Η μελαγχολία του δειλινού

… και η νομοτέλεια του ηλιοβασιλέματος

 

   Συνήθως αρκεί ένας κακός παράγοντας γιά να σου χαλάσει τη διάθεση. Πόσο μάλλον αν στη ζωή σου συνωστίζονται ήδη τόσα πολλά αρνητικά. Κάτι, λόγου χάρη, σαν τις ουρές στα ΑΤΜ. 

   Και τότε αφήνεσαι από το τετριμμένα και τα μικρά και ψάχνεις. Ψάχνεις και ψάχνεσαι, αναζητώντας «σταθερές» κι ερείσματα, που να μπορείς να κλειδώσεις στη ψυχή σου και να τα πάρεις μαζί σου φεύγοντας. Γιά οπουδήποτε κι αν πας, οπουδήποτε κι αν βρεθείς.

   Πολλά θα ήθελα να πάρω. Πολλά που γνώρισα, πολλά που έζησα, πολλά που αγάπησα. Όμως ξέρω καλά πως αυτό δεν γίνεται. Πολλά τα "μπαγκάζια" κι ο χώρος μικρός.

   Έτσι ξεχωρίζω μιά στροφή από ποίημα της Πολυδούρη:

- Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη,
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

   Και άλλη μία από το REQVIEM κάποιου «φίλου» μου:

 - Του χωρισμού την ώρα μη δακρύσεις,

όρθιος στάσου, δυνατός, σαν κύριος σαλονιού
και τα σκοτάδια που ήρθαν ν’ αντικρίσεις
σαν λαμπερές και πάλλευκες νιφάδες του χιονιού.