Ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.

Η Δαμανάκη κυβερνητική επιλογή?

Λέτε; Γιατί όχι.

   Μιά ψυχή που είναι να βγει, όσο καθυστερεί τόσο δυσκολεύεται η κατάσταση. «Τί σήμερα, τί αύριο, τί τώρα», το παλιό τραγουδάκι του Τσιτσάνη αποδεικνύει τη διαχρονικότητα και σοφία του. (Όποιος ανατρέξει στους στίχους του θα το καταλάβει!). Η τρόικα έδειξε άλλη μιά φορά την ακατάλυτη ισχύ της και το ποιός έχει το πάνω χέρι σ’ αυτή τη χώρα. Όλοι και όλα... τρέχουν τώρα! 

   Από την μία ο Σαμαράς -με την πλάτη στον τοίχο- παίζει το τελευταίο του χαρτί, δείχνοντας «αντιστασιακή» πυγμή στις σκληρές, αλλά συμφωνημένες απαιτήσεις του μνημονίου. Και είτε του βγαίνει η πασιέντζα -μαζί με τον Πρόεδρο- και με βαθιά ανάσα προχωρεί σε νέες συμφωνίες, ή αφήνει, χαιρέκακα, τον Τσίπρα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά -αφού ο κόσμος θα την πατήσει και πάλι, φέρνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα- επαφιέμενος σε σύντομη πτώση του.

   Από την άλλη ο Τσίπρας -εφ’ όσον καταφέρει και σχηματίσει κυβέρνηση- θα «πέσει» στα βαθειά από την πρώτη ημέρα και θα νοιώσει στο πετσί του τη διαφορά μεταξύ ανεύθυνης αντιπολίτευσης και υπεύθυνων αποφάσεων. Οι καιροί και οι συγκυρίες δεν επιτρέπουν μαγκιές κι αισιοδοξίες και -πιστεύω- πως τα επιτελεία του ετοιμάζουν ήδη τα «μαξιλαράκια» των δικαιολογιών που θα κάνουν ανώδυνη τη μεγαλόπρεπη «κωλοτούμπα» και υποταγή του στην αδήριτη ανάγκη των δεδομένων και των εταίρων-δανειστών, παρά τις ρητορικές μεγαλοστομίες και υποσχεσιολογίες του χθες. Οι δικαιολογίες και τα επιχειρήματα περί «καμένης γης», περί «πέραν των προσδοκιών» ζημιάς της... συγκυβέρνησης και διάφορα τέτοια τερτίπια, αποτελούν δοκιμασμένη και σίγουρη «πεπατημένη» και θα ακουστούν πάλι, έστω με κάποια άλλη διατύπωση. Εκτός κι αν οι Λαφαζάνηδες με τη Ρόζα… τη ναζιάρα κάνουν την έκπληξη της… μετωπικής, οπότε…δεν θέλω να το σκέπτομαι. 

   Και μιά και ανοίγει η αυλαία της προεδρικής ονοματολογίας, η στήλη -με βάση τη διαίσθηση και κάποιες δυσδιόρατες μικρολεπτομέρειες- ποντάρει πως η κυβερνητική πρόταση θ' ακούει στο όνομα: Μαρία Δαμανάκη.