«… Και αν το άλας μωρανθεί…»

«Υπόθεση Ρωμανού, (όχι του Μελωδού). Μέρος Β΄»

Το φοιτητικό... κίνημα αιτείται αδείας, προς ολοκλήρωση των σπουδών και βελτίωση της απόδοσης!

 

   Όταν το οργανωμένο κράτος ασχολείται, σκέπτεται, συσκέπτεται και -πάω στοίχημα- υποχωρεί και ενδίδει στις πιέσεις του «περιθωρίου» τότε, μετά λόγου γνώσεως και εκ του ασφαλούς, μπορεί να υποστηριχτεί πως κράτος και κοινωνία δεν έχουν μέλλον. Τουλάχιστον ευοίωνο. Θα βρίσκεται μόνιμα στα χέρια και το έλεος του κάθε κακοποιού και του μπούγιου των «αλληλέγγυών» του. Έστω κι αν όλος αυτός ο εσμός συνιστά μειοψηφία. Κακόμοιρη Ελλάδα, φωτοδότρα του πολιτισμού, πού κατάντησες! 

   Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει περισσότερο, δεν είναι τα καμώματα του αντικοινωνικού περιθωρίου, αυτά είναι λογικά παρεπόμενα και φυσική συνέπεια της αρρωστημένης νοοτροπίας του κοινωνικού «κατιμά». Το αξιοπρόσεκτο τρισχειρότερο είναι οι υστερίες της νεόνυμφης ταραχοποιού της Βουλής, η οποία ας μην εκπλαγεί κανείς αν σε λίγο μας μοστραριστεί ως Υπουργός Δικαιοσύνης, σε κάποια προσεχή εφήμερη Κυβέρνηση. Χθες ενεφανίσθη -κατά τα συνήθη έξαλλη- στο γυαλί και… «απαίτησε» -ναι, «απαίτησε»!- να σταματήσει ο «τσαμπουκάς της Κυβέρνησης» και να απελευθερωθεί ΑΜΕΣΩΣ ο καταδικασμένος νεαρός ληστής! Ένα μικρό δείγμα του τί μας περιμένει, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έλθει… «εν τη δημοκρατία του». Πιθανότατα επόμενοι… «σπουδασταί» οι κ.κ. Μαζιώτης, Παλιοκώστας, Βλαστός και… έπεται συνέχεια με «δημοκρατική» τάξη και σειρά προτεραιότητος.

   Το σωφρονιστικό σύστημα δεν είναι εκδίκηση. Είναι κοινωνική λειτουργία που επιβάλλει ποινές και τιμωρίες προκειμένου να συνετίσει και συνεφέρει τα αντικοινωνικά στοιχεία -προς όφελος δικό τους, αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης- ώστε να περιοριστεί το πάσης φύσεως «περιθώριο». Όμως η υστερική, και μονίμως φωνασκούσα, νεόνυμφη δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται έτσι, οπότε μόνη περίπτωση γιά να το εμπεδώσει είναι να το λουστεί. Μόνο το κάθε τι που «αργάζεται» στο πετσί μας δεν το ξεχνάμε ποτέ. 

   Η ώρα όπου το αυγό του φιδιού που ζέσταιναν επί χρόνια στον κόρφο τους οι συριζάριοι, έσπασε και ήδη το ερπετό αρχίζει ν’ ανακλαδίζεται πεινασμένο. Και όπως γίνεται πάντοτε, πρώτος μεζές… ο κόρφος που το επώαζε!

   Οψόμεθα.