Όταν τα φαινόμενα δεν απατούν!
 |
| Nafea Faa Ipoipo |
Μιά κι ο Γκωγκέν, δυστυχώς, δεν ζει πλέον και η Ταϊτή μας πέφτει κομματάκι μακριά, ας βολευτούμε με αυτά τα χαριτωμένα πλάσματα της λαγγεμένης Ανατολής, ελληνικής κοπής και διπλανής... αυλόπορτας. Με τη συνημμένη συνοδεία προπατορικού αμαρτήματος υπό μορφήν στίχων κάποιου... "φίλου" μου, ασσορτί με το... όμορφο θέαμα και το γενικότερο αλαλούμ τόπου και χρόνου. (Αν στόλιζαν, μάλιστα, τα μαλάκια τους με ένα μυρωδάτο φραντζιπάνι, η εικόνα θα άγγιζε την τελειότητα!).
Εννοείται το ποιός είναι ο... Ελ Αρούς και ποιά η Λεϊλά, παραμένει ένα εύκολο ζητούμενο!
Μ Α
Ρ Ο Κ Ο
της φαντασίας τα πανιά βιράροντας, τον φλόκο,
μιζέριες και κακομοιριά
ξωπίσω μου ν’ αφήσω,
μαζί
σου να ν’ αριβάριζα, μιά νύχτα στο Μαρόκο.
-
Στης Καζαμπλάνκα τις ακτές, το γραφικό Κορνίς,
το χέρι σου δεν θ’ άφηνα
-κανένα- να στο πάρει,
τα χείλη σου να φίλαγε,
δεν θ’ άφηνα κανείς.
Γιά σένα ο Ρόμμελ θα ’μουνα και συ η Μάτα Χάρι!
-
Πέφτει σκοτάδι στα στενά σοκάκια της Μεκνές,
πύρινες φλόγες τύλιξαν κι
απόψε το κορμί σου,
πορφύρες ολοκέντητες στου
νου μου τις πτυχές,
αλαργινές οι θύμησες,
παγόβουνο η ψυχή σου.
- Στενεύει η γης
και δεν χωρά την έρημο, θαρρείς,
σ’ αγάπησα, μ’ αγάπησες, έτσι
απλά κι ωραία,
στη «Φαντασία» του Αλί, στον
έρωτα νωρίς
χαλιά, καφτάνια, ανάκατα μας
σέρνουνε μοιραία.
- Άμμος, καμήλες,
φοίνικες, στις γειτονιές του Μαρακές,
στη Κάσμπα τον απόηχο
της αγοράς θ’ ακούς,
τα φλογισμένα μάτια σου
θα κρύβει ο φερετζές,
ξανά εσύ η Λεϊλά κι εγώ
ο Ελ Αρούς.
-
Θρύλοι, πόρνες, κατάσκοποι, αλλόκοτες σκιές,
μέσ’ στη Μεντίνα σαν χωθείς, στη
μαγική Ταγγέρη,
κλέφτες, μυστήριες φωνές,
φαντάσματα του χθες,
μη φοβηθείς, θα είμαι εκεί. Θα
σου κρατώ το χέρι.
-
Κι όταν θα
χάνεται γοργό, στο δρόμο της επιστροφής,
το σιδερένιο το πουλί,
στη πορφυρένια δύση,
κάνε κουράγιο αγάπη μου,
μη πικραθείς, μη λυπηθείς
κι από τη στάχτη του
όνειρου, άλλ’ όνειρο θ’ ανθίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου