Ένα αιφνιδιαστικό αγγελτήριο, μιά αναπόληση και μιά ακόμη θλίψη.

Αναδρομές

   Μέσα στην αφόρητη κατάθλιψη των καιρών, που την μεγαλώνει η ραστώνη της εποχής, ήρθε ένα αγγελτήριο κηδείας στις σχετικές στήλες σημερινών εφημερίδων να προσθέσει μία ακόμη μαύρη πινελιά στο απόλυτο μαύρο της ψυχής μου.
   Μιά φευγαλέα αναδρομή στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ένας ξανθομάλλης, πανέξυπνος μπόμπιρας που πρόφερε το «φ» σαν «θ», τον οποίον κρατάγαμε, εγώ κι αυτή, από τα χεράκια, σε κάποιες μικρές βόλτες, κάπου μεταξύ Αμερικής και Κολιάτσου.
   Μιά νοσταλγία εκείνων των χρόνων, μιά αδιόρατη μικρή θλίψη και ένα στιγμιαίο κάψιμο στα μάτια. Πιό πολύ γιά το χάλασμα της «σειράς» παρά γιά τα τετριμμένα, περί της ματαιότητας...!
   Μοναδική ευχή κι ελπίδα να πρόκειται γιά απλή συνωνυμία, (κάτι που το συναίσθημα εύχεται μα η λογική δυσπιστεί). Μακάρι ο δικηγόρος που η αττική γη σκέπασε απαλά σήμερα, να είναι κάποιος άλλος, κάποιος εντελώς άγνωστος.