Συνήθεις παρανοήσεις λαϊκίστικης σκοπιμότητος

Συνειδητές ή και όχι περιπτώσεις.

Όσο κι αν φωνάζουν, η ένσταση του Μενίππου δεν νικιέται! (Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος).

   - Το σόφισμα που ακολουθεί ακούγεται από πολλούς λαϊκιστές μαρκουτσοφόρους των καναλιών, σχετικά με τον ΕΝΦΙΑ, (αυτόν τον εντελώς ανήθικο γιά αστική κυβέρνηση φόρο, αλλά πολύ συμβατό με τις κομμουνιστικές ιδεολογικές αγκυλώσεις των απανταχού συριζαρέων), στην περίπτωση δανειοδοτημένων αγορών ακινήτων.

   Ισχυρίζονται οι λαϊκιστές: "Αφού οι δανείστριες Τράπεζες έχουν υποθηκεύσει το ακίνητο και -τρόπον τινά- το ορίζουν κατά το οφειλόμενο ποσό, γιατί να μην τους καταλογίζεται και το αντίστοιχο κομμάτι του ΕΝΦΙΑ;

   Ο συλλογισμός αυτός, όσο λογικοφανής κι αν ακούγεται, είναι λανθασμένος διότι: Η ιδιοκτησία του υποθηκευμένου ακινήτου ανήκει στον δανειοδοτούμενο. Η υποθήκη το καθιστά, απλώς, "αμανάτι" μέχρις εξοφλήσεως του δανείου. Θα μπορούσε αυτό το... "αμανάτι" να ήταν ένα άλλο ακίνητο, μία... θαλαμηγός, ή κάποιες πλάκες χρυσού! Συνεπώς ορθώς ο ΕΝΦΙΑ βαρύνει τον αγοραστή.

   - Διαμαρτύρονται κάποιοι συνταξιούχοι που βλέπουν τις συντάξεις τους να συρρικνώνονται, λέγοντας: "Μα εμείς υπήρξαμε συνεπείς στην καταβολή των εισφορών μας, όταν δουλεύαμε, προκειμένου να πάρουμε αυτή τη σύνταξη που τώρα μας περικόπτουν. Άδικο"!

   Κι αυτός ο συλλογισμός είναι λάθος διότι: Ο κάθε εργαζόμενος πληρώνει μεν εισφορές, όμως όχι γιά τον εαυτό του που θα συνταξιοδοτηθεί στο μέλλον, αλλά γιά τις συντάξεις των συνταξιούχων εκείνης της στιγμής. Η δική του σύνταξη θα πληρωθεί από εκείνους που θα εργάζονται όταν αυτός βγει στην σύνταξη. Συνεπώς το εκάστοτε ύψος των χορηγουμένων συντάξεων δεν εξαρτάται από παλιές συνθήκες, αλλά μόνο από το οικονομικό καθεστώς του χρόνου καταβολής τους. Άρα μεγαλύτερες συντάξεις στις μέρες παχιών αγελάδων, ψαλιδισμένες στις ισχνές!

   - Ρήτρα μηδενικού ελλείματος των επικουρικών συντάξεων: Εδώ κι αν βασιλεύει παραλογισμός! Ενώ στις βασικές συντάξεις στο "παιχνίδι" παίζουν τρεις -εργαζόμενοι, εργοδότες, κράτος- με την εισφορά του κράτους, αυξομειούμενη, να παίζει σταθεροποιητικό ρόλο, στις επικουρικές είναι μόνον οι δύο πρώτοι. Αυτοί γεμίζουν τον "κουμπαρά" των επικουρικών και τον αδειάζουν οι συνταξιούχοι-δικαιούχοι του κάθε ταμείου. Κατά συνέπεια, στις περιπτώσεις ευημερίας, (πολλές δουλειές, υψηλές αποδοχές), ο κουμπαράς των επικουρικών συντάξεων γεμίζει και τα διανεμόμενα ποσά είναι ικανοποιητικά, ενώ στους χαλεπούς καιρούς -καλή ώρα- μένουν ψίχουλα και... γκρίνια!