην πλήττουμε!). Το Μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός (πασοκικό λεξιλόγιο, που σημαίνει ότι θα μας τον «εφαρμόσει» γιά τα καλά!), ψηφίστηκε κανονικά, ομαδικά και συντεταγμένα. Με την έκπληξη της συνειδησιακής αντίδρασης του κ. Κουρουμπλή και την μη έκπληξη του κύκνειου άσματος της κ. Παπαδημητρίου, η οποία συγκεντρώσασα τις τελευταίες της ικμάδες, αντί να πει «Τετέλεσται», ψέλλισε «ναι»! (Το πολιτικό της «Τετέλεσται», απλώς εξυπονοείται).

   - Οι Ευρωπαίοι «εταίροι-δανειστές-εκμεταλλευτές» μας, το πανηγύρισαν δεόντως. Σαν να έβαλαν νικητήριο γκολ στο 90’ +, ενός τελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου! Βεβαίως γιά… το καλό μας! Τέτοια αγάπη πιά γιά μας και τη σωτηρία μας! Και εμείς, τόσο καιρό, να μην έχουμε πάρει χαμπάρι, οι ηλίθιοι, τίποτα!

   - Το μεγάλο αγκάθι και το μεγάλο πρόβλημα ήταν το φιλειρηνικό κίνημα των «Αγανακτισμένων». Με μισό εκατομμύριο κόσμο στο Σύνταγμα, κάθε απόφαση των 155 φαντάζει χλωμή. Πλαστή, αδύναμη, αναξιόπιστη και ίσως αναποτελεσματική. Άρα, τσακίστε τους «Αγανακτισμένους», μιά και καλή. Απλό, απλούστατο. Η καλύτερη λύση ενός προβλήματος είναι η κατάργησή του!

   Όμως άντε να πείσεις, μετά, τον λαό ότι δεν υπάρχει πράσινο παρακράτος.

   - Βλέποντας τον κ. Βενιζέλο να έχει πάρει το παιχνίδι επάνω του, απαντώντας σε όλους, εφ’ όλης της ύλης και επί παντός επιστητού, άντε να πειστεί και ο φανατικότερος πασόκος ότι η «ατσίς του θριάμβου» δεν μετράει ημέρες στην ηγεσία του κόμματος. Η χαψιά, που λέγαμε!

   - Με την κακοστημένη «ανατροπή» σκηνικού στην υπόθεση Στρος-Καν, άντε να πιστέψει κανείς ότι η καμαριέρα δεν «τα ’πιασε» χοντρά, γιά να «πέσει σε αντιφάσεις αναξιοπιστίας»! Θυμήθηκα μιά παλιά ελληνική ταινία. «Αμάρτησα γιά το παιδί μου»!

    -Καμαριέρα, καλοφάγωτα στη Φλόριντα και εις άλλα με υγεία! Τόσο καλοπληρωμένο «φυσέκι», ούτε σε νεαρά, όμορφη και εστεμμένη δεν μπορεί να «πέσει»!

   - Και κάτι προσωπικό. Ο εγγονός μου είχε μαζέψει πέρυσι ένα τραυματισμένο σπουργίτη. Τον γιάτρεψε κρατώντας τον σ’ ένα κλουβί στην αυλή, μαζί με τα υπόλοιπα οικόσιτα «πετεινά του ουρανού» που υπάρχουν στην βεράντα. Επειδή ο σπουργίτης κοπανιόταν στα σύρματα του κλουβιού, ο μικρός επείσθη, τελικά, να τον ελευθερώσουμε.

   Σήμερα, ο σπουργιτάκος έρχεται και τρώει σπόρους από ένα πιατάκι που τον περιμένει πάντα γεμάτο, πάνω στο άδειο κλουβί του, «συνομιλεί» με τους παλιούς, εντός των τειχών, φτερωτούς του φίλους και κυκλοφορεί περπατώντας (!) στην αυλή, αμέριμνα και γιά πολύ χρόνο, ανάμεσα σε καμιά δεκαριά άλλα τετράποδα!

   Μιά όαση τρυφερότητος και μιά ακτίνα φωτός στη ζοφερή και κατασκότεινη έρημο της καθημερινότητός μας!