Οι συντροφικές εκκαθαρίσεις, διαχρονικά.

Μικρή ιστορική αναδρομή, προς γνώση και συμμόρφωση.

Οι λύκοι μεταξύ τους!

 

   «Ποιός σου έβγαλε το μάτι; Ο αδελφός μου. Α΄, γι’ αυτό είναι βαθειά η πληγή»! Ο παροιμιώδης διάλογος είναι παλιός και γνωστός. Μαζί και διαχρονική και πανανθρώπινη η αλήθεια του. Οι εμφύλιες διαμάχες σκληρότερες και οι εμφύλιοι πόλεμοι αιματηρότεροι. Λογικό, αφού σ’ αυτές τον πρώτο λόγο έχει το πάθος. 

       Ιστορικά, η αριστερά έχει μεγάλο προβάδισμα σ’ αυτόν τον τομέα, καθώς το συναίσθημα απουσιάζει τελείως από την λογική και την πρακτική της. Το απρόσωπο άτομο, ο προλετάριος, αποτελεί μιά έννοια -σχεδόν αφηρημένη- και χρειάζεται μόνον ως γρανάζι στην λειτουργία της κοινωνικής μηχανής, όπου και χρησιμοποιείται. Αδιάφορα, ανάλγητα, αναντίρρητα από πλευράς του. Μονάδα αδιάφορη, ανώνυμη και προ πάντων αναλώσιμη. Θυσία αβασάνιστα -οσάκις χρειαστεί- στην εξυπηρέτηση της χαραγμένης πορείας και του γενικού συμφέροντος.

   Λίγη εμβάθυνση στα κομμουνιστικά πεπραγμένα αποκαλύπτει ανάγλυφα τα παραπάνω και εξηγεί το γιατί ο κομμουνισμός απέτυχε σαν φιλοσοφική οικονομοπολιτική ιδεολογία και απέθανε ως αντιανθρώπινο σύστημα διακυβέρνησης. Η προσπάθεια νεκρανάστασής του στη χώρα μας, από πλευράς σοβαρότητος, μοιάζει από γραφική έως γελοία. Μιά ματιά στο πνευματικό, μορφωτικό και πολιτιστικό  background των διαφόρων Λαουτζίκων και Πετράκων, στα σαλιαρίσματα -νοηματικά και πραγματικά- του Στρατούλιν, αλλά και στη βλοσυρή μοχθηρία που κρύβει η ματιά του Λαφαζάνοφ, δείχνει εύγλωττα το ποιόν των ανθρώπων και των ιδεών τους. Ο σκοταδισμός επανακάμπτει στον 21^ον  αιώνα!

   Είναι γνωστή η τύχη των πλησιέστερων και σημαντικότερων συνεργατών του Στάλιν, οι οποίοι εκτελέστηκαν στο άψε-σβήσε σε διάφορες περιόδους, προκειμένου να εδραιωθεί η απολυταρχία του. Εν ονόματι πάντοτε της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Στο διάστημα 1936 - 1938 εξαφανίστηκαν» πολύ μεγάλα ονόματα του ρωσικού κομμουνισμού, όπως Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Τσουχατσέφσκυ,  Μπουχάριν, κ.α. Ο δε πολύς Τρότσκυ καταδιώχτηκε μέχρι το Μεξικό, όπου κατέφυγε γιά να σωθεί, αλλά ούτε εκεί γλύτωσε αφού τον βρήκαν και τον ξέκαναν με… αξίνα!

   Τα ίδια έκανε κι ο «μεγάλος τιμονιέρης» Μάο, καθώς κοινό γνώρισμα όλων των αριστερών ψευτοδημοκρατών δικτατόρων είναι η ανασφάλεια, η φιλυποψία, η κρυψίνοια, η απάτη, η αφιλία, η μοχθηρία και η προδοσία. Ένα σχετικά άγνωστο, αλλά χαρακτηριστικό  δείγμα κομμουνιστικής συμπεριφοράς και συντροφικής αλληλεγγύης είναι το καψόνι που έκανε ο Μάο στον υποτιθέμενο πλησιέστερο και πιστότερο συνεργάτη του, τον Τσου Εν Λάι. Τον Μάιο του 1972 ο προχωρημένος καρκίνος της ουροδόχου κύστης του Τσου επέβαλε χειρουργική επέμβαση. Όμως ο Μάο, ήδη υπέργηρος, δεν εννοούσε να θεραπευθεί ο Τσου, τον οποίο ο ίδιος επιθυμούσε να… ακολουθήσει στον τάφο, μπας κι εκείνος του… «φάει» τη θέση. Έτσι δεν επέτρεπε στους γιατρούς να χειρουργήσουν τον Τσου, καθώς τότε ακόμη και η μετάβαση στην τουαλέτα υπέκειτο στην έγκριση του Προέδρου. Τελικά ο Μάο ενέδωσε στην χειρουργική επέμβαση υπό τον όρο να τον ανοίξουν, να δουν οι γιατροί τον όγκο, αλλά να μην τον αφαιρέσουν! Όμως το δεοντολογικό καθήκον και η προτροπή της συζύγου του Τσού οδήγησαν τους γιατρούς στη σωστή απόφαση. Παρήκουσαν διακινδυνεύοντας και «καθάρισαν» το καρκίνωμα. Κωμικοτραγικόν επιμύθιον: Όταν συνήλθε από την εγχείρηση ο Τσου, επέπληξε τους γιατρούς γιατί δεν ακολούθησαν τις οδηγίες του Αρχηγού! (Όποιος δεν πιστεύει ας ρίξει μιά ματιά στο βιβλίο των Γιούνγκ Τσανγκ και Τζον Χαλλιντέυ, με τίτλο «Μάο. Η άγνωστη ιστορία», σελ. 692).

   Πάντως ο Μάο πέθανε ήσυχος από πλευράς Τσου, αφού ο δεύτερος έφυγε πρώτος από τη ζωή, οκτώ μήνες νωρίτερα!

   Άλλο τρανταχτό, αλλά λιγότερο γνωστό και περισσότερο κουκουλωμένο συντροφικό μαχαίρωμα, είναι  το πούλημα στη CIA του περίφημου Τσε, από τον μεγάλο κομμουνισταρά δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος «έδωσε» τον επαγγελματία επαναστάτη, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από δαύτον και την μεγάλη ενόχληση που προκαλούσε στα σχέδιά του. Τους Αμερικανούς όμως τους κρατάει στο Γκουαντάναμο μέχρι τώρα! (Την πραγματική ιστορία της εξόντωσης του Γκεβάρα από ένα ολιγομελές βολιβιάνικο απόσπασμα καταδίωξής του στη ζούγκλα του Τσούρο -καθοδηγούμενο συνεχώς από την CIA- μου τη διηγήθηκε σε μιά ολονύχτια συζήτηση στο Sheraton της Λα Παζ ένας ξεναγός, γιός φαντάρου που μετείχε στην επιχείρηση. Η… «συνέντευξη» μου κόστισε ένα ξενύχτι και ένα εκατοδόλλαρο!).

   Όσο γιά τη ελληνική συνεισφορά στο άγριο και λυσσαλέο παιχνίδι της αριστεράς γιά την κατάληψη της εξουσίας και την υποδούλωση των λαών στις ανεδαφικές ιδεοληψίες της, αρκεί η αναφορά στον Άρη Βελουχιώτη. Όταν διαφώνησε με την ηγεσία γιά τη συμφωνία της Βάρκιζας, τον κάρφωσαν στο απόσπασμα που τον κατεδίωκε. Έτσι, όταν του απεκόπησαν οι οδοί διαφυγής εκείνος αναγκάστηκε ν’ αυτοκτονήσει.

   Σήμερα, με την αριστερά να πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή από την επιπολαιότητα μεγάλης μερίδας των Ελλήνων, που διάλεξαν να παίξουν με τη φωτιά, αναβιώνει και σύντομα θα κορυφωθεί η ζοφερή εικόνα που κουβαλάει στη ψυχή της. Όποιος δεν μπορεί να δει και να εκτιμήσει αυτά που έρχονται, πίσω από τα γκρίζα πρόσωπα της Ζωής, του Λαφαζάνη, του Φίλη και τις αφέλειες των χαζοχαρούμενων ξανθών συριζαρέικων νυμφιδίων που βγαίνουν στα κανάλια και λένε κουταμάρες, είναι καταδικασμένος να τα βιώσει. Εμείς όμως, οι υπόλοιποι, τί φταίμε να πληρώνουμε άδικα;